bak hele bak şu kadının yaptığına bak

kafamı toplamamı sağlayan tek şey; bitmeyen ne var ki amk?

iyiden iyiye salak etti bu kadın beni

şimdi ne yapacağımı bilemez haldeyim işte. ne yapcağım? bu saatten sonra sana kendimi dayatamam, beni sev diyemem. terbiyesizlik olur. ama suratıma bu kadar güzel bakarken hala senden uzakta kalamam. dostta olamam sana, seviyorum. düşmanda olamam, o kadar aptal değilim. ne yapacağımı bilemez haldeyim, ona yanıyorum.

insanım çünkü amk, zamanla sana olan aşkımda sönecek biliyorum. düşüncesiz olduğun için ileride de yıpratırsın beni diye düşüneceğim, soğuyup unutacağım. ama unutmak istemiyorum, çok güzelsin, sevilmeyi hakediyorsun amk.

eşek kafam benim. aşkın mutlu biteni nerede görülmüş lan? neden bozdum kendimi, bilmediğim sulara girdim ki? neye ihtiyacım vardı diyorum... ulan sevilmeyi özlemişim, şefkat kavrdıbını unutmuşum. tamam inandığım şeyler uğruna mücadele etmem hayatımı anlamlı kılıyor, zaten o anlam sayesinde hala ayaktayım. yasemin, özgür, serkan öldükten sonra o inanç tuttu beni ayakta. onlar öldüyse onların mücadelesini ben devam ettireceğim dedim. ulaş, çağrı, okan, murat.. kim kaldı ki lan tutuklanmayan? 20 kişiden sonra saymayı bıraktım, onların nefesini dışarıda sürdüreceğim dedim. ailemi kaybettikten sonra doğaldır, kimse ölümsüz değil dedim, doğaldır, buradan sonra tek başıma olacağım için daha güçlü olmalıyım dedim, buna da devam ettim. ulan hepsi tamamda bu kadar yaşanmışlıktan sonra ben neden hala senin için üzülüyorum be kadın? neden özlem çekiyorum?

hala inanamıyorum, ne kendime ne de sana be kadın. benim gibi bi insanı üzmeyi nasıl başardın lan? nasıl? sana olan güvenimden hiçbir şeyine karışmadım, karışmam da zaten amk, sevdiğim, aşık olduğum kadının hayatı onu ilgilendirir, müdahil olmak haddime değil. yeri geldi seni güldürebilmek için yapmadığım şey kalmadı. o kadar sıkıntının, problemin içinde senin gülüşün motive ediyordu beni, onu kaybetmemek için elimden geleni yaptım.

ulan annemi kaybettim, 6 sene oldu. en değerli kadın gitti hayatımdaki, senin beni terkedişine mi üzüleceğim diyorum bir yandan, silerim kafamdan bi celsede ama hala gülümsüyorsun bana, hala benden hoşlandığını yansıtıyorsun. hala benimle 1 saat çay içiyorsun. ulan aşığım ben kadın, aşığım. madem duygusal ilişki kaldıramıyorsun, beni neden yıpratıyorsun hala? gibtir git, benden sana ne dost ne de arkadaş olur. seni uyurken izlediğim saatleri özlerken ben, seninle sevişmelerimizi, yemek yaparken söylediğimiz şarkıları özlerken hele, kalkıp benim karşıma arkadaş gibi çıkman kadar şerefsizce bir şey yok.

bağışıklık yaptı insanları kaybetmek, ölümleri görmek, tutuklanırken attıkları sloganları dinlemek. 1 yılda 10 tane mezara gidiyorum lan belki. normal insanların yanında olması gereken kim varsa mezarda. biliyorum kendi ailemi kuracağım ileride, bir kaç sene sonra, biliyorum daha nice, güpgüzel insanlar tanıyacağım, dost olacağım. ama bu apayrı bir duygu lan. anlamsız, bir şekilde sıfatlandıramıyorum. şu yüzden tutuklandı, şu yüzden öldü diyemiyorum. sevdiğini söyleye söyleye ayrılır mı lan insan?

alışık değilim, o kadar acının içinde sevgiye, şefkate alışık değilim ben, değildim. tecrübesizim mna koyim.

sırf bu terkedilme korkusu yüzünden, insan kaybetmekten bu denli korktuğum için sevgili olmuyordum, aşık olmuyordum. seviş geçsin kafasındaydım. bu kadın nasıl aşık etti beni kendine. kelimeleri giblemem, beni sevdiğini söylemesi zerre dokunmamıştı, bakışları yetti. bir insan her baktığında gülümser mi lan?

@10 varlıktan yokluga düşüp onca borcun arasında babasının kanser oldugunu ögrenip çaresizce ne yapcagını bilmeyen birine normal demek pek mantıklı değil sanırım panpa sadece oluyor işte değiştiremezsin sadece küçük şeyleri takma mesela kız onca şeyin arasında bunu boşver

bir yerden sonra insanları kaybetmeye tahammülü kalmıyor insanın. kaybetmeyeyim diyorsun artık, yeter; birisi kalsın la, kalsın. sevdiğim bi insan kalsın bi kenarda. ölmesin, tutuklanmasın, sevgilimse terketmesin.

ulan sevgili için bu kadar üzülmemeli insan biliyorum. bir sürü dert var hayatta. bu kadar şey yaşadım ama daha binbir katını çekeceğim biliyorum. ama koyuyor be aga

@7 senin söylediğin aklı başında insanlar için. gibtiğim dertleri o kadar üst üste geldi ki aptal oldum.

yaz panpa dinliyorum

insanların dertlerine bakıyorum, o kadar eften püften şeyler ki. hiçbiri ailesini dostlarını kaybetip ayakta kalmaya çalışmamış, taktan şeylere üzülüyorlar, kendilerini heba ediyorlar. ben robotlaştım iyice, taaki hayatımı renklendiren o kadınla rastlaşana kadar.

ne yap biliyormusun hemen bir sigara yak ve bitene kadar üzül agla parçala kendini ama o izmarit yere düştügünde aklında ki saçmalıkların son dumanınla çıksın gitsin hadi iyi geceler

alışığım ayrılığın her türlüsüne. ama aşka hazır değildim ben, tecrübesizdim lan. tutuklansam, insanlar ölmeye devam etse bu kadar koymayacaktı belki.

utanıyorum amk, bir yandan da üzülüyorum, kötü hissediyorum

utanıyorum kendimden. o kadar insan öldü hayatımda.. dostlarım, ailem..

en yakın dostlarım tutsak düştü, hapiste hepsi. ben şimdi üzüle üzüle şu kadın benden ayrıldı diye üzülüyorum.