başlık ilkokul düzeyinde çünkü sözlük yapı itibari ile ya bunun gibi provokatif olan yada zaten kendiliğinden önemli başlıklar etrafında birleşiyor. onun dışında nice önemli bilgi ve düşünce yanlış başlık seçimi yüzünden yitip gitti. sözlüğün berbatlığı ve alternatiflerimiz konulu başka bir yazı düşünüyorum ama bu başlığa dönelim ve şu sözlük kurulduğu günden bugüne dişe dokunur bir işe yarasın.

bu yazıyı okuyan insanların çoğunluğu, halk arasında kabul gördüğü tabirle başkanlık sisteminin, türkiye'yi zütüreceği yıkım konusunda hem fikir. ama problemin büyüklüğünü herkesin yeterince idrak edip etmediği konusunda şüphelerim var. bu olay o kadar ciddi, o kadar hayati ki, şu an bu mecrada bu konu ile ilgisi olmayan başka başlıklar olmaması lazım. ama görünen o ki bir kısım insan endişeli olsa da genelimiz bu konuya duyarsız.

şimdi bana diyeceksiniz ki, e başkanlık getiriyorlar diye yaşamayacak mıyız? bizim de rahatlamaya, başka şeylerden bahsetmeye hakkımız yok mu? gelinen nokta itibari ile cevabım: yok! şu an türkiye'de kimsenin böyle bir lüksü yok!

bu referandumda geleceğimizi oylayacağız. ya demokratikleşme yönünde bir adım atıp bu yolda çok mesafeler kat etmiş ve refaha ulaşmış mutlu ülkelerin arasına girme gayretini sürdüreceğiz yada dikta ile yönetilen ve doğal kaynağı bulunmayan ülkelerin istisnasız tamdıbının düştüğü çukurda fakirlikten ve iç savaştan kırılacağız. aynı şeyleri yaparak farklı sonuçlar beklemek ahmaklıktır der einstein. yani hem bu berbat ülkelerdeki gibi her türlü yetkiyi kendisine dokunulamayan tek bir kişiye devredeceğiz hem de biz o ülkelere benzemeyeceğiz demek ahmaklıktır. zaten 2 senedir fiili olarak bu şekilde yönetilirken gelinen nokta, gelecekte bizim de o çukurun dibini göreceğimizin en net kanıtıdır.

aman canım erdoğan başkanlık hevesini alsın da sonrasına bakarız kafasında olanlar da var. sen bu gücü kime verirsen ver, geri alamazsın. razı olmaz. çünkü onun bakış açısından, gücü ülkenin de yararına kullanıyor olacaktır. sorun bu perspektifin gerçeklerle ötrüşüp örtüşmemesi. ancak bir ihtilal ile daha demokratik bir sisteme geçeriz. tarihte bunun onlarca örneği var.

şu satırları okumaya başladığınız andan itibaren, referanduma kadar çok kritik bir zaman dilimi var. bu zamanda yaptıklarınız veya yapmadıklarınız, hayatınızın kalan kısmının kalitesini ve hatta süresini belirleyecek. şundan adım gibi eminim ki eğer bu süreyi referandumda hayır çıkmasına katkı vererek geçirmezseniz, bu hayatınızın en büyük pişmanlıklarından biri olacak.

bu ne ya böyle, içimizi kararttın demeye başladınız bir kısmınız biliyorum. bir kısmınız da bu yapılmak istenen değişiklikten inanılmaz rahatsız olduğundan bunlarla bu yazıda yüzleşmemek için yazının geri kalanını okumayıp kaçmak istiyordur belki. lütfen devam edin çünkü mustafa kemal'in dediği gibi umutsuz durumlar yoktur, umutsuz insanlar vardır.

o zaman plana geçelim. plan son derece basit ve öyle olmalı çünkü en etkili planlar çoğu zaman en basit planlardır. plan şu: başkanlık sistemine karşı olan her birey, referandumda evet diyecek olan birini hayır oyu vermeye ikna etmeye çalışarak bireysel bir kampanya yürütecek.

bu mu yani dahiyane plan diyecekler için evet bu. ne o yapması zor mu geldi? sen yapma o zaman güzel kardeşim. sözlük'te müslümana müslümanlık propagandası yapmaya devam et. sonra referandum sonuçları gelince ağlamak yok. türkiyeden gibtir olup gitmek başlığına da yazmak yok anlaştık mı?

plana dönersek, evet, yapmamız gereken referanduma evet diyecek birini bulup, evet demenin neden kendisi için de kötü bir karar olduğunu anlatmaya çabalamak. hedef tabi ki de hayır oyu verdirtmek ama bir insanı siyasi görüşünün dışında bir eyleme yöneltmek çok hassas ve zor bir süreç. kökü insan pgibolojisinin çok derinlerinde olan ve duygusal olduğu bariz bir kararı bir günde değiştiremeyebiliriz. ayrıca bunu başarsak bile bir süre sonra eski karara geri dönülebilir. o yüzden bu süreç referanduma kadar devam etmeli. kampanyayı bir kişi üzerinden yürütme sebebi de bu saydığım zorluklardır. öte yandan sadece bir kişiyle bu kampanyayı yürütmek hepimizin bahanesiz üstesinden gelebileceği zorlukta bir görev. ama eğer altından kalkabileceğinizi düşünüyorsanız, ulaşabildiğiniz kadar çok kişiye ulaşın isterim.

peki böyle bir kollektif çaba gerçekten gerekli mi? son genel seçimleri baz alırsak, mecliste başkanlık sistemini destekleyen partilerin oy oranlarının toplamı %61,4. öte yadan biliyoruz ki mecliste de tabanında da bu fikre karşı olan mhp'liler var. ayrıca muhakkak ki bu getirilmek istenen rejim değişikliğinin vehametinin farkında olan ak parti'li seçmenler de çıkacaktır. öte yandan bu karşıtlık, evet oranını %50'nin altına çekmeye yetmeyecek gibi görünüyor. ohal kısıtlarını ve hukuksuzluklarını da bu denkleme eklersek durum daha da ciddileşiyor. diyelim ki hayır diyecek olanlar %45. bu grup içinde her 5 kişiden biri bir evetçiyi ikna edebilse, hayır diyeceklerin oranı %54'e çıkarak ret cevabı almış olur.

bu iş muhalefetin işi, neden ben uğraşmak zorundayım da diyebilirsiniz. haklısınız. ne olursa olsun bu vahim tabloda muhalefetin payı da var. ama takdir edersiniz ki bugün itibari ile gelinen noktada kimin ne kadar suçlu olduğundan bağımsız bir biçimde milletçe hiç haketmediğimiz bir cezaya mahkum olmak üzereyiz. lütfen gelin hep birlikte, kimseden bir şey beklemeden, bizim ve sevdiklerimizin geleceği için yine kendimiz mücadele edelim. referandum sonrası muhaletfeti de adam edecek projelere ayrıca girişiriz.

özet isteyenler için diyorum ki, gelin başkanlık referandumundan önce hayır oy verecekler olarak bir evetçiyi hayırcı yapalım. bu kampanyayı uygulama ile ilgili görüşlerim için (bkz:  hayır kampanyası). hem kampanyaya teşrifinizi hem de bu kampanyayı diğer insanlara duyurmak için desteğinizi bekliyorum. herkes aman bir başkası yapsın derse sonunda kimse yapmamış olur.

NOT: Alıntıdır.