Bana Bağlanma
"Demiştim ama bunu ben bile başaramamıştım. Halbuki o kadar bizi imkansız olarak düşünmüşüm ki bir insanın bir insana söylemesi gereken en son şeyi söylemişim."

Burada eskiden çok hikayeler dönerdi. Eskiden gülerdik, ağlardık bu sözlükte. Askerlik anılarını anlatan ağabeylerimiz. Hikayesini anlatırken hikayeyi yarıda kesip kaçan binler.

Klavyenin sırasını kendime alıyorum. Uzun soluklu yazacağım. Haftalarımı alabilir. Rezerve'leri alın. Gece görüşürüz.

yavaştan başlayalım

En başa dönüyorum. En başlara.

Ben istanbul’da yaşdıbını sürdüren, yaşamı boyunca çalışan, ailesinden destek görmeyen(en azından istemeyen), para cimrisi demeyelim de, eli sıkı bir adamım.E malum para kolay kazanılmıyor amk.Lise bitmiş.Üniversite tercihlerini yapmışım.O arada da boşta kalmamak uğruna bir uzun yol otobüs firmasının hostluguna baslamıştım. Ama ne başlamak. Hevesti benimkisi. Bu arada soldaki benim beklediğim. Sağdaki aslında olan.

http://www.imgim.com/6310incic7993094.jpg

ilk yolculugum Balıkesirin denizi olan bilmem neresiydi. Giderken iyi hoşta. Geliş yolu biraz sıkıntılıydı aq. Gelirken beni benziklikte uyandıran o tatlı o serin uykumu bölen kaptana çok küfür etmiştim. Ateş abi. iyi adamdı. işinde gücünde gidip gelen bir abimiz. Ama mola verdiğimiz yerde yediğimiz yemek sonrası “adettendir, işe yeni başlayan bütün hesabı öder” diyip yemekleri kursagımda bırakmasaydı bin iyiydi. Yolda bir telefon geldi evden. Üniversite sonuçları açıklanmış. Üniversiteyi kazanamamışım. O an feribotta hayat üstüme yıkıldı. Annem gel eve ne yapıyorsan yap başlarım senin otobüsüne diye veryansın ediyordu

istanbul otogarına iner inmez o gibik pasajın içindeki internet cafeye oturup sonuçlara baktım. Ne farkedicekse. Aynı sonuç işte aq kazanamamışım. Otogardan ayrılırken ağabeylere durumu anlattım ve bir daha gelmeyeceğimi söyledim. Kafamdaki plan Ankara’ya gidip ÖSYM’ye itiraz etmekte. Kazanamama gibi bir ihtimalim yoktu diye düşünüyordum.. Ev yoluna koyuldum. Ama o yol bitmiyor. Ayaklarım o kadar şişmiş ki lanet olası ayakkabılardan, neredeyse kangren olacağım. Kolay değil amk kaç saattir yarak gibi ayaklarım o ayakkabıların içinde. Dayanamadım çıkardım ayakkabılarımı artık. Eve ayakkabısız sadece çorapla yürüyorum. Evde birkaç akıl alma. Sonra Ankara’ya gittim. itiraz dilekçemi verdim. Sonunda daneden kazanamadığımı anladım.

Yanlıs tercih. Tercihlerin yanındaki o sipastik rakamları aldırmadıgım için yerleşememişim.Ek kontenjanı yaptıgımda o sipastik rakamların hepsini ezberledim(Hoş şimdi ne diye sorsan bilmiyorum amk). Ona göre yaptım tercihlerimi. Yaptım ve sonuçlar açıklandı. Host olarak gittiğim şehri kazanmışım. Balıkesir’in bilmem ne ilçesi. Bende kalsın. Kadere bak dedim aq. Üniversiteyi kazanamadığımı öğrendiğim şehirde , ek kontenjanlarda yine o şehri kazanıyorum. Tuhaf değil mi sizce de aq. Özellikle de yazdıgım bişey değildi bu. Yazdıgımdan haberim bile yoktu yemin ediyorum. Ama hayat böyle bişey. Keşke hiç çıkmasaydı. Keske hiç kazanmasaymışım o üniversiteyi.

Annem Çanakkale yolu üzerinden beni üniversiteye yazdırmaya zütürüyordu. Kalıcagım yeri ayarladık. Özel yurt. Okul falan her şey tamam. Annemi gönderdim. Alısmaya çalısıyordum. Ve herkesden sonra ben gittiğim için alışmak, alısmaya çalışmak insanı bir o kadar fazla yoruyordu ki.Türkiyenin her yerinden gelen insanlar. Üniversite de öğrendiğim en önemli şey şudur. iSTANBUL ÇOCUGU HER ZAMAN BiR ADIM ÖNDEDiR. Nerde olursa olsun.Üniversite , askerlik , iş güç. Her zaman öndedir. Öyle böyle derken 1 seneyi bitirdim. Güzel arkadaşlıklarım oldu. Sevgili olaylarına fazla girmedim. ilişkilerimi kısa kesiyordum. Buraları da kısa kesicem. Sizlere anlatmak istediğim şey üniversitede yaşadıgım bin hayatı değil. Üniversiteden sonrası yaşadıgım bıçak kegiblikleri...

okuyan varmı beyler ?

Aynı sınıfta okudugumuz bir kız. ismine ece diyelim. ilk günler her şey güzeldi. Üniversitenin bitmesine sonra 1 ay kalmıs. Üniversite bittikten sonra kimse kimsenin yüzünü görmeyecek. En azından ben öyle düşünüyordum. Koy zütüne herkesin bunlar bos adam bunlarla ne işim olacak diye düşünüyordum. Ta ki öyle olmadı. Ece ile aramızda geçen şeyler, öyle olmadı. Normalde iki sevgili gibi her şeyi beraber yapıyoruz ama. Aması var işte. 1 ay kalmış. 1 ay için sevgili olsan ne olur olmasan ne olur. Mantıken düşünüyordum. Mantıken 1 ay sonra o (çanakkale olsun memleketi) çanakkaleye gider ben istanbula gider. Devamı gelmez. Olan bize olur diye düşünüyordum. Keske öyle olsaydı.Bir gece sahilde otururken ona söylediğim şey şuydu; Bana baglanma canın yanar. Gülmüştü. Sadece tesbessüm etmişti. Cevap bile vermedi.

Evet artık her şey bitiyordu. Okul bitiyor. Evli evine gidiyor, köylü köyüne gidiyordu. Eceyle ağlamaklı bakıslar son sarılmacalar. ilk önce giden bendim.Otobüs saati geldi.Zor da olsa bindim ve gittim. Yol boyunca attıgı mesajlar bitmeyeceğinin garantisiydi ama ben istemiyordum.Sonumuz yoktu aq. Arada 500 km mesafe.Neyime güveniyim de başlıyım diye düşünüyordum.Eskihisar- Topçular feribotunda aradı. Ağlamaklı bir ses ile birlikte şu cümleler değdi kulağıma “Beni kendinden mahrum etme. Deneyelim. Biz yapabiliriz.”..vs cümleler. Ben eceye her şeyi öldürüyorsun dememle telefonu yüzüne kapatışım bir oldu. Bakmayın bana öyle amk. Üzülüyordum bende.Eve gecenin bir saatinde gittim. Duşta hem üzülmekten hemde uykusuzluktan kan çanağı gibi gözlerimde çok düşündüm. Sabaha karşı şu mesajları attım. “ seneye bugün birlikte gülelim. Sen ben değil artık biz olalım.” Muhtemelen kalktıgında görecekti. Sanırım artık kendimi de ikna etmiştim.
O 6 temmuz gecesi her şeyi başlatmıştım.

http://www.imgim.com/topc...ede_degismedi_h206271.jpg

Ertesi sabah uyandığımda, yavaş yavaş kendime geldiğimde telefonu elime aldım. Hiç mesaj yoktu. 1 tane bile mesaj gelmemişti. Eceyi aradım. Güzel bir ses tonuyla “günaydın” dedi. Attıgım mesajları görmedin mi diye sordugumda gayet rahat rahat “gördüm” dedi. Bu rahatlıgının sebebini 2 ay sonrasında kendisi açıkladı. “Bana 1-2 katlanır, gönlümü yapıp sonra da bitirirsin her şeyi” dedi. Öyle düşünmüş. Beyin farklı çalısıyor kızlarda amk. Öyle böyle derken baslamıstık işte. Artık aramızda 500 km vardı ve herşeyimiz telefondu. Telefon ilişkimizin bir parçasıydı bizim. dıbına koyim ben mi dedim başlayalım diye. Tabi şikayet edicem. Telefondan gittiği yerin resmini çekiyor. Her akşam kamera açıyoruz. Bir şekilde zütürüyoruz işte.

bunlar burda kalsın. sonra devam edicem.

Gece başlayacağım beyler

Her akşam kamera açıyoruz dedik en son. Herneyse abi. Birgün ecenin evlenme arefesinde olan arkadaşları ile birlikte tatile gitmeye karar aldık. Birbirimizi de çok özledik beraber zaman geçiririz diye düşündük.Gidiceğimiz yer de üniversiteyi okudugumuz şehir amk. Ramazandı hatta o aralar.Eyüp'te otoparkta güzel paralar kazanmıştım. Hemde okul bittikten sonra 1-2 ay kyk yatırmaya devam etti devlet baba. (gibiyim yatırdıkları parayı. Simdi gibe gibe geri alıyorlar). iyi kötü ben burdan çanakkaleye gittim. Ordan da araba kiralayıp hep birlikte tatile gittik. Güzel zamanlar geçirdik. Şunu söyleyim size beyler. Ece sürekli benimle beraber olmak ilişkiye girmek istiyordu ama ben hep karşı çıkıyordum. O zamanlar üstüme kalmasın ihale diye. Çünkü ilk olacaktı onun için. (Sormuştum aq ne nerden biliyorsun diye sayıklıyorsun). Son gün çok ağladı. Gitmeni istemiyorum diye. T-shirtümü istedi benden, bırakmıstım.Bak şöyle bişeydi hatta hala duruyor.Ama onda değil bende.

http://www.imgim.com/5422incip1969450.jpg

Benim kokum sinmişti tshirte. Ondan istiyordu. Dönüş yolunda çanakkale'de bıraktım onu. Merdivenler vardı onun evinin orda. O merdivenlerin dili olsa da konussa anasını gibiyim. Benim hayatımı gibti o merdivenler. Neyse abi. Ağlaya mağlaya bıraktım merdivenlerde döndüm istanbul'a. Anasını gibiyim döndük yine aynı gibik gibik mevzulara. Her akşam kamera aç. Whatsapp'dan resim gönder. Bu arada bir de işe başladım. Ünlü bir bilgisayar şirketinin teknik destek ekindeydim artık. Her saniye zaman ayıramıyordum ona ama akşamları yine aynı döngü.

Tshirtle birlikte uyuya uyuya artık siyahlaşmıştı amk şeyi. (Bazı geceler ağlıyordu özlemekten). Beyler ece birgün arkadaşlarının yanına gitti. Aq o gece saat 2de kamera açtık. Kamerada bişeyler söylüyor ama anlamıyorum. En sonunda bana " off bir kere de anla dıbına koyim senin" demez mi. Ben tutamadım kendimi bağırdım. Senin gelmişini geçmişini giberim gibtir git dedim kapattım kamerayı. Sonradan mevzuları ayıktım ben bunu içmiş arkadaşlarıyla. Birgüzel ayrılık mesajı çaktım buna. Hadi eyvallah dedim.

Beyler ertesi gün (istek diyelim) istek diye bir arkadaşı vardı. Yaptıgını begendin mi ece hastanede diye mesaj atmış kendi telinden.Ben ecenin başına bişey gelir melir diye bu hatunun telefon numarasını almıstım. Arada mesafe var bak haberim olmaz bişey olursa haberdar et demiştim. Benimkini de ona vermiştim. Aradım direk isteği hayırdır dedim. Bilmem ne de bilmem ne. Bir araba laf. Artık seni istemiyoruz sinsi, hayatımızdan çık falan. Neler neler saydırıyor istek. Tek kelime etmedim beyler.

Söylediğim tek şey " istek senden rica ediyorum eceyı ver." Ardı ardına 20 kere tekrarlamışımdır eceyi ver diye. Ama yok karı sürekli bana saydırıyor dıbına koyim. Ben naptıysam. Hastaneyi aradım. Onu yaptım bunu yaptım. Yok haber alamıyorum bir türlü. Böyle olmayacak dedim gittim kamil koçtan bilet aldım. Cumartesi sabahına. Gidicem ama ertesi sabah. Zor buldum bilet.

Hafta sonu iş yok bu arada beyler. Arkadaşı vardı bunun (erdem olsun) Erdem telefon açtı gece. "Biz hep birlikte ecenin yanındayız. Ece iyi annesi babası yanında hastaneden çıkıyoruz." dedi. Tamam kardeşim ben gelicem kapat dedim. Apar topar gittim ertesi sabahın 6sında. Öğlene dogru ordaydım. Eceyi aradım geldi yanıma. Ama varya salak salak bakıyor bana aq. Dünyayla ilişiği kesilmiş. Avarel bir tipi vardı. Sanırsınız yarrağa kafa atmış. Hayattan sogumus böyle gibik gibik bembeyaz bir yüzü vardı.

Affetmek zorunda kaldım aq. Sırf iyi olsun diye affetmek zorunda kaldım. Affetmeseydim keske amk. Unutmayın beyler. Asla başka insanlar üzülmesin diye kendinizi üzmeyin…Unutma, sen kaldırabiliyorsan, onlar da kaldırabilir. Bu kadar doğru bir laf yok aq.Dönüş yolunda da tekirdağ otogarın tam karşısında otobüs yanmaz mı. Ananı gibiyim dedim kamil koç. Gecenin bilmem kaçı oldu. E yarın iş var. Oç otobüs beni mi buldu. 2-3 saat sonra iST seyahatın bir otobüsünü çağırdılar geldi aldı zütürdü. işe uyumadan gitmiştim bahtımı gibiyim.

http://www.imgim.com/kmkç.jpg
(burdaki resim temsili bendeki resimler silinmiş.ama durum hemen hemen aynıydı )