bas gitar çalan amın evlatları

"marilyn manson hayrani" kardeşim...

sizin jenerasyonun çok ciddi bir sorunu var güzel kardeşim. bunu seninle alay ederek değil, muhabbetle söylüyorum, ve samimiyim:

sizin jenerasyon'un çalışkan olanı "şu kadar ay kala çalışmaya başlasam şurayı kazanır mıyım?", uçkur derdinde olanı "şu kadar senedir tanıdığım kızı şu kadar içirsem bafiler miyim?", itikadına düşkün olanı " şunu şunu yapsam cennete girer miyim?", oyuncu olanı "şu makineyi toplasam şu oyunu kasmadan oynar mıyım?" diye sorup duruyor.

size laflar hazırladım güzel kardeşim.

biz erik ağaçlarına tırmanırdık. hiç düşünmedik biliyor musun? hiç sormadık, "şu kadar kiloyum, şu dala zıplasam, tırmanır mıyım?" diye. bi kız olurdu hoşlandığımız, gider şeftali verirdik. sormazdık hiç "şeftali versem, hoşlandığımı anlar mı? anlasa, benimle alay eder mi? " diye. şeftali yemesi yeterdi bize. bizim annemiz babamız düşünürdü hep "şu kadar aylığım var, ay sonunu çıkarır mıyım?" diye. ama aç açıkta falan değildik. et bulamasak da tavuğun hormonsuzunu, domatesin üç sokak öteden kokusu duyulanını yerdik. baharatçılar, aktarlar pazarda dizildi mi, kendimizi şam'da bağdat'ta geziyor sanardık biz.

kafamız da çok bi taka basmazdı üstelik. inşaatların ikinci üçüncü katından kuma atlayıp bacağını kıran mı istersin... paslı çividen tetanoz kapan mı... hepsi bizdeydi...

sizden daha saftık ama, nedense dışarıdan bakıldığında sizin kadar boş görünmüyorduk ve hala da öyle görünmüyoruz biz. sizler zehir gibisiniz, kafanız gerçekten çok çalışıyor. ama bunun tam aksi yönde bir boşluk var sizde. bir beyhudelik var. maksatsızlık var. yani lütfen sen şahsına alınma, bilmiyorum nasıl birisin ama... kaza eseri dünyaya gelmişsiniz gibi, bir rasgelelik var sizde. olmamışlık var anlatabiliyor muyum?

bişeyleri başardıkça daha da çok kendinizi kanıtlamaya çalışıyorsunuz. hep "yapabilir miyim, becerir miyim?" sorusu kafalarda... özgüvensizlik mi dersin, yoksa kaybetme korkusu mu? sabırsız doyumsuz bir haliniz var. hep kendinizi kanıtlama ihtiyacı içerisindesiniz... yaptığınız işleri fotolayıp "face"de paylaşmazsanız, tüm işinizin bir ayağı çukurda oluyor sanki...

anlamıyorum cidden. biz abileriniz olarak size nasıl yanlış davrandık, nasıl ezdik ki siz böyle oldunuz? hep kendime soruyorum: "biz neyi yanlış yaptık?" "sizin anneleriniz, babalarınız neyi yanlış yaptı?" herhalde neoliberalizmin ters ütopyasının meyvelerisiniz siz. ülkenin 24 ocak kararları sonrasında geldiği şeklin ürünü olan bir jenerasyonsunuz. o yüzden belki...

sizin suçunuz yok özetle.

fakat senin doğrudan şahsına hitap etmem gerekirse...

iki hafta sonra bas alsan... af buyur, eşekler gibi sabahtan akşama çalışsan ve bir ayda o bıpbırı bıpbırı iron maiden basslarını atamasan ne olur? ne kaybedersin? ikinci ayda çal n'olacak? ya da hiç çalma, bass çalma konusunda inanılmaz yeteneksiz biri olduğunu öğren, sonra git, şöyle gün doğuşunu izlerken bi yalnız başına bi çay iç... sigara bile iç istersen...

ama bu acele ne kuzum? bu hırs ne? "acil cevap" demişsin... annen mi ölecek sen o bassları çalamazsan?

lütfen kardeş. lütfen... dünya, hırslı ve iddialı bireylerden yeterince çekti zaten. kendine de etrafına da zulmetme artık.

"marilyn manson hayrani" kardeşim...

sizin jenerasyonun çok ciddi bir sorunu var güzel kardeşim. bunu seninle alay ederek değil, muhabbetle söylüyorum, ve samimiyim:

sizin jenerasyon'un çalışkan olanı "şu kadar ay kala çalışmaya başlasam şurayı kazanır mıyım?", uçkur derdinde olanı "şu kadar senedir tanıdığım kızı şu kadar içirsem bafiler miyim?", itikadına düşkün olanı " şunu şunu yapsam cennete girer miyim?", oyuncu olanı "şu makineyi toplasam şu oyunu kasmadan oynar mıyım?" diye sorup duruyor.

size laflar hazırladım güzel kardeşim.

biz erik ağaçlarına tırmanırdık. hiç düşünmedik biliyor musun? hiç sormadık, "şu kadar kiloyum, şu dala zıplasam, tırmanır mıyım?" diye. bi kız olurdu hoşlandığımız, gider şeftali verirdik. sormazdık hiç "şeftali versem, hoşlandığımı anlar mı? anlasa, benimle alay eder mi? " diye. şeftali yemesi yeterdi bize. bizim annemiz babamız düşünürdü hep "şu kadar aylığım var, ay sonunu çıkarır mıyım?" diye. ama aç açıkta falan değildik. et bulamasak da tavuğun hormonsuzunu, domatesin üç sokak öteden kokusu duyulanını yerdik. baharatçılar, aktarlar pazarda dizildi mi, kendimizi şam'da bağdat'ta geziyor sanardık biz.

kafamız da çok bi taka basmazdı üstelik. inşaatların ikinci üçüncü katından kuma atlayıp bacağını kıran mı istersin... paslı çividen tetanoz kapan mı... hepsi bizdeydi...

sizden daha saftık ama, nedense dışarıdan bakıldığında sizin kadar boş görünmüyorduk ve hala da öyle görünmüyoruz biz. sizler zehir gibisiniz, kafanız gerçekten çok çalışıyor. ama bunun tam aksi yönde bir boşluk var sizde. bir beyhudelik var. maksatsızlık var. yani lütfen sen şahsına alınma, bilmiyorum nasıl birisin ama... kaza eseri dünyaya gelmişsiniz gibi, bir rasgelelik var sizde. olmamışlık var anlatabiliyor muyum?

bişeyleri başardıkça daha da çok kendinizi kanıtlamaya çalışıyorsunuz. hep "yapabilir miyim, becerir miyim?" sorusu kafalarda... özgüvensizlik mi dersin, yoksa kaybetme korkusu mu? sabırsız doyumsuz bir haliniz var. hep kendinizi kanıtlama ihtiyacı içerisindesiniz... yaptığınız işleri fotolayıp "face"de paylaşmazsanız, tüm işinizin bir ayağı çukurda oluyor sanki...

anlamıyorum cidden. biz abileriniz olarak size nasıl yanlış davrandık, nasıl ezdik ki siz böyle oldunuz? hep kendime soruyorum: "biz neyi yanlış yaptık?" "sizin anneleriniz, babalarınız neyi yanlış yaptı?" herhalde neoliberalizmin ters ütopyasının meyvelerisiniz siz. ülkenin 24 ocak kararları sonrasında geldiği şeklin ürünü olan bir jenerasyonsunuz. o yüzden belki...

sizin suçunuz yok özetle.

fakat senin doğrudan şahsına hitap etmem gerekirse...

iki hafta sonra bas alsan... af buyur, eşekler gibi sabahtan akşama çalışsan ve bir ayda o bıpbırı bıpbırı iron maiden basslarını atamasan ne olur? ne kaybedersin? ikinci ayda çal n'olacak? ya da hiç çalma, bass çalma konusunda inanılmaz yeteneksiz biri olduğunu öğren, sonra git, şöyle gün doğuşunu izlerken bi yalnız başına bi çay iç... sigara bile iç istersen...

ama bu acele ne kuzum? bu hırs ne? "acil cevap" demişsin... annen mi ölecek sen o bassları çalamazsan?

lütfen kardeş. lütfen... dünya, hırslı ve iddialı bireylerden yeterince çekti zaten. kendine de etrafına da zulmetme artık.