0
Bugün bir arkadaşımla konuşuyordum, hayatımı tıkanmış olan bir boruya benzettik. Bir açılsa herşey muhteşem olacak ama açılmıyor. Sorun iş. Avukatım.
Üç senedir çalışma hayatındayım, bir türlü dikiş tutturamadım. 3 hukuk bürosunda, bir reklam ajansında çalıştım. Bir medya kuruluşunda da 1 ay staj yaptım. "E sorun sendeymiş o zaman" dediğinizi duyuyorum, ama yeminlen değil. Beni yakından tanıyan ve geçtiğim süreci bilen her aklıselim insan bahtsız bedeviliğim konusunda hemfikir. Beni annesine okutan bile oldu.
Çok dağıttığımız farkındayım toplayayım: Avukatlığa bayılmıyorum, ama kendimi zorlayıp sevmeye çalışsam da koşullar müsade etmiyor: Son girdiğim 2 hukuk bürosundan birkaç ay sonra hiç iş olmaması sebebiyle çıktım. Doğru duydunuz, benim maaşım falan düzenli ödeniyordu, fakat bütün gün bilgisayar karşısında oturuyor ya da getir zütür işleri yapıyordum. Oysa bir avukat olarak kendimi geliştirmem, farklı dava çesitlerini tanımam gerek. inanmayacaksınız, şu an çalışığım işyeri de aynı durumda, sabahtan şu saate kadar ufak bi dilekçe yazmaktan başka bi iş yapmadım. Her gün böyle, facebookta takılıp gazete okumaktan gına geldi. Bütün gün mahkum gibi saatin dolmasını bekleyip gün sonunda defolup eve dönüyorum. Koca bir boşluk hissiyle.
E madem sevmiyomuşsun ne güzel yat aşaa otur diyenler olabilir, ama başkası için ideal iş olabilecek bu durum benim ruhumu çürütüyor, var olan enerjimi de emiyor, yapı olarak da boş oturmaktan nefret ederim zaten. Bütün gün aralıksız dilekçe yazıp koşuşturayım o bile daha iyi, hiç olmazsa birşeyler öğrenirim. Ve bütün arkadaşlarım çok çalıştırılmaktn şikayetçiyken ben nasıl olup da böyle az işli yerlere düşüyorum merak ediyorum. inanmayacaksınız belki ama reklam ajansından da bu yüzden ayrıldım. Facebook oyunlarında rekor üstüne rekor kırıyordum boşluktan.
Deliricem artık, yine iş arama aşamasındayım, yeni bi yer bulur bulmaz tüyücem. Özgeçmişimi yolladığım çoğu yer iplemiyor (Hiç iplenmeyecek bir cv de değil halbuki), hukuk dışı alanlara da yolluyorum ama teğet geçen işsizlikten dolayı herhalde, tek geri dönüş alamıyorum. Artık varolan şevkim de kırıldı zaten, bir yere cv yollicakken "Nasılsa aramazlar" deyip vazgeçiyorum.
"Bütün bunları niye anlatıyon, biz napak" derseniz haklı olarak, bilmiyorum. Niye böyle oluyor, Allah bana bunu neden yaşatıyor, onu da bilmiyorum. (Tabii iş meselesine gelinceye kadar hayatta ne dertler var, kolu bacağı olmayan, korkunç koşullarda yaşayan insanlar olduğunun ben de bilincindeyim, ama bunları bilmek beni daha az mutsuz hissettirmiyor ne yazık ki. Derdime derman olmuyor.)
Daha ne kadar bu mutsuzluğun süreceğini bilsem "Sayılı gün çabuk geçer" diye dişimi sıkıp katlanıcam, ama o da yok. Belki bundan bi 3 yıl daha sonra yine bu sitede mutsuzluk tiradları atıcam, garantisi yok ki bunun..
Bir yerde okumuştum, başına sürekli aynı olaylar geliyorsa Allah -ya da "Evren", ne derseniz artık- o olaydan alman gereken dersi almadığın için aynı olayları tekrar tekrar başına verirmiş. Peki benim tüm bunlardan almam gereken ders ne? Sabrı mı öğrenicem?
Tek bildiğim, dünya bu kadar taktan bi yer olmamalı. Ne var sanki mutlu olsak?
Tümünü Göster
