devam kardesim sendeyiz

yanına gittim. hiçbir şey demedim. oturdum yanına. birkaç dakika hiçbir şey demeden öylece oturdum. o da varlığımdan rahatsız olmadan öylece ağladı. hiçbir şey konuşmasak da garip bir hisle hüznünü paylaştığımı hissediyordum ve bunu onun da hissettiğini hissediyordum. birkaç dakika sonra ağlamayı bıraktı. doğruldu. öylece bir noktaya bakıyordu. elini tuttum. elime sımsıkı sarıldı. ben de ellerine... asansöre kadar yürüdük yüzümüze bakmadan. kapıdan aynı anda girdik asansöre. birbirimizi ikimiz de aynada görünce, bakışlarımızdaki şaşkınlığı canlı canlı fark ettik. sanki yıllar yılı birlikteydik. sanki o eller hiç ayırt olmamış ve ne zaman bir araya geldiği geçen zamandan dolayı unutulmuşçasına eskilere dayanıyor gibi eğreti durmuyorduk birbirimize. aynadan birbirimize baktık sonra. biraz yakınlaştık birbirimize. birlikte olsak nasıl olur onu düşündüğümüzü ikimiz de görmek istiyorduk sanki... bunu ikimizin de bilerek yaptığının farkındaydık... onu da hissediyorduk.

Dinliyoruz kardeşim

değerlenir buralar devam et pnp

sendemi intihar ediceksin yapma

Baymadan seri yazsan iyi olur

Derdini söylemeyen derman bulamaz. Anlat sen bize.

Hayatımı şuan darma dağın eden o olayı anlatacam sizlere anlatacağım tek yerin burası olabileceğini düşündüm.

sevgilimle iş yerinde tanıştık. daha ilk iş günümde ilk el sıkışmamızda heyecandan beni dümdüz etmişti ve onunla sevgili olacağımızı hissetmiştim. bir şekilde hep gözgöze geliyorduk. nefes alamadığımdan ne ben gidiyordum onun yanına, ne de o geliyordu yanıma ilk adımı atmak için.

derin bakışlarında masum bir hüzün saklıydı. beni en çok çeken şeylerden biri de oydu onda. bir akşam mesai bitimine yakın onu ağlarken gördüm. masasına kapaklanmış, çalışma arkadaşlarının yokluğunda tek başına gözyaşlarıyla ıslatıyordu yanaklarını. dudaklarının barajına takılan elmas taneleri bile o hüznün enkazında öyle güzel görünüyordu ki..