bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

Morrowind'den sonra Skyrim pek yavan. Ortam, doğa falan güzel gibi ama Vvardenfel'in derinliği, Shivering Isles'ın atmosferi bi zerre yok son oyunda. Daha oyunun başında zaten koskoca kent krallığının soylusu ilan ediliyorsun. Morrowind'deki gibi seçilmiş bir kahraman olduğunu kimseye kanıtlaman gerekmiyor, Oblivion'daki (-ki onu da Morrowind kadar sevmem) gibi kendini olayların ortasında ama görece mantıklı bir pozisyonda da bulmuyorsun.

Altını doldurmadan kuru kuru "Kader seni seçti, şimdi gibtir git dünyayı kurtar." diyorlar, "Ha, peki." diyip gidip yapıyorsun.

Lan bi hikayenin bir derinliği olur.

Bir defa oyunda keşif hissiyatı berbat. Keşif ndıbına yaşanan tek şey dere tepe, yer yurt görmek. O dünyanın insanları ne yer nasıl yaşar, gelenekleri nelerdir... Hiç bir şey yok.

Büyü sistemi inanılmaz zayıf. Seviye atlama kısmı inanılmaz zayıf.

Görevlerin olduğu yeri "AHA BURA" diye adamın gözüne gözüne sokuyorlar. Morrowind'de sana yolu tarif eden kişinin dediklerini dinlemen gerekiyordu.

Oyunda hiçbir npc ile görev için gereken 2-3 cümle dışında "Bu nediyor yahu?" diye bir diyaloğa girmiyorsun.

Oyunda hiçbir şekilde "Hmmm bundan birşey öğrenirim ben" diye bir kitap okumuyorsun (skill verenleri demiyorum, salaklaşmayın) çünkü kitaplar sana oyundaki deneyimini değiştirecek hemen hiçbirşey anlatamıyor. Anlatsa da "Aa bu muymuuuuş?" demiyorsun. Misal, gezgin şairin biri Whiterun'daki dükkanları ve o dükkanları işleten kadınları anlatmış kitabında, hani "sevgili" arayan olursa diye. Kitabı okudum, sonra gittim o kadınlarla da tanıştım. Tek bir diyalog seçeneği yok "Senin hakkında bu yazılmış ablacım, ne diyon?" diye... Ya da öğrendiklerini kullanıp o kadınlara iltifat falan edip alışverişi ucuza getiremiyorsun. Ha ama soran olursa Skyrim iyi rpg. Lan herhalde insanlar rpg ne demek bilmiyor.

LAN OYUNDA GERiZEKALILAR ATLAYIP ÖLMESiN DiYE YÜKSEK BALKON GiBi ALANLARDA AŞAĞI ATLAMAYI KAPATMIŞLAR.

Oyun açık açık "tamam lan kes, fazla konuşma, git onu bunu döv lan işte daha ne tatava yapıyon." diyor. Görevler desen çoğunlukla "Te orada bişey var, gir mağaraya milleti kes, mağaradaki en güçlü adamın cebinden büyülü cevizi al getir." ayarında.

Oyun az daha zorlasa resmen kendi kendisine oynayacak sen seyir bakıcan. Az daha yavanlaşsa Marvel filmi olacak. Efekt efekt efekt, kavga kavga kavga, derinliği olmayan epik gaz biriki sahne ve yine aynı tatta bi son. Bitti gibtir git.

Bu nedir ya...

ciddiye almıyordum. bana "sıkıntıdasın" dediklerinde, herşeyin benim kontrolümde olduğunu, kendi eylemlerimin sonuçlarını yaşadığımı düşündüm hep. kaderimin kontrolü hep bendeymiş, gibi geldi bana.

diğerleri depresyona girerken ben kıs kıs güldüm onlara. "üzülmeyi kaldıramayan zavallılar" dedim. onlar bunalırken ve bunalımdan kaçmak için yırtınırken, ben "gerçekliğin kendisi bir bunalımdır zaten, bunalım, alınıp verilen nefestir." diyordum.

çünkü onlar gibi olmadığımı zannediyordum. çünkü güçlü olduğumu düşünüyordum. intihardan bahseden insanların ilgi huursu olduğunu savundum hep. alt tarafı birazıcık takdir edilmeye ihtiyaçları vardı.

bana da hep "rahatsızsın" dediler. dinlemedim. neden dinleyeyim ki? ben hiç kendimi jiletlemedim, hiç kendimi yaralamadım ya da kendime eziyet etmedim. ben hiç kendimden nefret etmedim.

sonra aklına fikrine güvendiğim biri en sonunda derdimin ne olduğunu anlattı bana. bunca zamandır gözümün önünde olan şeyi görmemiştim. tüm inançlarım, fikirlerim, yazıp çizdiklerim, bedene ve bedenden temellenen beşeri sisteme saldırma üzerine kuruluydu hep. beden bitmeliydi. bedensel deneyim sönmeliydi.

onca okumuşluğuma rağmen aradaki bağlantıyı nasıl göremedim bilmiyorum. ama bana söylenen tek cümle yetti.

"sen ölmeyi istiyorsun, senin bedensiz ve hissiz transhümanist ütopyan, thanatos'un ta kendisi. senin derdin kitleleri kurtarmak değil, ölmek."

evet, şimdiye kadar ölmeyi isteyen herkesle alay ettim. çünkü hayat öylesine anlamsızdı ki, başı gibi, ortası gibi, sonu da absürttü hayatın. alabildiğince dangalakçaydı "ölüm"ün kendisi. şimdi düşünüyorum da, ölümle ne kadar içli dışlı olduğumu kendimden bile saklamışım. başkaları açık açık kendilerini öldürmeyi planladıklarını söylüyorlardı. ben eğleniyordum. bence insanın böyle söylemesi, iğrenç bir zayıflıktı çünkü.

o iğrenç zayıflık olarak görüğüm şeyin tuzağına düşmemek için hep kendimden kaçmışım. ölmeyi ne kadar çok istediğimi saçma sapan hezeyanların pençesinde kıvranırken sarfedilebilecek seçmece edebiyatta bulmadım ben. ölümü reddetmeme rağmen ölümü kastettiğim söylendi bana. ölümün aksini kastettiğimi düşünürken, ölmeyi ne kadar çok istediğimi dile getirmişim ben.

artık hayat çok daha boş. artık "şeyler" çok daha sığ ve yavan. çünkü karşısında tepkilenme zarureti hissettiğim hiçbir şey için çözüm sunmamışım. adaletten, eşitlikten ya da bireysel hayatımla ilgili pek çok şeyden bahsederken takındığım tavır, aslında tek bir net sona bağlanıyormuş.

kurtuluş formüllerimin hepsi yalanmış. aslında nihai bir çıkış düşünemiyormuşum. o halde bütün problemleri tek bir çatı altında toplayamıyorsam, zaten benim, kendimde ya da çevremde gördüğüm sorunlarla alakalı tüm bulgu ve kurgularım beyhude demektir.

bu yazıyı buraya yazıyorum çünkü başıma ne geleceği konusunda pek bir fikrim yok. hâlâ ölmek, ölü olmak bana çok uzak geliyor. ama yenilerde şunu da farkettim.

evet, kesinlikle ölmeyi planlamıyorum, ama son 10 yıldır yaşamayı da planlamıyorum.

yardıma ihtiyacım var galiba. ölmek istemiyorum. ama sonumun yakın olduğunu hissetmeye başladım artık. kontrolümü yitirecek kadar cesaretlenmeyi bekliyorum.

"Run Boy Run! This world is not made for you"