bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

oturup, cennet'te olduğumu düşledim. inançlı biri değilim. cennetin varlığından da emin değilim. ama düşünce bu ya, en yaygın tanımıyla düşledim cenneti. bi de orada duran kendimi.

huriler falan vardı. dünyevi zevklerden heves alamamışların etrafında fır dönüyorlardı. bir kısım yiyip içmekle meşguldü. bazıları da dünyada yaşamadıkları tatili yaşamaya uğraşmaktaydı.

kimileri kendisini lord ilan etmiş, sarayların balkonlarından uzaklara bakıyorlardı kaftanlar içerisinde. bazıları ise şan şöhret arayışında, sahneye tırmanmış, asla sahip olmadıkları üstün yeteneklerini sergileyerek, takdir toplamakla iştigal etmekteydiler.

biraz daha hayal gücü yükskek olanlar uçuyordu. türlü fantazya içerisinde, şimşekler çaktırıp sihirli numaralar yapmakla, devlerle güreşip, dağları savurmakla meşguldüler.

bir başka takım, keşfetmeye takmıştı kafayı. uzayı dolanıyorlardı. denizlerin derinlerine iniyorlar, yanardağların altındaki lav nehirlerinde kulaç atıyorlardı.

daha farklı bir kesim vardı. onlar, asla tanışamadıkları büyük, zeki, önemli kimslerin etrafına toplanmış, sohbet ediyorlardı. yaratıcı bir fikir, hayyam'la nietzche'yi kapıştırmak...

algısı daha da açık gibi görünen birileri ise felsefenin derinliklerini birebir duyumsamaya girişmiş, evrenin sırrına vakıf olarak hep ve yek ya da hiç olmak halindeydiler. kimileri büyük çembere katılmış, varoluşun özü etrafında sakince tavaf ediyor, kimileri de rabbin görüntüsünün bir zerresi için yakarıyordu.

bu cümbüşün arasında kendimi nereye koyardım diye düşündüm. baya da vakit aldı sonuca ulaşmam. sırayla hepsini denedim, hiçbiri olmadı. sonra buldum bir anda.

kenarda bir tabure, elimde rüzgarla ortaklaşa içtiğim winston marka sigara. elimde, buruşup solmuş bir gazete parçası. durmuş, menderes'in iddıbını okuyorum. çay var yanımda, ama şekerler ıslanmış. hem bayat, hem de çayı, o kirli ince belli'ye kim koyduysa, deminin ayarını kaçırmış. düşünüyorum kendi kendime. yaşarken otobüs kuyruğunda ne düşündüysem, işte o düşüncenin aynısını.

sonra aklıma birşey daha geliyor. yaratıcıma sesleniyorum,

büyük vaatler, büyük potansiyel taşıyan kimselerin olsun. beni, taktan da olsa, bi sigara, bi de çayla başbaşa koysalar, huriyi, meyi kendilerine saklasalar olmaz mı?

dertsiz diyorlar cennet için. ya ben derdimle, öfkemle, hüznümle tastamamsam?

ciddiye almıyordum. bana "sıkıntıdasın" dediklerinde, herşeyin benim kontrolümde olduğunu, kendi eylemlerimin sonuçlarını yaşadığımı düşündüm hep. kaderimin kontrolü hep bendeymiş, gibi geldi bana.

diğerleri depresyona girerken ben kıs kıs güldüm onlara. "üzülmeyi kaldıramayan zavallılar" dedim. onlar bunalırken ve bunalımdan kaçmak için yırtınırken, ben "gerçekliğin kendisi bir bunalımdır zaten, bunalım, alınıp verilen nefestir." diyordum.

çünkü onlar gibi olmadığımı zannediyordum. çünkü güçlü olduğumu düşünüyordum. intihardan bahseden insanların ilgi huursu olduğunu savundum hep. alt tarafı birazıcık takdir edilmeye ihtiyaçları vardı.

bana da hep "rahatsızsın" dediler. dinlemedim. neden dinleyeyim ki? ben hiç kendimi jiletlemedim, hiç kendimi yaralamadım ya da kendime eziyet etmedim. ben hiç kendimden nefret etmedim.

sonra aklına fikrine güvendiğim biri en sonunda derdimin ne olduğunu anlattı bana. bunca zamandır gözümün önünde olan şeyi görmemiştim. tüm inançlarım, fikirlerim, yazıp çizdiklerim, bedene ve bedenden temellenen beşeri sisteme saldırma üzerine kuruluydu hep. beden bitmeliydi. bedensel deneyim sönmeliydi.

onca okumuşluğuma rağmen aradaki bağlantıyı nasıl göremedim bilmiyorum. ama bana söylenen tek cümle yetti.

"sen ölmeyi istiyorsun, senin bedensiz ve hissiz transhümanist ütopyan, thanatos'un ta kendisi. senin derdin kitleleri kurtarmak değil, ölmek."

evet, şimdiye kadar ölmeyi isteyen herkesle alay ettim. çünkü hayat öylesine anlamsızdı ki, başı gibi, ortası gibi, sonu da absürttü hayatın. alabildiğince dangalakçaydı "ölüm"ün kendisi. şimdi düşünüyorum da, ölümle ne kadar içli dışlı olduğumu kendimden bile saklamışım. başkaları açık açık kendilerini öldürmeyi planladıklarını söylüyorlardı. ben eğleniyordum. bence insanın böyle söylemesi, iğrenç bir zayıflıktı çünkü.

o iğrenç zayıflık olarak görüğüm şeyin tuzağına düşmemek için hep kendimden kaçmışım. ölmeyi ne kadar çok istediğimi saçma sapan hezeyanların pençesinde kıvranırken sarfedilebilecek seçmece edebiyatta bulmadım ben. ölümü reddetmeme rağmen ölümü kastettiğim söylendi bana. ölümün aksini kastettiğimi düşünürken, ölmeyi ne kadar çok istediğimi dile getirmişim ben.

artık hayat çok daha boş. artık "şeyler" çok daha sığ ve yavan. çünkü karşısında tepkilenme zarureti hissettiğim hiçbir şey için çözüm sunmamışım. adaletten, eşitlikten ya da bireysel hayatımla ilgili pek çok şeyden bahsederken takındığım tavır, aslında tek bir net sona bağlanıyormuş.

kurtuluş formüllerimin hepsi yalanmış. aslında nihai bir çıkış düşünemiyormuşum. o halde bütün problemleri tek bir çatı altında toplayamıyorsam, zaten benim, kendimde ya da çevremde gördüğüm sorunlarla alakalı tüm bulgu ve kurgularım beyhude demektir.

bu yazıyı buraya yazıyorum çünkü başıma ne geleceği konusunda pek bir fikrim yok. hâlâ ölmek, ölü olmak bana çok uzak geliyor. ama yenilerde şunu da farkettim.

evet, kesinlikle ölmeyi planlamıyorum, ama son 10 yıldır yaşamayı da planlamıyorum.

yardıma ihtiyacım var galiba. ölmek istemiyorum. ama sonumun yakın olduğunu hissetmeye başladım artık. kontrolümü yitirecek kadar cesaretlenmeyi bekliyorum.

"Run Boy Run! This world is not made for you"