Düşünüyorum. Otobüste otururken falan dışarı bakıp insanların halini düşünüyorum onlara sezdirmeden. Onlar hakkında aklımda bir sürü hikaye yazıp siliyorum. Kaç kere kalpleri kırıldı, kaç kere kalp kırdılar, kim bilir neden bu kadar umarsız yürüyorlar, kim bilir neden bu kadar suratları asık, kim bilir neden bu kadar başları dik...

Panpalar bazen evlilikleri bozan hep kadınlar diyorsunuz ya, geçen bizim evin oradaki parka gittik, genç bir kadın bayağı ilgimi çekti. Esmer, uzun boylu fiziği falan çok güzel ama o kadar mutsuzdu ki. Yanında da bir tane küçük kız çocuğu vardı onu oynatmaya gelmiş, kızının hep elinden tutuyordu kaydıraktan kaydırırken yürüyüş parkında yürütürken. Bizim dedikocu teyzeler huur gibi fısıltıyla " almanyadan gelmiş bu kız, kocası Almanya'dan bulup getirmiş, boşanmışlar şimdi de çocuklarıyla kalıyomuş" deyince bayağı kötü oldum amk. Kadın ne dil biliyor ne buranın huyunu suyunu biliyor. Düşünsenize bir elinizde çocuğunuz konuşamıyor anlaşamıyorsunuz tek umudunuz eşiniz, o da bırakıp gidiyor amk. Millet de yadırgayarak bakıyor kadıncağıza görmeniz lazım o kadar yıkık ve perişan görünüyordu ki gidip az biraz almancamla tanışmak konuşmak belki de arkadaşı olmak istedim. Bunları konuşana kadar kadın gidip uzaklaştı ama... Belki bugün tekrar görürüm