bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

aha ilk entry: aslında daha da uzun uzadıya, kaynağıyla falan derin birşeyler yazacaktım, matrix'ten bahsettik az önce ev arkadaşımla. baudrillard'ı da severim. gerçek-hiper gerçek konuları falan güzel şeyler. şuna vardık sonuçta: rüyayı gerçekten ayırabilen tek bir nokta biliyorum, rüyada düşme eylemini hayal ettiğin anda düşersin, uçma eylemini hayal ettiğin (yani şimdi uçsam ne süper olurdu diye içinden geçirdiğin) anda bu eylemler gerçekliğe kavuşur. bir anlamda tanrıyı çağrıştırır bu. gerçeğini elde etmen için soyutun kendisi kafidir. ortayan çıkmasını istediğin şeyin fikri hemen vücut bulur. ama rüyada olmadığın zamanlarda düşüncenle ona denk düşen somutun arasına daha başka pek çok somutlar dizmen gereklidir. bunun sebebi de şudur: rüyada sadece kendi irademizin kurgusuna tâbî olurken, uyanıklık dünyası (waking life'a gönderme yapayım dedim) bizim dışımızda gelişen süreçleri bize yaşatır. işin çirkinliği de şu noktada başlar: biz kendimizin hüküm sürdüğü, etkeni ve edilgeninin kendimiz olduğu gerçekliğe yalan ama tamamen edilgen olduğumuz ayıklık dünyasına gerçek diyoruz.

ben burada ihanetten başka hiç bir şey görmüyorum. öte yandan aklımı kurcalayan başka bir şey de freud'un rüya analizlerinden geliyor. ona göre biz rüyada da, gerçekte olduğu kadar pasifiz. nasıl?

gerçek dünyada bizim bastırılan yönümüz hem id (yani içimizdeki hayvan ve onun kontrolsüz karnal gereksinimleri ve güdüleri) hem de ego (aşağılanma, kabul görmeme korkusu yüzünden davranış paradigmasını değiştiren, ödün veren benlik). bastıran şey ise direk süper ego yani içselleştirilmiş kuralların tamamından oluşan ödünç alınmış bir vicdan. burada etkenlik, edilgenlik grafiği belli.

rüya da ise, süper ego kadar id'in de saldırısına uğrayan bir egonun varlığı söz konusu. yani bu sefer iki tane tiranımız arasında kalıp çırpınışları daha da mantıksızlaşan bir benlik var. ilk başta gerçekliğin kurgusunu tek bir kaynak belirlerken, rüyada bu çatallaşıyor. belki de bu durumdan ötürü rüyalarımız fantastik oluyordur.

ama en nihayetinde, gerçeğin de, rüyanın da, ham maddesi, dışarıdaki "gerçek" olarak bildiğimiz şeyler. daha önce hiç var olduğunu bilmediğimiz "bir şey" ile karşılaşmıyoruz. karşılaşırsak da, hemen aşina olduğumuz gündelik gerçeklikten bir şey ile onu özdeşleştirip, etiketliyoruz.

mesela ejderha. tamam ejderha diye bir şey yok ama, sonuçta onun dış bir kaynaktan alınmış kurgusuna sahibiz ve rüyada ne zaman ona benzeyen bir şey görsek, ejderha klasörüne kaydediyoruz.

dolayısıyla belki de %100 bize ait olan hiç bir şeyimiz yok elimizde. ortada kıvrılarak büyüen, kuyruğunu boynumuza dolayıp suratımızı hırıldaya hırıldaya yalayan bir "sahne" var, ve onun dekorlarını paletimize almadan hiç bir sahne çizemiyoruz.

• **
özetle mahkumuz. ve herşeyden önce bu durumumuzu "mahkumiyet" kavramı ile belirtmeye mahkumuz.
• **
sıkıntılı değil mi?

asıl mevzularım bir sonraki iletide.

https://www.youtube.com/watch?v=WRMnpbk4MYA

• ** Kahramanın yolculuğu***

Edebiyatta kahramanın yolculuğu denen bir şey vardır.

Sıradan dünyası içerisinde, konfor alanında yaşayıp gitmekte olan kahramanımızın başına birşey gelir, dünyanın sıradan olmayan esrarengiz tarafından, perdenin arkasından sızan bir şey, onun sıradan hayatının orta yerinde belirir. Bu durum genelde bir sorunun habercisidir. Kahraman başta bunu inkar etse de sonradan kriz derinleşir ve karşısına çıkan, sırlara hakim bir usta, onu bu krizle başa çıkabileceği ve sahip olduğu kapasite hakkında ikna eder.

Kahraman bunun üzerine yola çıkar. Zorluklar ve düşmanla yüzleştikten sonra, en büyük sınavın kendisine karşı verilen sınav olduğunu anlar, kendisini yener, dönüşür ve sonunda da hem aynı hem de bambaşka bir kişi olarak sıradan dünyasına geri döner.

Lakin artık sıradan dünyanın da, perdenin arkasındaki esrarengiz dünyanın da bir ayrımı kalmamış, herşey yeni bir anlam örgüsünce birbirine bağlanmış ve kahraman kemâle ermiştir.

• **

Bunu neden anlattım?

Zira ben de böyle bir yoldan geçtiğime inanıyorum artık.

Zamanında umarsız üniversite öğrencisinin tekiydim. Konfor alanımdan dışarıya çıkmıyor, o alanın talep ettiği formül dışında bir akılla düşünmüyordum.

Sonra birşeyler oldu. Hayatın dönüm noktaları peşpeşe geldi ve basitçe atlatabileceğim kriz, gittikçe derinleşirken beni de içine çekip yuttu. Öyle ki, artık gitmek zorundaydım.

Nitekim mekanda olmasa da, algıda, kişilikte, ve beni ben yapan herşeyde süren bir yolculuğa çıktım. Fikirlerim, inançlarım, bakışım, çevrem, yaşantım... Herşey değişti.

Yolculuk 2 yıl sürdü. Aynı kahramanın öyküsünde olduğu gibi bu yeni dünyada yol almamı ve gözümdeki perdenin kalkmasını sağlayan ustalarım oldu. Zorluklarla sınandım, sabrımın varabileceği uç noktaları kendi şahsımda yaşadığım türlü gerilimde tanıdım. O zamanlar yolculuğumun ortasındayken, bunun bir sonu olacağına inanmıyordum.

Lakin her şey gibi yolculuğun sonu da geldi çattı, kendisini kurtarmaktan aciz adamın, dünyayı kurtarma macerası, kahramanın öyküsünün aksine, hüsranla son buldu. Sınavın en zor kısmı da buydu. Tüm gemileri yakmak üzereyken tekrar tutunacak bir dal bulup, içinden çıkmak için çırpındığım hayata bir noktasından geri dönmek.

Mutlu muyum? Sanırım değilim. Yolculuğun bende bıraktığı pekişmiş bir öfke ve farkındalık ölene kadar beni terketmeyecek. Kalbi kırık, vicdanı paramparça ve sessizliğe gömülmüş şekilde terkettiğim köye dönüyorum sonunda.

Son bir şey kaldı yapmam gereken. Yolculuk sırasında heybemde sürüklediğim şeylerden, fikirlerimin önce beşiği, sonra zindanı olan şeyden, kitaplarımdan kurtulmak.

Artık onları da elden çıkarmaya karar verdim. Kabullenişimin son aşaması bu. Öğrendiğim şeylerin, beni ben yapan şeylerin dünyamızda karşılığı yok. Hatta dünya, bunların tam karşısında, zıttına bir yönde gidiyor. Tüm olumsuz öngörülerim gerçekleşmiş, belki bir kaç kez de hayalkırıklığına uğramış olarak, bu devri kapatıyorum.

Bitiyor. Bitti.

Beni nasıl bir yarının beklediğini, dönüp dolaşıp vardığım başlangıç noktamın bu yeni ve çirkin anlamıyla ne getireceğini, zaman gösterecek.