baştan yaratılma isteği

birçok insanın içinde yatandır. ben de dahil. keşkeyi sevme pollyannayı sev cümlesini felsefe edinmeye çalıştığım için hep korkmuşumdur "pişmanım" demekten. yaşadığım hiçbir şeyden pişman değilim. işte bu benim favori cümlem. tak değilim. pişman olduğum şeyler kendimle gurur duyduğum şeylerden kat be kat fazla. köpekler gibi pişmanım ama yine de dönüp tanrıya "heyy beni baştan yarat" demem diyemem. kimse de diyemez. çünkü kimse bilmez yeniden nasıl doğacağını. belki bir uzvu ekgib belki de aklı. zaten ekgibse daha da eksiği belki. belki sefilken sefaletin kendisi olarak.. kimse bu riske giremez. bu riske girmeyi kimsenin zütü yemez. işte biraz bu sebepten biraz da zorunda olduğundan insan az da olsa sever kendisini..