başarısız intihar girişimim

henuz 24 yaşındaydım. Hayat istediğim gibi gitmesini bırakın benimle dalga geçiyordu. Uzun Uzun düşünmüştüm. Ağlayarakta olsa intihar kararı almıştım. E intihar kararı alınır da intihar mektubu hazırlanmaz mı?

Gözyaşlarım ile beraber şuna benzer birşeyler yazmıştım;

Sevgili Ailem, Arkadaşlarım..
Öncelikle çok klişe kaçıcak ama belirtmeliyim ki bu mektubu okuduğunuzda ben hayatta olmayacağım. Polise falan gidip Oğlum Mutluydu, 61giber mutluydu gibi salakça şeyler söyleyip boşuna polis sorusturması actırmayın.
Bu mektubu vicdan azabı çekin diye yazmıyorum. 24 yılın hatrına yazıyorum. Öldüğüm için üzülüp ağlayıp beni bir kez daha öldürmeyin. intiharı seçtim diye mucadele etmediğimi hiç sanmayın. insan gibi doğdum, Hayvan gibi ölüyorum. Hepimizden özür diliyorum yaşatacağım hayal kırıklığı için.
61giber

gibleyen olursa devam edeceğim

O zamanlar internet bu kadar yaygın değildi ya da ben akıl edememiştim. Aklıma takılan soru nasıl intihar edeceğim ? sorusuydu. Boğaz köprüsünden atlamak mantıksız gelmişti bana, su dan çok korkarım... hay amk ölüyorum ölen adam korkar mı? nedense boğaz köprüsü işine sıcak bakmamıstım . Zaten cok anlamsız ve show amaclı birşey olurdu.. Bir yandan da sıradan yöntemlerin dışında birşeyler istiyordum

Aklıma Doğalgaz ile zehirlenmek gelmişti ama bu yöntemde başarısız olma riskim vardı, apartman olduğu için ve anlaşılma olayı vardı. Aslında doğalgaz yöntemi iyi bir yöntem, acısız bir yöntemdi ama başarılı olmak için gece işe koyulmak şarttı. gece de öyle bir fırsat bulmam imkansızdı

Apartman gibi yüksek yerlerden atlamak? Hasgibtir.. sakat kalma olasılığı çok yüksek bir davranıştı. amk birde bitkisel hayatta kalıp mal mal ailemin başınada yük olmamalıydım. Elektrik çarpması da aklıma gelmişti ama niye denemediğimi bilmiyordum. net çözümler istiyordum kendimce...

ilaç yeme işide oldukça sakattı. bir mide yıkamasına bakardı iş... net çözüm gerekiyordu..

@10 o da aklıma gelmişti amk

Sonunda kararımı vermiştim.. Çekecektim tetiği şakağıma... Artık hazırlıklara başlama zamanıydı. 20 küsür yıldır süren alışkanlıklardan vazgeçiyordum. Hayattan vazgeçiyordum, inancıma göre uygun olmayan bir şeyi yapacaktım, yaşamaktan vazgeçiyordum..

O dönemde insan cok duygusal oluyor yani ben intihar edecek adamı 1 hafta önceden anlarım bu halimle. Anne, baba, kardeşe bakarken son defa bakıyorum, konuşuyorum diyordum içimden... gizli gizli ağlamaklar... Öte yandan kasanın anahtarını tespit etmiştim, 14'lü tamamdı... Artık zaman kolluyordum. Dostlarımla veda niteliğinde çaktırmadan konuşmalar yapıyordum. Nasihatlar veriyordum..

gibleyen var mı?

Pazar günü evde tek olacaktım. Artık pazar sabahı silahı çekecektim. Hatta sabah degil öğleden sonra da çekmeyi düşünüyordum çünkü milleti pazar uykusundan etmemek lazım. Bugun cumartesiydi. Sabah yine erken kalkmıştım. Evde bir ruh gibi dolaşıyordum... Saatler geçiyordu... Sanki akşam annem bütün olan bitenleri biliyormuşcasına en sevdiğim yemekleri yapmıştı. içimden ve ağlayarak... Hadi iyisin 61giber.. güzel şeyler yiyip hatta belkide o yiyeceklerle öleceksin.. Artık gizli gizli ağlamaktan da bunalmıştım. içimde ki bir ses intihar etmicen diyordu. ama ben o sese aldırış etmiyordum.

Vee pazar günü.. Ev boş... Mektupumu masanın üzerine koymuştum. Silahı elime aldım.. Yine bir tarafım yapma diyordu.. diğer tarafım yapmıcan da ne yapcan yarrraaam diyordu.. Ortamı hazırladım. Aklımı gibeyim halıya kan falan gelmesin diye piko - nevresim serdim yere... camlarıda sıkı sıkı kapattım ses fazla duyulmamalıydı. elimde susturucu yok sonucta amk. Kapıyıda kilitlemiştim.

Silahı havaya kaldırdım. Aynanın karşısında idim. gözyaşları eşliğinde diğer elimi havaya kaldırdım ve el salladım. e kimse yoktu bunu niye yaptım bilmiyorum. Tetiği çekme vakti gelmişti. 24 yıllık yaşantı son buluyordu. Tetiği çektim!
Yere düştüğümü hissettim.. Gözlerim açıktı... Acıdan çok rahatlık vardı.. Pek acı hissetmedim. Gözlerim koltuğun altında ki tozları görüyordu görmesine... ama saniyeler geçtikçe kan birikintiside görmeye başladı

Hiç beklemiyordum ama hala kuvettim vardı ayağa kalmayı tabii ki denemedim ama kolumu rahatlıkla oynatabiliyordum. Haliyle bilincimde yerindeydi.. Ama bunun saniyeler süreceğini biliyordum. Hayatımın son dakikalarını gözlerim yerden 5 cm yukarıda etrafa bakmak ile geçiriyordum. O sırada karıncalar, yılanlar vs için empatide yapmadım desem yalan olur

Ne kadar desem boş hayatının son saniyeleri sonucta.. Apartmanda hareketlilik vardı.. Benim de gözlerim artık bulanmaya başlamıştı, net göremiyordum... Demek ölüme böyle gidiliyormuş. Gözümün resmen çözünürlüğü düşmüştü amk. 1300x 768 pixsel den 640'a düşmek gibi bir şey. Apartmandaki sesleri, panik havasını duyabiliyordum, yan komsunun kocası kapıyı kırmaya niyetliydi... Zaman geçtikçe artık sesleri de net olarak duyamıyordum, sesler yerini uğultuya bırakmıştı diyebilirim.

Şunu da demeden edemeyeceğim. Kan kokusunu hiç bu kadar yakından koklamamıştım heralde. birde insanın kendi kanı olunca ve o şekilde olunca... ne bileyim tarif edilemez. Ölüme kan kokuları ile gidiyordum. Artık ayaklarımda uyuşma başlamıştı, ayaklarımı hissetmemeye başlamıştım. Bir süre sonra o uyuşma ayaklarımda kalmayıp kademe kademe bir üste çıkmaya başladı.. Sanırım vucumdan can cıkıyordu. Sona dığru yaklaşıyordum... Vucudumda kuvvet de kalmamıştı hayal meyal hatırlıyorum ama kolumu oynatamıyordum.

O anda istemeyeceğim en büyük şey ailemin, arkadaşlarımın beni bu halde görmesi olurdu. Artık pek birşeydee göremiyordum gözlerim kapanmak üzereydi.. Anladıgım kadarıyla evin kapısı kırılmıştı.. Aman allahım ambulans sesi..

gidiyosun sonunda 61giber derken odanın içine girenler olduğunu farkettim ama artık gözlerim kapanmıştı, kulağıma sesler fısıltı gibi geliyordu bir anda ne olduğunu anlamadığım bir şekilde bir gözümü açtı birisi.. ışık tuttu... Sanırım doktor olan durum nedir ? diye sorduğunda şu cevabı aldıgını duydum. "Hasta kafasından ağır şekilde yaralanmış, durumu kötü , kaybedebiliriz.." Hasgibtir ulannnn birde kurtulma şansım mı varmış kaybedebiliriz de ney diyordum içimden ama artık bilincimde yavaş yavaş gidiyordu acıkcası bundan sonra ne olduğunu neler olduğunu anlamadım. Bilincim kapanmıştı.. Hiç birşeyden haberim yoktu. Belki de ölmüştüm..

Gözlerimi açtığımda neler olduğunu bilmiyordum, beyaz önlüklü genç bir kızın gülümsemesini , tebessüm etmesiini farkettim.. bir yerimi oynatamıyordum adeta... kısa süre sonra beyaz önlüklüler etrafıma toplandı.. Bu bir mucize tarzında birşeyler söylüyorlardı.. Sanırım burada çok kalmıştım. Elimi oynatmaya çalıştım ama başarısız oldum. Ya felç olmuştum ya da fazla serum yemekten, hareket etmemekten dolayı bu şekilde olmuştum... bir kaç kere daha gayret ettim ve elimi onatmaayı başardım.

sonuc: hastahanede 40 gün kalmışım 3-4 ay da ayağa kalkacak , yüreyecek düzeye geldim. şuanda çok sağlıklı olmasamda pek sırıtmıyorum yani sağlıklıyım allaha şükür. Ailem müjdeyi aldıktan sonra bir daha onları bırakmam imkansız hale gelmiştii artık.. böyle normal insan gibi geçinip gidiyorum işte.

ve silah 14 'lü değil kurusıkıymış meğer amk. inanmayan inanmasın

@59 yok amk sadece kemik parçalandı beyne pek zarar gelmedi amk. bunlara rağmen kafamda çok biçimsiz değil allaha şükür.,

@60 nerden biliyim kuru sıkımı amk. karadenizlilerde hep 14 lü olur da ondan. 14 lü diye biliodm