ve hiç ayılmamak istiyorum. insanlardan nefret ediyorum ama dip dibe olmak zorundayım sürekli. normal sıradan insanlarla iletişimim sıfır. sadece acı çeken ve bir şeylerin farkında olan insanlarla anlaşabiliyorum. anlaşılmaz olan ben değilim ama herkesin mavi giydiği yerde kırmızı garip kalıyor. uzun zamandan sonra içim ilk defa bu kadar nefret dolu. hep iyiliğin ve erdemin önemli olduğunu düşündüm ama diyorumki, bunu hak eden kaç kişi

ölmeyi çok istemiştim. ölmek mi cesaretti yaşamak mı, bu sorunun cevabını bulamamıştım. annem çok üzülüyordu halime. hala üzülüyor. babamın haberi olmadı hiç benden. mükemmel olmak zorundaydım, değilsem onun çocuğu bile olmamalıyım. hep içimde yara bıraktı. onlar üzülmesin diye nefes almak istedim. düşünüyorum da, belki önce onları öldürmeliydim

tek hayalim beni ayakta tutan, 3-4 sene zaman tanıyorum kendime bunun için, yoksa nefes almamın bir anlamı yok. ailemde taktan bir hayat sürüyor, kardeşimin destek aldığı tek insan benim. sırf bu yüzden güçlüyüm onun yanında. acı olan onda kendimi görüyorum bazen. benim gibi olmak istiyor hep, tanrı beni duyuyorsa, onun benim gibi olmamasını istiyorum. bir de duyuyorsan eğer beni, sana sormak istediğim çok şey var

dıbına koyayım şuan yan tarafımda sayıklayan gereksizi yastıkla boğsam bana mısın demeyecek gerçekten canavarlaştıkça acıdan kurtuluyoruz. samuel johnson adamsın

içmedim mk şair de değilim şimdi gidebilirsin

http://www.youtube.com/watch?v=KGrlLfFnDMk

küçüktüm. kaşlarımı koparıyordum, nedenini bilmiyordum. hoşuma gidiyordu galiba. tırnaklarım uzun olmamalıydı bunun için, parmaklarım acıyordu artık. bir gün daha fazlasını istemiştim. farkında bile değildim ne yaptığımın, tek tel kalmayıp tepki görene kadar. bağırıyorlardı yine. daha güzel olmasını mı istedin? sanırım onlar için en mantıklısı buydu. cevabım daha anlamsızdı onlar için, nasıl güzel olduğunu bilmiyorumki, sadece hoşuma gidiyor. korkutmaya çalıştılar bir daha yapmamam için, bunun yerine yapılacak şeyler vardı. kendi sorunlarından beni görmediler

dişlerimi sıkmaktan çatlayacaktı ilerleyen yıllarda. ömrüm boyu geçmeyecekti bu hastalık

kendi üzüntünüz gözlerinizi kör etmişti, beni görmediniz. her gün saatlerce bağırmana izin verdim, hakaret etmene izin verdim, sabah benimle gururlanıp akşam üstüme yürümene izin verdim. annem araya girip yapma diye ağladıkça daha da hiddetlendin. sinirli halinden etkilenmediğimi gördüğün zaman daha da sinirlendin. vurmanı bekledim hep, belki sinirin geçer de huzurlu bir akşam geçiririz diye. alkol, sigara kullanmamalıydım, bataklığa bir adım daha atmamak için, evde daha fazla gürültü olmaması için. sadece uyumak istedim, huzurlu olabileceğim tek şeydi uyku. bunu bile fazla gördün bana.

aslında hem çok uzaktınız, hem de çok yakın bazen. son kullanma tarihi geçmiş ilaçlar avucumda uyuyakaldığımda üstümü örtmeye gelen annem çok yaklaşmıştı, yastığın altındaydı hayatım. aslında bu şekilde olması çok saçmaydı. bileklerimi düşünmek haz veriyordu, yine de yapamazdım vücudum kana tepki veriyordu. en güzeli kendini asmaktı. dedem bunun farkına varmıştı seneler önce. dedemin torunuydum. dedeme hakaret edildiğini duydukça yaklaştım ona. hiç yüzünü görmemiştim, o kadar canlıydı ki benim için yaşayanlardan. aile kavrdıbını yaşamamış ve yaşatamamış, şiddet eğilimli, bencil birinin siyah beyaz fotoğrafındaki gözleri, o kadar etkileyiciydi ki, bu bakışla dipten daha derine inebilirdim. aşık olduğum siyahtan daha karanlık bir yerdeydi bu bakışlar, değeri bilinmemişti

beni beklemeni çok isterdim. mezarında uyumak istedim. senin acın kadar hayranlık birikti içimde. kimseyi özlemeyen biriyken, fotoğraflardan tanıdığım birine hasrettim. anlatılanlar yanlıştı, yalnız bırakmamıştın onları. onlar seni yalnız bıraktığı için gitmiştin.

niye yaptı? aptal sorulardan biri de buydu, sanki cevabını idrak edebileceklermiş gibi. seni bulmak için en derine inebilecek biri vardı, bakışların siyah beyaz olmasaydı.

başımın ağrısı dayanılmazdı. uyuyunca geçiyordu o da. gözyaşlarımı silen yastığımın yanında tek arkadaşım vardı belki, hep yanımda olan. mor kazaklı oyuncak bebek. onunla konuşmuştum geceler boyunca, sadece ona sarılmıştım. sanki dile gelecekti gözlerine baktıkça. mavi gözlerini karalamıştım, onun da benim gibi karanlığa gömülmesini istemiştim, orada yalnız olmamak için. tombik yanaklarına dokundum, çok soğuktu, öptüm onu. yanağı yanağımda uyuyakaldık duvara bakarak. gündüzleri buz gibi olan ben, geceleri bir bebeğe can verip ısıtmaya çalışıyordum

babam nadiren eve gelirdi, eve geldiğinde de konuşmazdık, konuşsak anlaşamazdık. pcye takılıyordu, aynı odada tv vardı. salonda da vardı tv, babamın yanında olmak için dandik tüplü televizyonu açtım. sevdiğim polisiye dizi vardı, maalesef altyazılı. babam altyazı sevmezdi. olsun dedim, belki izleriz, o da sever polisiye. yayın gidip gelmeye başladı cazır cuzur. 5 dakika sonra bir saatlik işkence başlamıştı. defol git salona beni rahatsız etmek için mi yapıyorsun özellikle mi yapıyorsun. sadece yakın olmak istemiştim, birlikte bir şeyler yapalım istemiştim bu dizi izlemek de olsa

yaşım küçükken, derslerim de iyiydi. dereceler, övgüler takdir edilmeye alışmıştım bazı konularda. 5. olmuştum bir sınavda, pc başındaki babamın yanına gidip gözlerinin içine baktım. kafasını çevirmedi. baba diye gülümsedim. bakmadı."baba 5. olmuşum." cevap yoktu. "Baba." nihayet bakmıştı. üzülünce gülerdim bazen, babamın da dediği gibi tuhaftım. insan üzülünce neden gülerki? o gülümsememle bir şey demiyecek misin dedim. ne demem lazım dedi. bilmem aferin falan dersin belki demiştim. yüzüme bakmadan konuşmaya devam etti "zaten derslerinin iyi olduğunu biliyorum." beni farket istemiştim lan. yüzüme bak istemiştim tek bir kelime duymak istedim sadece, gözlerime bak istedim lan gülümse istedim
zaten dersler umrumda olmayacaktı artık

bütün bunların yanında gereksiz takipçiliğin sokakta yürürken bile her köşeden sen çıkacakmışsın gibi bir saçmalığa inanmama sebep oldu, şüphecliğin dibine vuracaktım artık. ama bir söyle, insan neden çocuğunun internette gezdiği siteleri cep telefonuna bildirim alır. napıcam lan nette? ne kurdun kafanda dıbına koyim. bu huyların yüzünden paranoyak gibi gezdim yürüyüşüme konuştuğum kelimelere dikkat etmek zorunda hissettim kendimi hep, her kuytuda sen varmışsın gibi. senin de bildiğin gibi sadece anime izledim netten. umduğunu buldun mu acaba, benim herşeyden haberim olur derken benim bunlardan haberim olabileceğini düşünmedin. en basiti geçmişi temizlemeyi bile unutmuştun ilk defa ferre izledim o linklere tıklayıp. hep takip ettiğini zannederken bana ferrenun ne olduğunu öğretmiştin ve paranoyaklaştırdığın zihnim annemi aldatabileceğin sanrısına kapıldı, iğrençtin, tiksindim senden.

tek huzur bulduğum yer vardı lan, huzurlu hissettiğim tek yer onu da alıyorlar elimden. napıyım amk napıyım ben canlarımı elimden alıyorlar insanlara vermediğim sevgiyi onlara verdim ben. beni nasıl saf bir sevgiyle sevdiler, aşk diye bir şey varsa benim için bu lan bu sizin köpek dediğiniz benim canım dediğim. huur çocuğusunuz zütünüze mi battı şikayet ettiniz beynini gibtiklerim bakacak yerim yok dıbına koyum bıraktım geldim kilometrelerce öteye. şimdi oradalar, yarın alıp zütürecekler eve gittiğimde orada olmayacaklar her gün onların yanında geçirdim saatlerimi. artık o da yok lan, yok

nereye kusacağımı bilmediğim bir öfke var içimde. aslında hep var, sadece susturmasını biliyorum onunla yaşamasını biliyorum. susturmak istemiyorum ben öldürmek istiyorum. insanları öldürmek istiyorum bıktım artık gereksizce yaşayan binlerden hayatı para olmuş sürtüklerden bıktım oğlum. onu bulup her hücresindeki acıyı hissettirmek istiyorum önce kendi sigaramı yakıp ilk nefesi çektikten sonra aynı çakmakla tutuşturmak istiyorum pantolonunun paçalarını. debelendiğini görmek istiyorum gözlerindeki korkuyu istiyorum o bana hayat verecek korkuyu. 20 yıldır hissetmediğim pişmanlığı onun ya da onların gözlerinde görmek istiyorum ateş yükselirken. sonra hep çantamda olan çakıyı çıkarıyorum. ilk defa bu şekilde kullanacağım. ateşe alışkınım, sıcaklığı canımı yakmıyor uçkuruna saplıyorum, bir daha, bir daha. ateşin aydınlattığı odamız çok güzel, aynada kendimi görüyorum bu sayede. karanlık değil çünkü öfkemin ateşi her yanı aydınlatıyor.

zihnimdeki karanlığı alt etmenin mükemmel yolu. sıcaklığı sonuna kadar hissettiğinde söndürüyorum alevi. böylesi daha güzel biraz daha dayanabilir

bu gece öfkemi neyin dindireceğini bilmiyorum hiç bir ses tek kelime dahi duymamak için kulaklığıma bağımlıyım yine ve bu akşam en çok ihtiyacım olan şeylerden biri bu. soktuğumun yurdunda ağlamak bile çaba istiyor odadaki iki mahluk onları camdan atmam için bekliyor sanki ve ben rahat edeceğim. ne yazık ki yalnızlık sözümü dinlemiyor