0
Hayat işte bazen acımasız olabiliyor. Her şey istediğin gibi gelişmiyor. Nerede dünyaya geleceğin veya anne babanı seçme şansı kimseye verilmiyor. Bende kendi dünyamda yaşadıklarımı anlatacağım burada biraz sizin için ama daha çok kendi içimi dökmem için bu bloğu yazacağım. isterseniz hatırladığım ilk örnekle başlayayım.

Öncelikle istanbul'un en varoş semtlerinden birinde 2 oda 1 salon evde dünyaya geldim bebekliğim ile ilgili pek bir şey bilmiyorum sadece doğduğum zaman çekilmiş 1 adet fotoğrafım var o da nemli duvarlar arasında küflenmiş solup gitmiş…

Daha 4-5 yaşlarındayken babamın vergi borçlarından dolayı hapse girdiğini hatırlıyorum o olayda şu şekilde gelişiyor.2-3 gündür babam eve geç gelmeye başlamıştı her saat başı evimize polis geliyordu ve hep kapıyı ben açıyordum onlara biz babanın arkadaşlarıyız onunla görüşmemiz gerek gibisinden bahaneler uyduruyorlardı. Bende saf duygularımla onlara inanıyordum ve evde olmadığını söylüyordum. Evde herkes tuhaftı bir garip davranıyorlardı.Bir kaç gün bu olaylar tekrarlandı bir sabah kalktığımda annemle babam tartışıyorlardı babam yeter artık teslim olmam lazım diyordu annemse hayır olmaz bu çocuklar ne yapar gibisinden sitemler ediyordu.Ve o sabah ailecek güzel bir kahvaltı yapmıştık saat 1 gibi babam namaz kılıyordu yine polisler geldi ve kapıyı yine ben açmıştım bu sefer onlar demeden durun babam evde namaz kılıyor siz oturun iki dakika gelir şimdi dedim babam namazını kıldı herkesle vedalaştı ben bir garip olmuştum ağlayacak gibiydim en son bana sarıldı ve dedi ki ev sana emanet kapıya çıkar çıkmaz babama kelepçeyi takıp zütürdüler. Ve onu 8 ay göremedim. Hayatımdan ilk tokadı çok erken yemiştim ve hayatım ondan sonra hiç düzene girmedi…
nerde kalmıştık evet en son babam cezaevine girmişti. 8 ay dile kolay bayram oldu babam yok hastalandım yine yok…
Neyse çıkmıştı sonunda cezaevinden bir şekil bitmişti cezası mutluyduk bir kaç sene ama dedim ya bize mutluluk haram ilkokula yeni başladığım zamanlardı mahallelerde çeşmeler olur insanlar gider oradan su ihtiyaçlarını karşılar yine evde su bitmiş ben okuldan yeni gelmişim annem bana suya gitmemi söylüyor bende yok anne ablam gitsin gibilerinden tavır yapıyorum ablamda hiç olmadığı kadar heyecanla ben giderim diyor tabi nerden bilebiliriz ki gidiş o gidiş…
2 saat oldu yok 3 saat hala yok en sonunda apar topar evden çıkıyoruz herkes bir yere tabi ben hemen çeşmenin başına gidiyorum el arabası ve şişeler çeşmenin orda ama ablam yok komşulara soruyorum en son bi tane teyze diyo ki yavrum o bir arabaya bindi gitti ben yine ağlamaya başlıyorum yine yine yine hiç durmadan .
Evlenmiş. Babam ablamı eve almadı 10 yıl dile kolay konuşmadık tam 10 yıl…
son 2 senedir görüşüyoruz biz ona gidiyoruz onun bu eve girmesi artık yasak !