iyi bir babası olabiliyor. Hayatta ona düşmekte sorun olmayacağını, daha da güçlenerek kalkabileceğini söyleyebiliyor. Onunla eğlenceli vakit geçirebiliyor. Her zaman yanında olabiliyor. Eğitim durumunda yardım edebiliyor. Çalışmaya, işe teşvik ediyor. Kendisine adeta bir Tanrı gibi hayranlık duyulabiliyor. Çünkü o gerçekten de bir Baba oluyor.

Bir çocuğun bunlara sahip olabilmesi ne güzel bir şey değil mi?
Düşünüyorum, keşke böyle bir babam olsaydı.
Hayatım daha farklı olurdu.
Geceleri ağlamazdım.
Geldim, 20 yaşına, gidiyorum boşu boşuna.

Ama maalesef böyle bir babaya sahip değilim.
Aksine, ona nefret duymamı sağlıyor.
Hayatımın böyle b*ktan olması onun yüzünden.

Niye herkesin babası adam gibi adamlar yetiştiriyor da benim başıma böyle bir düzensizlik geldi?

Oysa ne babalar var, keşke babam olsun dediğim.