basketbol kariyerimde zirveyi de gördüm dibi de

vay amk fena sardı reserved

var mı dinleyen devam ediyorum

et panpa beklemedeyim

o acı, o yanma, aklıma hiç bir şey gelmiyordu anlam veremiyordum ayak bileğimden bağımsız bir şekilde yerde kıvranıyordum takım antrenörleri başıma toplanmış hepsi bir ağızdan ne noldu iyi misin diyebiliyorlardı bileğim diyebildim sadece önce bir birlerine baktılar sonra beni omuzlayıp önce revire zütürdüler spreylerle ve buz ile basit bir tedavi yapıldı acının geçmesini beklerken daha çok ağrı oluşuyordu neredeyse 1 saat geçmesine rağmen şişlik oluşması doktoruda şüphelendirince beni resmi bi araç ile (resmi demeyelimde işte federasyona ait doblo tarzı bir araç) hastaneye zütürdüler açıkçası burada not düşmek isterim umarım siz sporla ilgilenenler bir gün bu milli takım gururunu yaşarsınız çünkü bu gururu size zaten ilgi ve alakayla yaşıyorsunuz direk toplumun üst sınıfda yer alıyorsunuz..

reserved

her neyse izmirde bulunan bir özel hastaneye getirdiler beni, biraz milli takım ağırlığı ile çok beklemeden mr'ım falan çekilmişti bileğimde ki şişlik hızla arttığı için beni bir odaya yatırıp bileğimi sarmışlardı sadece mr sonucunu bekliyordum.. yanımda da sağolsun antrenörüm vardı, oda haklı sonuçta biz ona emanetiz her yerde bizim başımızda olmak zorundaydı, yarım saat sonra doktor elinde mr sonucu ile içeri girdi, ben tedirgindim sadece büyük bir şey olmamasını 3-4 gün dinlenip kampa geri dönmeyi beklerken doktor "zorlamaya bağlı aşil tendon kopması" deyince başımdan aşağı kaynar sular döküldü, kendimle cebelleşirken hocamla göz göze geldiğimde ise bana "olmadı, üzgünüm senin için" gibi bakıyordu..

tendon ne demek, kopsa ne olur ki, çabuk toparlanabilir miyim gibi sorularla uğraşırken doktorun "ameliyat olacaksın" demesi tokat gibi bir cevaptı.. şart mı dedim, istersen olma ayağın davul gibi şişer şişkinlik kan basıncını azaltır bileğini kesmek zorunda kalırız, hoşuna giderse? deyince işin ciddiyetini anladım, cep telefonum salonda kaldığı için antrenörümden aileme ulaştım babamla konuşabildim sadece o titrek sesimle ilk uçakla geleceğini söyleyip telaşlı bir şekilde kapadı telefonu, bence ise ağrımın dindirilmesi için verilen sakinleştiriciler ile mayışmış bir şekilde bekliyordum..

çok fazla detaylara girmeden devam ediyorum, 3 saat sonra babam yanıma gelmişti bile ilk uçağa atlamış gelmiş olsa gerek saat 6 gibi ameliyata alınacaktım oysa ki güne başlarken aklımın ucundan bile geçmezdi böyle şeyler.. her neyse çok uzun sürmeyen bir ameliyattan sonra ayağım alçıya alınmıştı zaten anestesizin verdiği etki ve acıdan kendimi yıpratmam ile çok yorulmuştum uyuyabildim hemen.. ertesi sabah ameliyatı gerçekleştiren doktor durum ile ilgili hem antrenörüme hem bana bilgi vermek için geldi.. alçı 1 ay boyunca kalacaktı, o süreç boyunca tekerlikli sandalye kullanacaktım çünkü o hassas noktanın baskıya uğramaması gerekiyordu.. 2-3 ay sonra yürümen normalleşir bileğin eski haline döner, ama bundan sonra en büyük düşmanın koşmak diyerek tamamladı sözlerini.. bir kez daha yıkılmıştım, büyük umutlarla geldiğim milli takımdan tekerlekli sandalye ile dönmek, bir daha asla koşamamak..

ameliyattan sonra 1 gün hastanede geçirdim ve kampa geri döndüm eşyalarımı toplayıp ankaraya dönecektim, sağolsunlar antrenörler bir an bile başımdan ayrılmayıp her şeyimle ilgilendiler benim akdar üzüldüklerine emindim, 16 yaşında ki bir çocuğun geleceği değişiyordu.. bu durumu takımda ki diğer çocuklarda anlayabiliyordu hepsi biraz üzgün biraz acırcasına geçmiş olsun dediler sadece yine federasyon sayesinde 2 gün sonra ankaraya dönmüştüm (tabik i tek değil babamla), sakatlık haberim benden önce oraya ulaşınca antrenörüm beni hava alananın da karşıladı, sahte bir gülme ile telkin edici bir konuşma biraz özür dileme ve moralimi yerine getirmeye çalışsada "ahh be oğlum niye dinlemedin ki beni" der gibi bakıyordu bana

fazla detaylara girmeden biraz daha hızlandırıyorum beyler

2 hafta boyunca ankara da yurtta dinlenmeye çekilmiştim arada antrenörüm gelir durumumu kontrol ederdi, takım arkadaşlarımın bana moral vermeye çalışması ise ilaç gibi geliyordu bana.. ama en büyük kazığı o gün yiyecektim, okul yönetimi benle görüşmek istemişti ne olacağının farkındaydım ama öyle olmamasını umuyordum, yurt görevlisi sayesinde okula ulaştım ve yöneticilerle görüştüm hepsi telkin edici konuşuyor içten dileklerini belirtiyorlardı.. daha sonra bir kaç bir formalite konuşmadan sonra tahmin ettiğim şeyleri demişlerdi "yaşadığın bu ciddi sakatlıkta sana tekrardan geçmiş olsun dileklerimizi sunuyoruz ama malesef ki okul ve takım yönetimi olarak artık senle devam edemeyeceğiz, geçen yıldan kalan 2 ay ve bu yıl alacağın 9 aylık burs ücretin burada, lisansını ve bonservisini ücretsiz bir şekilde sana veriyoruz, şehirine dönmen içinse gerekli masrafları karşılayacağız.." elimde 4 bin liraya yakın para, uçak biletim, ve tüm hayallerim ile dönüyordum memleketime.. basketbol beni istememişti, inancımla geldiğim yerden tekerlekli sandalye ile dönüyordum..

anlat panpa

her neyse belli ki pek dinleyende yok hikayenin büyük bir bölümünü bitirdim zaten bundan sonra ki 4 yıllık süreçte bir çok denemem oldu ama kendimi mahvetmekten ileri gidemedim, memlekete döndüğümde eski okuluma kayıt oldum şampiyon olduğum ve döndüğümde hala şehirin en iyi durumunda ki takımın pilot takımına katıldım 5 ay sonra, koşmak yasaktı ama ben inatlaşmaya devam ediyordum.. 2 sezonu onlarla geçirip tekrar a takıma asıl takıma dönmek için kendimi hırpaladığım bir zamanda ameliyat yerimden sakatlandım, sadece ufak bir zedelenme olması bile o noktada basketbol hayatımı bitirmişti.. uzun süreler geçti tedavilerimi tamamladım ama ne arayan soran nede bir umut takımına almak isteyen yoktu, yaz sezonu boyunca kendilerine ait formayı bile çıkartmakta zorlanacak takımların antrenmanlara katıldım kendimi göstermek istedim bileğim eski gibi olmadığı için hızımı kaybetmiş, ribaund için zıplayamayan karşımda penetre eden oyuncunun yanımdan yel gibi esip gitmesine izin veren biriydim, bunun yanında zaten hücumsalda bir katkım yoktu.. şehrin en sıkıntılı en kötü takımın seçmelerine gitmiştim en son, o takımın b takımına bile giremeyince basketbol kariyerime son verdim 19 yaşında, 2-3 aylık süreç sonrasında bir ameliyat oldum şimdi sadece yürüyebilen ama geçmişinden çok şey kaçırmış biriyim..

hayat bazen küçük sürprizler yapar, sonra intikdıbını alır.. son

allah çarpsın üzüldüm amk

dinleyen panpalarıma teşekkür ederim bu arada

bonus pas ne amk baştan kaybettin

@118 olum o zamanlar öyleydi bilmiyormuş gibi davranmayın

20 yaşındasın zirvenin nesini gördün yarak kafası

yazık la amk ama dinlesene la koçunu züt. ben gidemedim sokakta oynadım hep panpa la içimde kalmıştır benimde hep amk, duygulandım bin

şimdi okudum çok üzüldüm lan gerçekten anlayabiliyorum seni bu kadar ağır sakatlık olmasa da yaşadığım 2 sakatlıkla ben de 15-16lı yaşlarda gençlerbilriği altyapısındayken(özkan-soner li jenerasyon şimdi birisi gençlerin 2.kalecisi ötekisi trabzonsporda) ayrılmak zorunda kaldım. geçmiş olsun diyeceğim ama bir faydası olmayacak.en azından mutlu olduğun anları düşünebilirsin be panpa.kal sağlıcakla