başka boyut gezintileri

her zamanki gibi 22. den sonra entrylerim devam edecektir reserveleri hazırlayın.

reserved

bakalim bakalim

Ertesi gün. Saat 5'i geçmekte. Duyuluyor köyün her yerinden. yankılanıyor her haneden. Deniliyor ki "namaz uykudan hayırlıdır" kalkıyorum ve soluğumu köyün iki minareli -biri yıkık- camisinde alıyorum. Köyün ileri yaşlarındakiler sabah vaktinde camiye akın etmişler anlıyorum ki ölüm enselerinde. Bir nefes alınıyor bir nefes tüketilmek üzere... Ön saftan reserve alıyorum kendimce. tek bir doğrultuda ve tek amaçla başlıyoruz namaza. Namaz çıkışında karanlık olan hava aydınlanmış ve güneş, kendini göstermişti. Muhtarı görüyorum caminin önünden geçerken. Şaşırıyor beni görünce. "Oo yabancı, yaşlı morukların yanında farkedince tanıyamadım seni bir an.." demesiyle tutamıyor kendini. kahkaha atıveriyor. Muhtar iblise aldanma, demeye kalmaksızın anahtarı uzatıyorum. sarı banknotlardan birini bırakıp ve anahtarı teslim ederek terkediyorum köyü öylece...

reserve super panpa

Uzun kıvrımlı yolu takip ediyorum her şekilde. içimde bir sıkıntı. Sessizliğe bozmak gerek. Açıyorum radyoyu. "hangi frekans çalışır buralarda" diyip sitem ederken ses geliyor radyodan. trt fm. bu kâfi. çal şimdi uzun ince bir yoldayım. Aşık veyselden tam yerinde şarkı...

Yine gün batımı. Saatlerdir yollardayım. Güzergahım üzerindeki bir kasaba dikkatimi çekiyor. O akşamı kasabada geçirmek için aracımı durduruyorum. Araçtan indiğimde ortalıkta sessizlik hakim. Sessiz hem de fazlasıyla sessiz. saat akşam üstü 8 Ne uçan bir kuş ne de sürünen bir yılan var kasabada."Terkedilmiş bir yerin ortasına mı düştüm?" demem ile cevaplandırmam uzun sürmüyor. Kasaba içerisini turladıktan sonra terkedilmiş olduğuna kanaat getiriyorum. Boğazda kuruluk. Aracımda olan mataramdan tek damla su kalmamış. Çeşmenin yolunu tutmaktan başka çare yok. Bismillah...

Farkındayım beyler kimsenin olmadığı yerleşim yerine düşmüştüm. O sebepten acele ve hızlı adımlarla çeşmeye doğru ilerliyordum. Tedirgindim. Çeşmeye yaklaşmışken kasaba mezarlığı çıktı karşıma. Mezarlığın girişinde "biz de bakardık senin gibi.. senin de sonun olacak bizler gibi.. " yazısı dikkatimi çekti. Benle çeşme arasında yalnızca bir mezarlık vardı. Anlaşıldı. Akşam karanlığında mezarlıktan geçmem şarttı. Geçmişten gelen korkumu yenmeliydim. Ölüden değil diriden korkmalıydı insan. Ancak dirilecek olanları hesaba katmalı mıydım? iyi düşünememeye başlamıştım. korkudan olsa gerek. Cesaretimi topladım ve mezarlığın içine daldım...

mezarlığı gecince solda gürül gürül akan çeşmeyi buldum. Aceleyle mataram için suyu doldurup geldiğim yönden geri gidiyordum. Bir kez daha mezarlıktan geçmem gerekecekti. Buna razı olup mezarlığın içinden devam ederken bir ses işittim. Önce öksürük duydum. Ödüm takuma karıştı desem yeriydi. Donakalmıştım. Kafamı hızla çevirip sağıma soluma bakınıyordum. "Kimsin? Her kimsen çık ortaya? Nerdesin? " bunlar gibi birbirini takip eden sorular... Yeniden bir öksürük sesi. Sesin arkadan geldiğini anlayarak arkama döndüm. Mezarın üzerinde oturan toz toprak içinde kalmış bir teyze vardı. iyice korkmuştum. Terkedilmiş kasabanın mezarlığında bu kadının ne işi vardı? Eğer varsa ben neden çeşmeye giderken görmemiştim? Bana seslendi.. evlat uzun süredir burdayım. hiç kimse geçmiyordu buradan.. Toz toprak içinde kalmaktan ağzım dilim kurudu. Allah rızası için bana suyundan uzatır mısın? Şaşkınca bakakalmıştım bir kaç dakka. Toprak ile uğraştığı doğruydu ve elbisesinde yırtıklar görünüyordu. Mataramı ihtiyara uzattım. kırışmış elleriyle alarak matarayı tek dikişte içti. Olum çocuklarım da susuz. Sana zahmet olmazsa yeniden çeşmeye gider misin? Çocuklarım buradalar. benim yanımdalar dedi ve sustu. Öyle bir susmuştu ki dilini yuttuğunu düşünmüştüm. Bana bakıyordu yaşlı gözlerle. Tekrar çeşmeden getirdiğim suyu çocuklarının mezarlarına döktü. Onlar henüz küçüçük demesiyle gözlerinden bir kaç damla yaş aktı . Üzülmüştüm. Ben de kaybetmiştim annemi. dedim. "Evlat burdakiler aç. ruhlarına fatiha oku dedi." Ve okumaya başladım. Bak evlat sen yol yorgunusun. Git diyerek bana bir ev tarif etti. Benim adımı söyle seni mutlaka geri çevirmeyecektir dedi. Ben de beraber gidelim yerinize diyince sert bir tabirle reddetti. "Buna izin verilmemiştir."

Mezarlıktan ayrıldığım gibi tarif edilen yere vardım. Kasabanın uzağında olan evde beklentimin aksine ışık yanmıyordu. Hayda tarifi üzerine doğru yere geldim yok mu kimse diye düşünürken arkamdan biri dürttü. Sen kimsin birader diye seslendi. Beyfendi dedim. Neslihan B. adında yaşlı bir teyze ile tanıştım mezarlıkta. Sizin burayı gösterdi. ismimi verdiği takdirde geri çevirmeyecektir dedi. Aynen sana böyle mi söyledi kardeşim ? diyince başımla onayladım. Kısık sesle peki öyleyse vardır bunun da bir açıklaması diyerek beni içeri aldı bu adam.

devam panpa bu arada yavere ne oldu onu anlamadım.

Uzun süre konuşmamızın ardından öğrendim olan biteni. seneler önce canavar dedikleri hayvan sürüsünün kasabaya indiğini ve çoğu insanlara saldırdıklarını anlattı. Anlatımı sırasında canavarların kasabaya indiği sırada annesi neslihanın ve kardeşlerinin pazar alışverişi yaptığını söyledi. Bunu derken gözleri dolmuştu. Elini sıkıyordu. "O olaydan sonra her yeri aradım, dağ tepe komadım vallahi canavarlardan hiç bir iz rastlamadım" demişti. içindeki acı nefrete dönüşmüştü. Anlayabiliyordum bunu. Peki neden onları ziyarete gitmediğini sorunca o olaydan sonra kendini affetmediğini ve ölü bile olsalar yanlarına gitmeye yüz bulamadığı cevabını verdi. Saat geç olmuştu. Tanıdığım iyi yürekli adamın yanında geceyi geçirdim fakat uyanık vaziyette

7.günün ardından 9.gece saat: 03.28

Bu adamın yaşadıkları gerçekten üzücüydü. Canavarların inmesinin ve saldırılarının ardından hiç bir iz bırakmamaları bu durumdan kıllanmama neden olmuştu. ismi sadi olan adamı yanıma davet ettim ve bu durumu izah ettim. Bunu beraber araştıracağımı söylediğimde istekli şekilde atılmıştı. içindeki nefreti; intikdıbını gerçekleştirmek için her şeyi yapabilecek birini görüyordum karşımda. ilk defa yabancı birini zütürecektim öteki boyuta. Sadi kalbi çarpıyordu. Korkmamasını söylemiştim. Sadide ilk kez ritueli gerçekleştirirken ki beni gördüm. "Korkma Sadi dedim. Allah bizimledir." okumaya başladım elimdeki kitabı, son satırlara geldiğimde evin sallandığını hissetmeye başladık. Sadi küfür ediyordu belki içini böyle rahatlatacaktı. bilinmez. Temasımız kesildiğini anladığımda sesimi yükseltmeye başladım. En sonunda o cümleyle ritueli tamamladık

--kûn feye kûn--

Ne oluyor amk diyordu Sadi. Hani eşyalarım? Ne oldu onlara? sorularıyla canımı sıkmaya başlamıştı. Sadi sakin ol birader. Farklı boyuttayız. Geri dönüşte her şey yerli yerinde olacak Allahın izniyle diyordum. Sessiz kalmıştı. Yaveri çağırma zamanı. Cinlerden macric'ten --allahın ilk yaratılan erkek cinin adı -- zuhur Zeyn oğlu ismi Yaver senin davetkârınım. Senin kumandanınım. Bu evi varlığınla doldur dememin ardından karanlık peydah oldu. Uzun süre göremedik birbirimizi. Ortalık yeniden aydınlandığında 10 cin ellerinde mızrakla etrafımızı sarmış ve bizleri öldürmek için hazır bekliyorlardı.

Sadi titrer vaziyette. Başıma ne işler açtın? demeye çalışıyor dili tutukluk ettiğinden kekeleyerek söyleyebiliyordu. Sadi geçecek dostum. Bu boyutta cesedimiz kalmayacak demiştim. Cinlerden biri öne çıktı. Hanginiz geçiti açabiliyor diyordu. O vakit anında satışı gördüm beyler. Sadi beni işaret ederek o. o. o. yap yap yaptı hu huur cocuğuuu... diyordu sesini yükselterek. Ayıp ediyorsun dedim sadiye. Cin ekibine seslendi. Geçiti açan bizimle gelecek kekeleyen zavallının da işini bitirin. Gülmeye başladım. "Sen bu söylediklerine inanıyor musun gerçekten." cin ise tebessüm ederek "Ruhunu şeytana sattığımda yüzünün alacağı hali çok merak ediyorum" dedi. Bre kafir ürkek bir ceylan değilsen tek başına gel de başa baş bir dövüş olsun dedim. Kabul etti.

şimdi anlat yaaa okuyoruz o kadar

başla hadi bekledim o kadar

bu gece başlıcan demi?

panpa hadii