bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

"iyi misin?"

riyâkârlığın nirvanası olan cümle.

"iyi misin?"

hayır. değilim.

ve her zamanki gibi;

ananın amı.

sözlükte geçen 3 yıldan sonra kadın teşhirciliğinden midem bulanıyor artık. gösteren, elleten, konuşan kadınlardan... nefret ettim iyice.

her meziyetini erkeği provoke etmek için kullanan bu çürük nesil, sonra gidip türbana saldırıyor.

korkarım anlamayacaklar. bangır bangır müzikten sonraki tedavi maksatlı sessizlik neyse, kadında tesettür benim için o. modernizm midemi kanırtıyor. biraz sükunet arıyorum.

gidin buradan. bu yer sizin yalnızlığınızı derinleştiriyor. ve yalnızlaştıkça daha çok buraya sarılıyorsunuz. helâk oluyorsunuz.

kaçın buradan.

Aylar yıllar sonra:

https://www.youtube.com/w...mp;ab_channel=LokiErdmann

geceleri asla uyumazdın,
başımdan geçenleri bilsen eğer.
ve işte bu fikir yegane şey,
ışıklar karardığında yaslanabildiğim.

Ve dakikalar sonra:

http://www.youtube.com/watch?v=uGZ9K0rh4G4

bir de kaybetmiş olmanın anldıbını denesene?
ve biliyorum, gülüşün ölümcül mevzu bu olduğunda.
sen neredeysen, ben işte orada değilim
eğer bilmiyor olsaydın tüm o anları
hani kendimi kaybettiğim, dünyaya derdim ki
"sanırım dünyanın hudutlarını bilmeliydim"
bazı zamanlar geliyor ki kendimi buluyorum
hiç nefes almazken.

insanlardan tiksiniyorum. Konumuz ergen atarı değil.

Mesela ben karpuzdan da tiksinirim. Ama hiç karpuzları yok etmek istemedim. Hiç varolmamış olsunlar istemedim. Karpuzu uzaktan izledim ve uzaktayken tahammül edebildim.

Çünkü karpuzdan tiksiniyorum.

insanlardan da tiksiniyorum.

Kaçacak bir yere ihtiyacım olduğunda buraya gelmek iyi oluyormuş. Twitter'da, Facebook'ta kişisele girmiyorum pek.

Aksine burada da her türlü özgürüm.

Başkalarının yazdıklarını falan görüyorum. Okuyorum ediyorum... Tek bir insanın tekrarı gibi geliyor hepsi. Sürekli aynı kişiyle muhatap olmaktan sıkılıyorum kalabalık karşısında.

Sağlıklı hallerimiz, hastalıklı hallerimiz ne kadar çok benziyor. Ama genetiği bozulmuş mutantlaşmış bazılarımız var arada. işte onlar kıymetli kimseler.

Bir de, umumu seviyormuş gibi yapıyorum ama yalan. Denedim. Beceremedim.

Derinliği olan insanlar gerçekten sayıca azlar. Sığ insanları varlık ve iletişim gerekçeleri ne olursa olsun sevmiyorum.

Kapıları ve ışıkları kapatınca, etrafta fani kalmadığında gizli gizli tiksiniyorum hepsinden. Benimki de bir nevi yabancılaşma işte. Bir dönüşüm geçirdik ama... Ne oldu ne bitti... Yorgunum bu ara.

Bir de son ipucu: Gerçekten tahammülsüz biriyim. Ama bunu da elden geldiğince belli etmemeye çalışıyorum. Antisosyalim galiba. Şu zorunluluklar dünyasında biraz bıkkınım galiba. Kimi sisteme düşman. Ben bu oluşa gelemiyorum galiba.

Bilemiyorum galiba...

misantrofiyi alkışlarken, kadını istisna tutmamı bekleyen feminiz arkadaşım...

sen de o tiksindiğin maymunlardan bir maymunsun.

"Kendin ol."

Beni tanısan bunu söylemekten imtinâ ederdin. Ben bile kendime bunu demeye cüret edemiyorum. Çünkü zincirlerim olmasa ne yapacağımı ben de bilmiyorum.

Etik sınırları içinde kalabileceğimin garantisini veremiyorum.

Nefret soluyorum her gün.

ibadetinin videosunu facebook'ta paylaşan zavallı gibi olmaktansa imansızlığımdan utanır, çenemi kaparım adaha iyi.

ince kalburlu pirinç süzgecini suratımıza tutup, elimize aldığımız oklavayla eskrimcilik oynadığımız günler geride kaldı. Yolda yürürken ve kulaklıkla yüksek ses müzik dinlerken etrafı unutup var gücümüzle osuran sonra da olaya ayılıp kızarıp bozaran insanlarız artık.

takum gibiyiz.

Öfke, yılgınlık, öfke , yılgınlık... Ufak ama ısrarcı rutinlerle yıkılıp giden umut...

istemenin sınırı olmadığını gören insan ne yapabilir? Ne yapsa kâfî gelir?

Toplu intiharlar kuruyorum kafamda. Son bir rahatlama soluğu...

Cehennemlerimiz de biricik olacak mı?
https://www.youtube.com/w...mp;ab_channel=LokiErdmann

Genel olarak.
Bir taka.
Yaramaz.

https://soundcloud.com/oz...toys-game-trailer-ost-v20

itinayla müzik yapılır.

https://www.youtube.com/watch?v=sGeCcoJZaL8

Bu şarkı benim imzam gibi oldu resmen. Biter sanıyordum, hevestir geçer sanıyordum. Bitmedi geçmedi.

Kumla'daydım. Hiç denize girmedim oradayken. Geceleri yürüyüşe çıktım. Sahildeydim ilk baş. Sonra sıkıldım, köy gibi olan kısmına gitmeye başladım. Her yer insan. Çıplaklıklarında değilim gerçekten. Başkasının teninde benim olmayan hayali aşkın iffetini gördüm. Şehveti hissedemiyorsun bir yerden sonra. insanlara bakıyorsun, kalıplar, alışkanlıklar hep. Üzülüyorsun. Yalnızlığına kızıyorsun, içine girdiğin dışarıdan görünmez tek kişilik hücrenin duvarlarına bakarak.

Başkasından artanın senden eksilenlerin bir yığını olduğunu okuyorsun adım adım. Yabancısın belli ki. Ya yolu yitirmişsin ya da hiç oralı olmamışsın zaten. "Olmuyor." diyorsun. Şimdi bakıyorum da, olmuyor gerçekten de...

Katatonia dinledim hep. 4 şarkı:

For my demons
July
Brave
Murder

Uzaklara baktım. Sigaralar içtim.

Bi ara aklıma geldi, camiye gitmem gerektiğini farkettim. Gittim. Bakımsızlıktan leş gibi kokuyordu ve herkes langır lungur konuşuyordu. Namaz kıldım ama kıldığımı hissetmekte zorlandım.

Sonra yürüdüm yine. Katatonia'lar, sigaralar...

öf.

Şu an olduğum yer ve şeyden de gitmenin zamanı gelmiş belli ki. Bir yılı geçti. Uzadı biraz bu kalmalar. Çok durdum belki de.

Son durak mı, değil mi, gidince göreceğiz.

Şu hayatın burnunun dibine bir mezar taşı bırakabilecek kadar yerimiz olacak mı acaba?