az önce anneme sıkılınca sigara içtiğimi söyledim amk. bi yerden başlamak lazım demiştim ama iyi yapmadım galiba. tek yaptığı hı diye öfke ve şaşkınlık karışımı bir ses çıkarmak oldu. bunu da buraya not düşeyim. bağımlı değilim

@81 bağımlı değilim sakinleştirsin diye. 4 ay içmem bi sıkılırım 4 tane ard arda içerim. ama haklısın yine de

sıkıldım amk. dönüp dolaşıp şu başlığa geliyorum sözlük ölü lan

https://www.youtube.com/watch?v=MWZWNh0UqUs
çok geç

gündüz karanlığımla barışık herşeyin dıbına koyarken gece yaklaştıkça kavga ediyorum bugün.

yurda hiç gelmek istemedim, boş boş dolaştım kasvetli şehrin karanlık sokaklarında. kayboldum, yanlış yöne gittiğimi bile bile yürüdüm ama doğru yola çıktım. bugün pisliğimdi önde olan, buna birini yaklaştırdım.

karamsarmışım, soğukmuşum,korkuyorlarmış, duygusuzmuşum, tehlikeliymişim, iyi değilmişim, ahah
sarılmaya yeltendikten sonra durup "sarılmayı sever misin bilmem ama" demek. bugun bunu da duydum amenako

dıbına koyim lan bi kere de al şu canımı her gün ölmekten bıktım amk bıktım nası bi oyundur lan bu. tamam küfür etmicem. etmicem..

ya olum, biliyorum hani. biliyorum bi taklar değişmeyecek iyi de olmayacak hiç bir zaman. ama şu görünmez duvarlardan kurtulmak istiyorum lan. bırakın beni dıbına koyim, bırakın. gülen insanlarda görmek istemiyorum, kodumun sahte mutluluğunu da. zaten mutluluk denen şeyi biz yarattık. gibik anlık bi duygunun adına mutluluk demiş işte yarramın başı. yok hacı istemiyorum kalsın. bana yalnızlığı verin, yaşamayı değil nefes almayı, bitik adamları verin. nasıl olsa diğerlerine inancım yok. bu kadar sahteliğin içinde gerçek olan tek şey bu belki de. içimdekiler bile konuşmuyo lan benimle artık. harbiden. içimde bile tartıştığım kimse yok kabullendi galiba huur çocukları herşeyin boş olduğunu

hayır gidemiyosun da lan, bırakıp gidemiyosun. belki de bahanedir dıbına koyim. cesaretin ya da korkunun bahanesi. ama o kadar acımasız olamıyorum lan işte. ben de bu kadarım. bu kadarım lan. olum geçmişe bakıyorum, hiç bişey yüzümü güldürmüyo lan. kızmıyorum da. hiç bi tak hissetmiyorum. onca şey var lan. ama yok hiç biri. sanki ben yaşamamışım bu gibik hayatı. gibtir etmeyi öyle alışkanlık haline getirmişim ki, gibtir et diye diye bütün güzel anlarımı yok saymaya başlamışım. kötü anılarda haz verir olmuş. işte bunlar hep savunma mekanizması. tek tük olan güzel şeyleri unutup kötüye yüklenince de alışkanlık ne bileyim berbat bişey oluyo uzaklaşıyosun. bütün güzelliklerden uzaklaşıyosun. çekmiyo artık hatta salakça geliyo. sonra bi bakmışsın dipten çıkmaya çalışırken onu da geç dibi kabullenmişken daha aşağılara atıyosun kendini. atın ölümü arpadan olsun hesabı. biliyosun işte, elindeki tek şey bu ve yapıcak bi şey yok

bazen diyorum ki, şu tek derdi karı gibmek olan heriflerden olsaydım. adamın hayatı gibiş sokuş, kafada hiç bi şey yok dıbına koyim. ya da inek bi herif olsaydım gözlüklü falan en ön sırada oturup hocaya "hocam sonucu yanlış yazdınız a kare kök üç bölü ye artı pi " falan yapsaydım. hiç azimli bi insan olamadım ben. hırslı olmadım hiç bi zaman. hep koy züte rahvan yaşadım. ama hep de kontrolün elimde olmasına özen gösterdim. bana bir şeyler olsa bile sadece benimle olacaktı

bi kız vardı lisede, üst dönemlerden bi çocuğu seviyodu. kız ne yapıyormuş her gece bıkmadan usanmadan. hayal kuruyomuş. hayal. dizi gibi, mesela bugun tanışıyolar yarın buluşuyolar. böyle böyle evliliklerini falan hayal ediyomuş kız. işte en son 2 çocukları olmuştu. kahvaltı hazırlıyodu falan. lan ben hiç böyle hayaller kuramadım. kızın ki de uçuk da. abi olay hayal kurmak burda. hep inançsız bitik binin teki olduğumdan hayaller saçma geliyo. becerebilsem güzel şey aslında. ama güzel şeyler bana göre değil gibi

yine çok uyumaya başladım lan. bıraksan bütün gün manda yavrusu gibi yatıyorum. mezun olacağım zamanı bekliyorum rahat rahat taka batmak için ama çok zor geliyo lan beklemek de. taka batmak dediysek de bi numara da yok aslında dıbına koyim. kimsenin umrunda olmadan yaşamak, kendinin bile. nası olacak bilmiyorum ama olur herhalde anasını satayım. ölmezsek

içimdeki boşluğu kapatmaya çalıştım senelerce. neden. çünkü malım. bişeyden kurtulamayacağını bile bile ondan kaçmaya çalışacak kadar malım. zincirler uzasa da kopmaz moruk. kopamaz. kaderde varsa düzülmek neye yarar üzülmek amma velakin kabullenip onunla yaşamayı öğrendiğin zamanda başkaları üzülüyo. bu sefer düzen senmiş gibi oynuyosun millete gücün yettiğinde. neyse ben sokakları düzmeye gidiyorum. mal mal bilmediğim sokaklara girip kaybolacağım. en iyi ben bilirim dediğim içinde kimselere yol sormak yok. bi gün gibecekler amk. neyse 7 liralık ciksi pijamamı çıkarıp ütüsüz pantalonumu giyerek gibtir olayım

"öldüğümde, üzerimde güneşli nisan ayı. yağmurda ıslanmış saçlarını sallarken, kalbi kırık bir şekilde üzerime kapanmış olsan bile, aldırmamalıyım. huzur bulmam için, yağmur dalları eğdiğinde, yapraklı ağaçlarınki gibi bir huzur. ve senin şimdi olduğundan, daha sessiz ve acımasız olmalıyım.”

"ödüm, mide ekşimesiyim. tanrının en derin hükmü
acı tadardı beni;tadımsa bendim
içim kemiklendi, etlendim
kan bu laneti ağzına kadar doldurdu
ruhun özmayası ekşitir bozuk hamurumu. görüyorum
kaybolmuşlar böyledir ve onların cezası
benim de olduğu gibi, kendi terli benleri
ama daha da feci."

kaybetmek,
kaybetmek kazandırır. her kaybettiğinizde dıbınıza koyulur belki ama kalkabildiğiniz sürece düşmek yerin ne kadar sert olduğunuzu fark etmenizi sağlar. sizi gerçeklerle tanıştırır. kaybettikçe güçlenirsiniz. çünkü gerçekler sizin ayakkabınızın yumuşak tabanında değildir. gerçekler çakıltaşıdır. dikendir. papatyalar değil. papatyalar sizi bi yere zütürmez. iki günde solar kaybolur ve anlarsınız onlar dikenli yolları gizlemek için vardır. papatyalara kanarsanız. dikenleri göremezsiniz. sonra vay efendim canım yandı. ee dıbına kodum papatyalara sövüyon, suç papatyaların mı? suç toprağın mı? görseydin dalyarak demezler mi adama. sonra düşünce vay efendim burası sertmiş, vay efendim oramı çarptım, vay efendim buram kanadı. ee dıbına koyum, bırak nasır bağlasın. o zaman bi gib oluyo mu. habire merhem sürersen adamın dıbına koyarlar. kaybede kaybede kaybedecek bir şeyin kalmadığında. senden daha iyisi olmaz. kazanabilecek bir şeyin de kalmaz belki. bi kez daha anlarsın işte o zaman. ne kazanmak ne de kaybetmek sana göredir. düşe kalka düşe kalka toprakla bütünleşmişsindir. papatyaları görmez dikenleri hissetmezsin. papatyaların aptallıyla bedenindeki diken izleri bütünleşir. işte papatyaları fark edemeyecek kadar, dikenlere karşı gelemeyecek kadar güçsüz , topraktan vazgeçemeyecek kadar korkaksındır. belki de elinden bir şey gelmediği için, çaresiz olduğunu kabullenmek yerine, böyle gibtiritaktan yalanlar uydurursun

“özel olmanın ayrıcalığı diğer yüzünü döndü – herkes olmanın baskısı ve buna bağlı olarak hiç kimse olamama. bir şeyin öldüğünü ve özgür olduğunu düşünürsün, sonra onu içine çöreklenmiş sana gülümserken bulursun.”

mittengeliyorum aslında biraz adisin. ve sanırım hak ettiğin pek bir şey yok. burası günlük gibi. herşeyin anlatıldığı ama hiç bir şeyin anlatılmadığı bir günlük.
kaçtığını sanırsın ve kendine çarparsın. eve en uzun dönüş yolu eve en kısa yoldur

sana bulnarı hiç bilemdiğin bi yerfen yazıyorum hiç bilmediğin bi yerfen yazıyorum gözlerim kapaı her yer karanlık hiç bilmediğin bi yerde ölüyorujm evetv dıbına koyim