Daha küçük ve yönlendirilmeye müsait olduğumuz için ne söylense yapıyorduk. Okul ve yurt dışında hiçbir hayatımız yok evlerimize ayda 1 kere gidebiliyorduk. Böylece ilk dönemi evi özleyerek ağlayarak bitirdik. 2. Dönem daha sert geçecekti aslında hala ilerde yaşayacaklarımızın fragmanıydı ama ağırdı işte. 7. Sınıfta bi dalyaraksın dayak yiyosun her gün gece 12'de yatıp sabah namazına uyandırılıp uyuyakalırsan dayak yiyorsun. Hatta hiç unutmam hocamızın bize verdiği ceza da diyemiyorum çünkü gerçekten çok tuhaf bişeydi. Günde 2 defa tuvalet hakkı. Tuvalete gitme sayımızı kısıtlayan bi yasak. Düşünün böyle bişey olabilir mi? Sebebi daha komik. Tuvalette tam işeyemediğiz için donumuza külodumuza kaçırıyormuşuz abdestimiz bozuluyormuş. Bu uygulama sayesinde hala küçük abdestimi en fazla 2 dakika falan tutabiliyorum. Yok altıma falan işediğim yok ama sıkıntı çekiyorum. Neyse iyi kötü 7. Sınıf bitti ve biz 16 kişiyi daha büyük bi eve aynı tarikatın başka bi yurduna zütürdüler. 8. Sınıfı burda okuyacaktık. Ve dediğim gibi hayatımın kökten değişmesini hiç bir filmde izleyemeyeceğiniz işkencelerin başladığı hayatımın kökünden değiştiği yıl bu yıl ve huur çocuğu hocayla tanıştığım yer burası.

Vay dıbına koyim bi kişi bile giblemedi. Eğer isteyen olursa devam ederim.

Hadı panpacım

Rezerve

Beyler sizin için devam ediyorum. Artık 1 yıl daha büyümüş. Çekeceğimiz çilelerin de dozu artmıştı. Hiç temsili isim falan kullanmayacağım. Hocanın adı efraim. Verdiği cezaları koyduğu yasakları ile ünlü 19 yaşında bir huur çocuğu. Yani 13-14 yaşlarında çocukların başında bir ergen. Yurtta 56 kişiyiz. Bu arada süleymancı yurtlarını mutlaka duymuşsunuzdur beyler. Yurtta temizliğini kendin yaparsın. Bunlar öyle huur çocuklarıdırlar ki dövmekten küçücük çocuğun gururunu kırmaktan çekinmezler. Yurtta cebinde para taşıyamazsın. Evden aldığın parayı efraim'e teslim edersin. Deftere kaydeder ismini ve paranın tutarını. Yurtta ekmekler soğuk hava deposundan üstüne et,çürük şeftali gibi birçok şeyin kokusu sindiği için yiyemezsin. Ayrıca taş gibidir. Aşçı ek iş olarak berberlik yapıyor olmalı. Ki yemekten çıkan tutam tutam saçın bi açıklaması olsun. Gider hocandan o huur çocuğu efraim'den para istersin aç kalmışsın çünkü 1 ₺ alıp okulda simit ayran yiyeceksin. istersin çünkü senin parandır. Vermez. Yalan söylersin. iş eğitimi dersi için bişeyler almam lazım. inanmaz sınıf arkadaşlarına sorar. Yalan ortaya çıkar. Lan huur çocuğu benim param. Benim babamın çalışıp kazandığı para. Çok iyi haturlıyorum. Andalyenin üstünde arka iki ayağının üstünde olduğum için öyle bi dayak yedim ki. insan insana yapmaz.

--spoiler--

Dğ

Rezerve

Arkadaşlar okuyan varsa kendini belli etsin. Hem kendi başımdan geçen olayları hem de bu huur çocuğu tarikatın gerçek yüzünü göstereyim. Şukularınızı ekgib etmeyin.

Aynı gün abim yurda beni görmeye gelmiş ve yiyecek bişeyler getirmiş. Tabi çok fazla dayak yediğim için şuan derste siz bırakın eşyaları biz kardeşine iletiriz denmiş. Elime abinden geldi diyerek bi poşet tutuşturdu efraim hoca. Baktım içinde bisküvi var. Birazdan hoca odasına çağırdı ve çöpü atmamı istedi. Atarken içinde muz kabuğu olduğunu gördüm. Ayda 1 defa haftasonu ev izninde abim bana muzla bisküvi bıraktığını elime geçip geçmediğini sordu. Şaşırdım. Sonra düşündüm. Evet panpalarım huur çocuğu muzumu yedi kabuğunu bana attırdı. Böyle olaylar gelişmeye devam ederken bizim hoca artık eziyetin şiddetini artırmaya başlıyordu. Yurtta Benimle beraber olan kuzenim sabah namazında müezzinliği yanlış yaptı ve koridorda merdivende düz bi şekilde yürüyemeyecek şekle getirilene kadar dövüldü. Daha önce paraların cebimizde değil hocada olduğundan bahsetmiştim. Namaza en son gelen iki kişiden 2şer lira para kesiyordu. Yani herkes saniyenin milyonda 1i gibi bi sürede mescitte olsa dahi 2 kişi bu cezadan kurtulamıyordu. Yurtta odaların tuvaletlerin temizliğinden de biz sorumluyduk ve temizlik yerinde bi hata olursa yine para cezasına çarptırılıyorduk. Elbete tüm öğrenciler bizim gibi eziyet çekmiyordu. imam çocukları, zengin çocukları( giyim mağazası sahibi petrol sahibi çocukları) için hayat gayet güzeldi. Onlar bizim paralarımızla alınan klimanın altında uyuma gibi biz yerde yemek yerken masada yemek yeme gibi bizim asla ulaşamayacağımız lükslere sahipti. Süleymancılarda kot pantolon yasaktır bilen bilir. Ayrıca şuan önemini yitiren benim zamanımda çok yaygın olan intrnet kafelere gitmek çok büyük suçtu. Ve hoca bize yem atarak ve hatta internet kafelerin önlerine ajan öğrenciler sayesinde gittiğimizş biliyor ve bizi cezalandırıyordu. Dayak atarken fantazi yapmayı seviyordu huur çocuğu.

Hadi amq bi 10 part birden at copy paste hizli hizliiiii

Panpa kimse okumuyo diye yazmıyodum şimdiye bitirirdim yoksa.

Görünürde kimse yok okuyan ama olur da akıllarda bi sorunişareti oluşmuşsa neden ailene şikayet etmedin neden kaçmadın diye. Şöyle söyleyeyim ailem köyde yaşadığı için ben benim merkezde okumamın iyi olacağını düşündükleri için merkezde okumam ve mecburen yurtta kalmam lazımdı. Şikayet konusuna gelecek olursak. Eve şikayet etme gibi bi durumum zaten olamazdı evden de dayak yerdim. Çünkü adamlar bakıyo her dönem takdir belgesi geliyo kuranı dini öğreniyorum. zütü sıkıya geldi diye böyle şikayet ediyor diye düşünüyorlar. Mecbur esarete devam. Benim zamanımda liseye girmek için oks vardı. Durumum gayet iyiydi. Bir gün yurda gitmedim hoca babamı aradı. Babam geldi durumu ona anlattım yeter artık dedim. Bu adam tırnaklarım uzun diye tırnaklarımı kanata kanata kesti. (Tuhaf bi durumum var tırnaklarımı kesmek fiziksel olarak en fazla acı duyduğum şey. Buna rağmen düzenli olarak kesmeye uzatmamaya özen gösteririm) ve artık yurttan ayrılma vaktim gelmişti. Ve emin olun bu anlattıklarımdan çok daha fazla şey yaşadım. Mesala rabıta. Şirk koşmaktan farksız olduğunu düşündüğüm her gün sabah namazından önce oturup gözlerimizi kapatıp süleyman hilmi tunahanın kalbinden (ölü şeyhleri) kalbimize nur akıyor. Ki bu ritüel esnasında büyük ihtimalle uyursunuz. Ve enseye öyle bi şamar gelir ki. Yatakta uyumaya korkarsın. Kaç defa yatakta fırlayarak kalktığımı biliyorum.

Yurttan ayrıldım. Artık serbesttim. Düşünüyorum. Ulan herşey bana serbest. Eroin içsem karışacak kimse yok. Ailem dışında. Tam 9 yıl oldu. Her gün uyumadan önce bu adamdan intikamı nasıl alırım. Bu ara sigaraya falan da başladım. Ve artık efraim'i bulmalıydım. Çok büyük bi hesabım vardı kendimce. Hergün kurdum. Düşündüm. Böyle sırtına jiletle imzamı atmanın hesaplarını filan yapıyorum. Facebook başta olmak üzere birçok sosyal mecrada aradım. Üniverstiye gittim. Tek bir duam var Allah'ım bu kini bu öfkeyi içimden çıkarma!

Devam edelim mi?

Et pnp rezz

Et panpa

4 yıl üniversite hayatım boyunca yaşadığım şehir ve efraim denen huur çocuğundan uzak kalsam da arama çalışmalarım son sürat devam etti. inanın panpalarım aradığımda herşeyine sövdüğümde tepki bile vermiyordu. Bi insanın anası bacısı bu kadar değersiz olabilirdi. Facebooktan ulaştığımdaysa beni engelledi başka arkadaşımdan yazdım engelledi bu şekilde 10-15 arkadaşımı engelledi. Bir türlü ulaşamıyor ve sürekli kuruyor kuruyordum. Hayatımı giben bu pekekenti bulup linç etmek istiyordum. Ve dualarımın kabul olacağının farkında değildim ama unutla bekliyordum.

26 mayıs günü yani bundan 3 gün önce ailemin yanından ayrıldım evime gelmek için. Elimde poşetlerim falan var durağa geldim. Tam oturacam. O da ne? Efraim yanında biriyle arabayla önümden geçti. Bir kaç
Saniye durakladıktan sonra efraiiiiim diye bağırdım. 50 metre ilerde durdular. Takip ettim baktım ki durmalarının benimle alakası yok. Bi sigara yakıp yaklaştım. Emin olmalıydım o olduğuna 9 yıldır birebir görmüyordum bu huur çocuğunu. Ona baktığımı farketti yaklaştım yanına. Beni tanıdınmı dedim. Evet tanıdım terstenkonusan sen değil misin dedi. Elim ayağım titriyordu. Yıllardır düşünü kurduğum şey karşımdaydı. Ne yapacağımı bilemedim. Evet hayatımı giben. Pgibolojik buhranlara girme sebebim olan yavşak karşımdaydı.

Devam panpa

Olum niye giblemiyonuz lan