dişlerimi sıkmaktan çatlayacaktı ilerleyen yıllarda. ömrüm boyu geçmeyecekti bu hastalık

küçüktüm. kaşlarımı koparıyordum, nedenini bilmiyordum. hoşuma gidiyordu galiba. tırnaklarım uzun olmamalıydı bunun için, parmaklarım acıyordu artık. bir gün daha fazlasını istemiştim. farkında bile değildim ne yaptığımın, tek tel kalmayıp tepki görene kadar. bağırıyorlardı yine. daha güzel olmasını mı istedin? sanırım onlar için en mantıklısı buydu. cevabım daha anlamsızdı onlar için, nasıl güzel olduğunu bilmiyorumki, sadece hoşuma gidiyor. korkutmaya çalıştılar bir daha yapmamam için, bunun yerine yapılacak şeyler vardı. kendi sorunlarından beni görmediler

http://www.youtube.com/watch?v=KGrlLfFnDMk

içmedim mk şair de değilim şimdi gidebilirsin

2 bira içen şair kesiliyo amk yerinde

dıbına koyayım şuan yan tarafımda sayıklayan gereksizi yastıkla boğsam bana mısın demeyecek gerçekten canavarlaştıkça acıdan kurtuluyoruz. samuel johnson adamsın

tek hayalim beni ayakta tutan, 3-4 sene zaman tanıyorum kendime bunun için, yoksa nefes almamın bir anlamı yok. ailemde taktan bir hayat sürüyor, kardeşimin destek aldığı tek insan benim. sırf bu yüzden güçlüyüm onun yanında. acı olan onda kendimi görüyorum bazen. benim gibi olmak istiyor hep, tanrı beni duyuyorsa, onun benim gibi olmamasını istiyorum. bir de duyuyorsan eğer beni, sana sormak istediğim çok şey var

ölmeyi çok istemiştim. ölmek mi cesaretti yaşamak mı, bu sorunun cevabını bulamamıştım. annem çok üzülüyordu halime. hala üzülüyor. babamın haberi olmadı hiç benden. mükemmel olmak zorundaydım, değilsem onun çocuğu bile olmamalıyım. hep içimde yara bıraktı. onlar üzülmesin diye nefes almak istedim. düşünüyorum da, belki önce onları öldürmeliydim

gibtir et

ve hiç ayılmamak istiyorum. insanlardan nefret ediyorum ama dip dibe olmak zorundayım sürekli. normal sıradan insanlarla iletişimim sıfır. sadece acı çeken ve bir şeylerin farkında olan insanlarla anlaşabiliyorum. anlaşılmaz olan ben değilim ama herkesin mavi giydiği yerde kırmızı garip kalıyor. uzun zamandan sonra içim ilk defa bu kadar nefret dolu. hep iyiliğin ve erdemin önemli olduğunu düşündüm ama diyorumki, bunu hak eden kaç kişi