bayramlar köylülük ve yobazlığın simgesidir

bir çok geri kalmış çağdışı, ataerkil, mistifiye olmuş bir yozlaşmışlığı dahi içeren toplumsal davranış örüntülerinin hep ve yeniden üretim merkezleridirler.

kurban kesme: bu gelenek geçmişi bin yıllarca öncesine uzanan, hükümdarların, kralların güç ve otorite simgeleme törenlerine dayanır, özünde can alıcı tanrıya, kralların kafa tutucu ve eşitlik simgeleyici barbarca kurban kesme ayinleri vardır, bu kurban en başından insanlardan seçiliyordu.

el öpme: geleneksel ataerkil aile yapısının en üst hiyerarşinde yer alan baba-ataya sorgusuz, sualsiz direkt olarak başlangıçtan bir boyun eğme eğiliminin pratikteki varlaşan şeklidir. babanız ne kadar kötü bir adam olursa olsun siz onun varettiği bir oğul olarak, kurucusu olduğu, gerici ast- üst ilişkilerin de çıkış noktasını oluşturan bu yönüyle bir sonraki devlet baskısının birincil alanının odağı "aile" nin toplumsal işlevi nedeniyle ona saygı duymak zorundasınız. (burda mistifiye olmuş iktidar lehine pozitiflik söz konusudur)

büyük ziyaretleri: feodal merkezli, ağalık, beylik, paşalık ilişkilerinin günümüze yansıyış şeklidir. artık bu ağalar, beyler, hocalar vs. yerine saygı göstermek zorunda olduğunuz gericiliğin modern temsilcileri abiler, amcalar, dayılar, enişteler vardır. ilişkiler son bulmamıştır sadece saygı duyup elini öpeceğiniz kimlikler değişmiştir.

kadının ezilmişliğine katkısı: kadının aile ve toplum içindeki ezilmiş konumunu derinleştirir. kadınlar bayramların en büyük, ihtişamlı hazırlayıcısı, hizmetlileridirler,ev içindeki yok sayılan kayıt dışı emeğin simgesi kadınlar günler öncesinde evlerini köşe bucak temizler, şerbetli tatlılar hazırlarlar, gelen misafirlere hizmet ederler, kocalarının elini öperler, gerici tüm pratikleri yeniden üretip, uygulamak ve içselleştirmektir onların payına düşen.

ayrıca tüm bu ilişkilerin yanında tüketim kültürü pratiklerinde tavan yaptığı günlerdir bayramlar. şu da gözden kaçmamalıdır ki burada geleneksel feodal odaklı toplumsal ilişkileri barındıran yapıların, moderleşmenin yüzü olan kapitalizmin tüketim kültürüyle diyalektik bir el el eliğine şahit oluruz. kapitalizm geleneksel olanı kendi potasında eritmeye başlayıp alanı sonsuz bir tüketim pratiğiyle donatmıştır. aslında bayramlar günümüzde kapitalizmin dejenerasyonuyla kendi özünden kopmuşken aynı zamanda feodal ilişkileri de devam ettirme ilişkisine dayalı çatışık bir yapıyı içerir.