başka boyut gezintileri

Karşımda biri dikiliyordu. Hırpalanmaktan gözlerim bulanıklaşmış karartıyı sadece seçebiliyordum ancak kulaklarım sağlamdı ve duyduğumu unutmazdım. " sığındığın allah sana hiç bir şey yapamaz bu alemde. burası benim!" diyor. bu sesi tanıyordum. Aktarın evindeyken rüyalarıma giren kişiydi bu. sözlerine devam ediyor kara şahıs. vezirim iyi iş yaptın dedi piyona. Bunun üzerine piyon ses çıkarmadı sadece boynunu eğdi. Beni ne amaçla buraya getirdin el-cin! diye bağırdım öyle ki sesim manastırda yankılanmıştı. "Aptal insan! uzun süreden beri seni takip ediyorum. Vezirimi yani piyon dediğin cin tamamen benim kölem. Seni kendine yakın tutarak buraya ikna etmesini sağlamıştım. dedi. Duyduklarıma inanamıyordum. Piyon bana karşı oyun oynamıştı. baskında yapamadığını tuzak kurarak elde etmiş ve beni onun önüne getirmişti. "Herkese güvenmen seni öldüreceğini bilmiyor muydun? velet" dedi. Bunun üzerine ölmekten korkmadığımı söyledim. "Pekala o zaman yalvarılar için zaman kaybetmeyeceğiz direk ölebilirsin."

beyler?

korku hikayesi yazarken quanttum'dan bişeyler öğrenin amk

Ne sen varsın, ne ben, ne yâr, ne kimse;
O var!
Bütün sevdiklerin elden gittiyse
O var!
Kalacak kim var ki dost tamarından
O var!
Arama, ilaç yok eczanede
O var!
Gayede, sebepte ve bahanede;
O var!
Sevdiğini ebed boyu tutan dinç;
O var!
Ölümsüzlük şevki ve ilahi sevinç
O var!
Yıkılmaz dayanak, kırılmaz destek
O var!
Tekten de tek, bir tek, tek başına tek
O var!

Uzun süre konuşmamızın ardından öğrendim olan biteni. seneler önce canavar dedikleri hayvan sürüsünün kasabaya indiğini ve çoğu insanlara saldırdıklarını anlattı. Anlatımı sırasında canavarların kasabaya indiği sırada annesi neslihanın ve kardeşlerinin pazar alışverişi yaptığını söyledi. Bunu derken gözleri dolmuştu. Elini sıkıyordu. "O olaydan sonra her yeri aradım, dağ tepe komadım vallahi canavarlardan hiç bir iz rastlamadım" demişti. içindeki acı nefrete dönüşmüştü. Anlayabiliyordum bunu. Peki neden onları ziyarete gitmediğini sorunca o olaydan sonra kendini affetmediğini ve ölü bile olsalar yanlarına gitmeye yüz bulamadığı cevabını verdi. Saat geç olmuştu. Tanıdığım iyi yürekli adamın yanında geceyi geçirdim fakat uyanık vaziyette

kimler burda beyler 5 dk içerisinde devam ediyorum...

7.gün saat 13.12

Ayrılma vakti. Onları yeniden görme umuduyla çıkıyordum bu virane evden. Derme çatma tahta yapılan kapıyı açtım. Civar ıssız, kimsesiz en önemlisi sahipsiz. Ancak aktar sahipsiz değildi. "seni Allaha emanet ediyorum aktar" demiştim. Hasta ve yorgun olmasına rağmen uğurlamak için kapıya kadar gelmişti. "saolasın yeğen... hakkını helal et.." diyebildi zorlanarak. Helal olsun aktar dedim ve yüzümü çevirdim aktardan. Aracımı yeniden çalıştırdım ve yola koyuldum. Bu yolculukta tek başıma olmayacaktım. Yaver de benle olacaktı...

Günler süren yolculuğa çıkmıştım. Saatlerdir araç kullanmış haliyle yorgun düşmüştüm. Saat 10'a yaklaşıyordu. Dinlenmek için yerleşim yeri olan Akandere köyüne girdim. Saptığım yol beni direk köy meydanına çıkarmıştı. Meydanda asırlık dev ağaç bulunuyordu. Ağacın civarında çeşme ile birlikte köy kahvehanesi vardı. Aracımı kenara çektikten sonra kahvehanede oturanlara selam verdim. Selamımı aldıklarında "ağalar burda konaklayabileceğim yer var mıdır?" dedim. Ordan giyimi ile varlıklı olduğunu düşündüğüm biri "hallolur söyle hele gecenin bu saati ne işin vardır yolunu mu kaybettin?" dedi. iyi halimi takınaraktan "efendim ben gezginim. yolculuğum sırasında dinlenmek için köyünüze sığındım." söylememin ardından ordaki yaşlının biri gülerekten söze karıştı "desene evlat tanrı misafiriyim." dedi ve kahvehanedekiler de gülmeye başladı.

anlamıştım beni bir kaç gün daha bu harabe yerde tutmaya kararlıydı yalvarmama rağmen aktar kararından vazgeçmedi. lafla ikna edemeyecektim anlamış oldum. zoru kullanmayı denedim ve yumruğumla ona giriştim. her hareketimden sıyrılıyordu bu cılız aktar. zor kullanman bir fayda vermez delikanlı bu seni daha da yorar dedi. pes etmek zorunda kaldım bu ıssız yerde.

rüyadan ibaret değil miydi gördüklerim diyordum sürekli. burayı terketmenin zamanı gelmişti. yolculuğuma devam edecektim. aktar umrumda değildi. hemen hazırlandım. tam odamın kapısını açmıştım ki karşımda aktarı gördüm. yabancı acelen mi var dedi anlam veremediğim bir ifadeyle. gidiyorum ben aktar konukseverliğin ve bana ikramların için teşekkür ederim. dedim ve tam kapıdan çıkacakken gidemezsin durumun ciddiyetini bilmiyorsun - başta kafamdaki için bahsettiğini düşünmüştüm ama işin aslı öyle değilmiş - kafanda ciddi zedelenmeler var dinlenmen ve onların pansumanları bir kaç gün sürer hem senin için otlar getirdim dedi. aktar bırak beni dedim beni düşünmene gerek yok ben iyiyim diyerek aktarın yanından geçtim. dışarıya çıktım ve aracıma binmeye hazırken aktar arkamdan seslendi anahtarın ben de yabancı.

düşmemle kafamı vurmam bir olmuştu. gözlerim karardı tek duyduğum ve kulağımda çınlayan ses kûn fe ya kûn

vücudumdan soğuk soğuk terler dökülüyordu. kalktım yataktan. yalın ayaklarımla odamdan çıktım. daha öncede görmüş olduğum kolidordu. anlam veremiyordum tüm olan bitene. öğrenmem gerekiyordum başıma gelenleri ve odasının kapısın açtım. açmamla görmem bir olmuştu. mavi cisimler aktarcının çevresinde toplanmış anlamadığım lisanla konuşuyorlardı. yine aynı fısıltılar duyuyordum. aramızda mesafe olmasına rağmen kulağıma fısıldıyorlarmış gibiydi o kadar net. beni farketti aktarcı. yabancı diye bağırdı. bana doğru yaklaşırken kendimi savunmak için türlü türlü şeyler düşünüyordum arkama bakmadan geri geriye giderken düştüm sırtüstü.

Yine gün batımı. Saatlerdir yollardayım. Güzergahım üzerindeki bir kasaba dikkatimi çekiyor. O akşamı kasabada geçirmek için aracımı durduruyorum. Araçtan indiğimde ortalıkta sessizlik hakim. Sessiz hem de fazlasıyla sessiz. saat akşam üstü 8 Ne uçan bir kuş ne de sürünen bir yılan var kasabada."Terkedilmiş bir yerin ortasına mı düştüm?" demem ile cevaplandırmam uzun sürmüyor. Kasaba içerisini turladıktan sonra terkedilmiş olduğuna kanaat getiriyorum. Boğazda kuruluk. Aracımda olan mataramdan tek damla su kalmamış. Çeşmenin yolunu tutmaktan başka çare yok. Bismillah...

o geceyi unutamıyorum beyler. rüya görüyordum rüyamda bir kararma başladı sonra anlamadığım bir lisanda ve fısıltamalara benzeyen sesler işitmeye başladım o an nefesimin kesildiğini kalbimin çarpmaya başladığını hissettim. ödüm patlayacaktı desem yeridir. sıçrayarak kalktım. burnumdan kan akmaya başlamıştı. ama işin ilginci odamda olanlardı. yatmaya gittiğim odada değildim sanki. yalnızca altımdaki yatak vardı. bunun haricinde odadakilerin tümü bomboştu. baya titriyordum bu ne lan şimdi amk rüyanın içinde başka bir rüya mı görüyorum diyordum inandıramamıştım kendimi olan bitene.

~~bu tanımadığım garib adam evinde bana yer açmış ve beni doyurmuştu. içerden seslendi. yabancı odan kolidorun sonundaki sağ kısımdadır. herhangi bir ihtiyacın olduğunda bana seslenmeden odadan çıkma. dedi. pekala demiştim. bu dökük harabe evde diğer odaların aksine oda -sanırsam misafirler için olsa gerek- her şekilde donatılmıştı. memnun olmuştum bu durumdan ve kafamı yastığa gömdüğüm gibi yorgunlukta uyuyakaldım.

aracıma bindik ve yolu tarif ederek uzun bir süre sonra evine vardık. ben düşünmeden edemiyorum. ya araçla uzun mesafeler katettik bu adam evinden geldiyse nasıl olur ki namaz kıldığım yere kadar gelebilmiş olabilir hayret ediyordum. cılız birine benziyordu fiziksel olarak. geldiğimde hayretimi saklayamadım ve sübhanallah dedim. evim diye gösterdiği yıkık virane tek katlı evden başka bir yer değildi. gel birader burada yaşıyorum ben yolcusun karnın acıkmıştır yiyelim öyle yatarsın dedi. yemeğime bir tas çorba ve bir kaşık koydu ve odasına çekildi.

Farkındayım beyler kimsenin olmadığı yerleşim yerine düşmüştüm. O sebepten acele ve hızlı adımlarla çeşmeye doğru ilerliyordum. Tedirgindim. Çeşmeye yaklaşmışken kasaba mezarlığı çıktı karşıma. Mezarlığın girişinde "biz de bakardık senin gibi.. senin de sonun olacak bizler gibi.. " yazısı dikkatimi çekti. Benle çeşme arasında yalnızca bir mezarlık vardı. Anlaşıldı. Akşam karanlığında mezarlıktan geçmem şarttı. Geçmişten gelen korkumu yenmeliydim. Ölüden değil diriden korkmalıydı insan. Ancak dirilecek olanları hesaba katmalı mıydım? iyi düşünememeye başlamıştım. korkudan olsa gerek. Cesaretimi topladım ve mezarlığın içine daldım...

mezarlığı gecince solda gürül gürül akan çeşmeyi buldum. Aceleyle mataram için suyu doldurup geldiğim yönden geri gidiyordum. Bir kez daha mezarlıktan geçmem gerekecekti. Buna razı olup mezarlığın içinden devam ederken bir ses işittim. Önce öksürük duydum. Ödüm takuma karıştı desem yeriydi. Donakalmıştım. Kafamı hızla çevirip sağıma soluma bakınıyordum. "Kimsin? Her kimsen çık ortaya? Nerdesin? " bunlar gibi birbirini takip eden sorular... Yeniden bir öksürük sesi. Sesin arkadan geldiğini anlayarak arkama döndüm. Mezarın üzerinde oturan toz toprak içinde kalmış bir teyze vardı. iyice korkmuştum. Terkedilmiş kasabanın mezarlığında bu kadının ne işi vardı? Eğer varsa ben neden çeşmeye giderken görmemiştim? Bana seslendi.. evlat uzun süredir burdayım. hiç kimse geçmiyordu buradan.. Toz toprak içinde kalmaktan ağzım dilim kurudu. Allah rızası için bana suyundan uzatır mısın? Şaşkınca bakakalmıştım bir kaç dakka. Toprak ile uğraştığı doğruydu ve elbisesinde yırtıklar görünüyordu. Mataramı ihtiyara uzattım. kırışmış elleriyle alarak matarayı tek dikişte içti. Olum çocuklarım da susuz. Sana zahmet olmazsa yeniden çeşmeye gider misin? Çocuklarım buradalar. benim yanımdalar dedi ve sustu. Öyle bir susmuştu ki dilini yuttuğunu düşünmüştüm. Bana bakıyordu yaşlı gözlerle. Tekrar çeşmeden getirdiğim suyu çocuklarının mezarlarına döktü. Onlar henüz küçüçük demesiyle gözlerinden bir kaç damla yaş aktı . Üzülmüştüm. Ben de kaybetmiştim annemi. dedim. "Evlat burdakiler aç. ruhlarına fatiha oku dedi." Ve okumaya başladım. Bak evlat sen yol yorgunusun. Git diyerek bana bir ev tarif etti. Benim adımı söyle seni mutlaka geri çevirmeyecektir dedi. Ben de beraber gidelim yerinize diyince sert bir tabirle reddetti. "Buna izin verilmemiştir."

başıma ne taktan iş aldıysam her şey merakımdan başladı. merak değil miydi zaten beni araştırmalara sevk eden. bu baş belası olayları sürekleyecek olan. her şey onunla tanışmam ile başladı -beyler isim veremem yalnızca ücüncü şahıs olarak bahsedecem.- Beyler gezgin biriyimdir. Dağ tepe farketmez techizatlarım yanımda olduğu sürece yaya bile olsa gezebilirim. Bu gezi sırasında O ile tanıştım.

abdestimi aldım ve kıbleyi pusulamla bularak namazımı kıldım. sağa selamımı verdikten sonra bana doğru yakınlaşan bir cisim gördüm. el sallıyordu sanki. hayırdır bu ıssız yerde kim olabilir diye sordum kendimce. hey diye seslendi selamun aleyküm diyerek Allahın seldıbını verdi ve aleyküm selam birader diye seslendim karşımdakıne daha sonrası az biraz muhabbetten sonra kendisinin bu civarın çobanı aynı zamanda aktar olduğunu. akşamın karanlığında filizlenen ender bir bitki aradığında bana rastladığını söyledi. pekala dedim. buralar tekin değildir yalnız benimle olman daha uygun demesiyle güvende hissetmiştim kendimi ta ki onunla yaşayacaklarıma kadar.