okuyana bağlama sokayım

Aynı sınıfta okudugumuz bir kız. ismine ece diyelim. ilk günler her şey güzeldi. Üniversitenin bitmesine sonra 1 ay kalmıs. Üniversite bittikten sonra kimse kimsenin yüzünü görmeyecek. En azından ben öyle düşünüyordum. Koy zütüne herkesin bunlar bos adam bunlarla ne işim olacak diye düşünüyordum. Ta ki öyle olmadı. Ece ile aramızda geçen şeyler, öyle olmadı. Normalde iki sevgili gibi her şeyi beraber yapıyoruz ama. Aması var işte. 1 ay kalmış. 1 ay için sevgili olsan ne olur olmasan ne olur. Mantıken düşünüyordum. Mantıken 1 ay sonra o (çanakkale olsun memleketi) çanakkaleye gider ben istanbula gider. Devamı gelmez. Olan bize olur diye düşünüyordum. Keske öyle olsaydı.Bir gece sahilde otururken ona söylediğim şey şuydu; Bana baglanma canın yanar. Gülmüştü. Sadece tesbessüm etmişti. Cevap bile vermedi.

Devam etsene huur

bunlar burda kalsın. sonra devam edicem.

Ertesi sabah uyandığımda, yavaş yavaş kendime geldiğimde telefonu elime aldım. Hiç mesaj yoktu. 1 tane bile mesaj gelmemişti. Eceyi aradım. Güzel bir ses tonuyla “günaydın” dedi. Attıgım mesajları görmedin mi diye sordugumda gayet rahat rahat “gördüm” dedi. Bu rahatlıgının sebebini 2 ay sonrasında kendisi açıkladı. “Bana 1-2 katlanır, gönlümü yapıp sonra da bitirirsin her şeyi” dedi. Öyle düşünmüş. Beyin farklı çalısıyor kızlarda amk. Öyle böyle derken baslamıstık işte. Artık aramızda 500 km vardı ve herşeyimiz telefondu. Telefon ilişkimizin bir parçasıydı bizim. dıbına koyim ben mi dedim başlayalım diye. Tabi şikayet edicem. Telefondan gittiği yerin resmini çekiyor. Her akşam kamera açıyoruz. Bir şekilde zütürüyoruz işte.

okuyan varmı beyler ?

Annem Çanakkale yolu üzerinden beni üniversiteye yazdırmaya zütürüyordu. Kalıcagım yeri ayarladık. Özel yurt. Okul falan her şey tamam. Annemi gönderdim. Alısmaya çalısıyordum. Ve herkesden sonra ben gittiğim için alışmak, alısmaya çalışmak insanı bir o kadar fazla yoruyordu ki.Türkiyenin her yerinden gelen insanlar. Üniversite de öğrendiğim en önemli şey şudur. iSTANBUL ÇOCUGU HER ZAMAN BiR ADIM ÖNDEDiR. Nerde olursa olsun.Üniversite , askerlik , iş güç. Her zaman öndedir. Öyle böyle derken 1 seneyi bitirdim. Güzel arkadaşlıklarım oldu. Sevgili olaylarına fazla girmedim. ilişkilerimi kısa kesiyordum. Buraları da kısa kesicem. Sizlere anlatmak istediğim şey üniversitede yaşadıgım bin hayatı değil. Üniversiteden sonrası yaşadıgım bıçak kegiblikleri...

Yanlıs tercih. Tercihlerin yanındaki o sipastik rakamları aldırmadıgım için yerleşememişim.Ek kontenjanı yaptıgımda o sipastik rakamların hepsini ezberledim(Hoş şimdi ne diye sorsan bilmiyorum amk). Ona göre yaptım tercihlerimi. Yaptım ve sonuçlar açıklandı. Host olarak gittiğim şehri kazanmışım. Balıkesir’in bilmem ne ilçesi. Bende kalsın. Kadere bak dedim aq. Üniversiteyi kazanamadığımı öğrendiğim şehirde , ek kontenjanlarda yine o şehri kazanıyorum. Tuhaf değil mi sizce de aq. Özellikle de yazdıgım bişey değildi bu. Yazdıgımdan haberim bile yoktu yemin ediyorum. Ama hayat böyle bişey. Keşke hiç çıkmasaydı. Keske hiç kazanmasaymışım o üniversiteyi.

istanbul otogarına iner inmez o gibik pasajın içindeki internet cafeye oturup sonuçlara baktım. Ne farkedicekse. Aynı sonuç işte aq kazanamamışım. Otogardan ayrılırken ağabeylere durumu anlattım ve bir daha gelmeyeceğimi söyledim. Kafamdaki plan Ankara’ya gidip ÖSYM’ye itiraz etmekte. Kazanamama gibi bir ihtimalim yoktu diye düşünüyordum.. Ev yoluna koyuldum. Ama o yol bitmiyor. Ayaklarım o kadar şişmiş ki lanet olası ayakkabılardan, neredeyse kangren olacağım. Kolay değil amk kaç saattir yarak gibi ayaklarım o ayakkabıların içinde. Dayanamadım çıkardım ayakkabılarımı artık. Eve ayakkabısız sadece çorapla yürüyorum. Evde birkaç akıl alma. Sonra Ankara’ya gittim. itiraz dilekçemi verdim. Sonunda daneden kazanamadığımı anladım.

Evet artık her şey bitiyordu. Okul bitiyor. Evli evine gidiyor, köylü köyüne gidiyordu. Eceyle ağlamaklı bakıslar son sarılmacalar. ilk önce giden bendim.Otobüs saati geldi.Zor da olsa bindim ve gittim. Yol boyunca attıgı mesajlar bitmeyeceğinin garantisiydi ama ben istemiyordum.Sonumuz yoktu aq. Arada 500 km mesafe.Neyime güveniyim de başlıyım diye düşünüyordum.Eskihisar- Topçular feribotunda aradı. Ağlamaklı bir ses ile birlikte şu cümleler değdi kulağıma “Beni kendinden mahrum etme. Deneyelim. Biz yapabiliriz.”..vs cümleler. Ben eceye her şeyi öldürüyorsun dememle telefonu yüzüne kapatışım bir oldu. Bakmayın bana öyle amk. Üzülüyordum bende.Eve gecenin bir saatinde gittim. Duşta hem üzülmekten hemde uykusuzluktan kan çanağı gibi gözlerimde çok düşündüm. Sabaha karşı şu mesajları attım. “ seneye bugün birlikte gülelim. Sen ben değil artık biz olalım.” Muhtemelen kalktıgında görecekti. Sanırım artık kendimi de ikna etmiştim.
O 6 temmuz gecesi her şeyi başlatmıştım.

http://www.imgim.com/topc...ede_degismedi_h206271.jpg

rezervatullah

Bana Bağlanma
"Demiştim ama bunu ben bile başaramamıştım. Halbuki o kadar bizi imkansız olarak düşünmüşüm ki bir insanın bir insana söylemesi gereken en son şeyi söylemişim."

Burada eskiden çok hikayeler dönerdi. Eskiden gülerdik, ağlardık bu sözlükte. Askerlik anılarını anlatan ağabeylerimiz. Hikayesini anlatırken hikayeyi yarıda kesip kaçan binler.

Klavyenin sırasını kendime alıyorum. Uzun soluklu yazacağım. Haftalarımı alabilir. Rezerve'leri alın. Gece görüşürüz.

etmezsen aq senin.. herkes öyle diyor sonra uğramıyor başlığa.. başlık takip aldım sürekli kontrol ederim panpa

En başa dönüyorum. En başlara.

Ben istanbul’da yaşdıbını sürdüren, yaşamı boyunca çalışan, ailesinden destek görmeyen(en azından istemeyen), para cimrisi demeyelim de, eli sıkı bir adamım.E malum para kolay kazanılmıyor amk.Lise bitmiş.Üniversite tercihlerini yapmışım.O arada da boşta kalmamak uğruna bir uzun yol otobüs firmasının hostluguna baslamıştım. Ama ne başlamak. Hevesti benimkisi. Bu arada soldaki benim beklediğim. Sağdaki aslında olan.

http://www.imgim.com/6310incic7993094.jpg

ilk yolculugum Balıkesirin denizi olan bilmem neresiydi. Giderken iyi hoşta. Geliş yolu biraz sıkıntılıydı aq. Gelirken beni benziklikte uyandıran o tatlı o serin uykumu bölen kaptana çok küfür etmiştim. Ateş abi. iyi adamdı. işinde gücünde gidip gelen bir abimiz. Ama mola verdiğimiz yerde yediğimiz yemek sonrası “adettendir, işe yeni başlayan bütün hesabı öder” diyip yemekleri kursagımda bırakmasaydı bin iyiydi. Yolda bir telefon geldi evden. Üniversite sonuçları açıklanmış. Üniversiteyi kazanamamışım. O an feribotta hayat üstüme yıkıldı. Annem gel eve ne yapıyorsan yap başlarım senin otobüsüne diye veryansın ediyordu

Affetmek zorunda kaldım aq. Sırf iyi olsun diye affetmek zorunda kaldım. Affetmeseydim keske amk. Unutmayın beyler. Asla başka insanlar üzülmesin diye kendinizi üzmeyin…Unutma, sen kaldırabiliyorsan, onlar da kaldırabilir. Bu kadar doğru bir laf yok aq.Dönüş yolunda da tekirdağ otogarın tam karşısında otobüs yanmaz mı. Ananı gibiyim dedim kamil koç. Gecenin bilmem kaçı oldu. E yarın iş var. Oç otobüs beni mi buldu. 2-3 saat sonra iST seyahatın bir otobüsünü çağırdılar geldi aldı zütürdü. işe uyumadan gitmiştim bahtımı gibiyim.

http://www.imgim.com/kmkç.jpg
(burdaki resim temsili bendeki resimler silinmiş.ama durum hemen hemen aynıydı )

Biraz daha iyi bırakmıştım onu orda. Sağlıgı yerine gelmişti. Hoş bende olanları aklımdan artık tamamen çıkarıyordum zamanla. Aradan 2-3 ay kadar geçtikten sonra ece bu işin böyle gitmeyeceğinin farkına varmaya başladı. istanbul'da halası vardı. istanbul'a gelmeyi istiyordu. istanbul'da bir iş bulup halasının yanında kalmaktı amacı.

Orda ailesinin yanında kalıyordu. Sabah akşam boş beleş oturuyor kalkıyordu aq. Ailesini ikna etti çok zor bir şekilde. Sonuçta istanbul bu aq.Bir de tek bir kız evlattı ece. Çok zor oldugunu hatırlıyorum gelme durumunun. Topladı bavulları düştü yollara. Cumartesi gününe denk getirmiştik gelme durumunu bilerek. iş görüşmesi vardı. Bende evdekilerden arabayı aldım. Eceyı almaya gittim. Eceyi aldım Şirinevlerde gibko bir yere yetiştirmiştim.

Evet beyler. Artık durumlar tamamen değişiyordu. Artık eceyle aramızdaki mesafe ortadan kalkıyordu. Hem seviniyordum hemde içimde bir huzursuzluk oluyordu. Bir sorumluluk üstleniyordum sanki. Tamam iyi ama ben böyle bir insan değildim ki. Ben kendini düşünen, kendi cebine bakan, kimseyi giblemeyen bir insandım. Hele hele eceyle de zorlayarak başlamıştık. Bundan sonra olacak herşey artık benim kontrolüm dısında olacaktı. HERŞEY AMA HERŞEY.

Sonra devam...

yavaştan başlayalım