Bu anlatacaklarım Bahadır Ailesinin başından geçmiş olup, gerçek bir olaydır.

Olay hastam olan Bahadır Ailesinin tek oğlu Kaan Bahadır tarafından tarafıma sunulmuştur. Buraya yazılmadan önce bizzat kendisinden izin alınarak aktarılmıştır.

Hastamın güvenlik ve isteği açısından isimler ve yerler değiştirilmiştir.

Bu bir paranormal vaka olayıdır. Etkileneceklerin ve iradesinin zayıf olanların okumamasını rica ediyorum...

Merhaba ben Ramazan Serhatlı.1970 Mersin doğumluyum. Türkiyenin bir Anadolu şehrinde 27 yıldır Pgibolog olarak çalışmaktayım.

Şu ana kadar gelen hastalarım arasında çok büyük problem çıkaran ve çok uzun süre tedavi olan hastalarım yoktu.

Genelde cinnet, sinir krizi geçirenler, küçüklükten pgibolojik sorun veya kişilik bozukluğu yaşayan, tecavüze uğrayan kadınlar, aşk acısı çeken ve kendine zarar veren kişilerdi.

Anlayacağınız sıradan bir pgibologtum, hastalarım da sıradandı.Ta ki 2004 yılında Kliniğime gelen hastama kadar..

Kimse yok mu beyler uzun soluklu bir vaka olayı

Devam ediyorum...

2004 yılında kliniğime gelen, yaklaşık 3 yıldır *** Hastanesinde tedavi gördükten sonra tarafıma tedavi olmak üzere gönderilen Kaan Bahadır adlı hastam hayatımda gördüğüm en zorlu ve tedavi edilmesi en zor hastamdı...

Yıl 2004 aylardan Ocak ayıydı. Haliyle havalar oldukça soğuktu. Dışarıda şiddetli bir tipi vardı. Bundan iki gün önce yaklaşık 3 yıldır başka bir yerde tedavi gören bir hastanın tarafıma getirilerek tedavisine benim devam edeceğimi söyleyen bir mail almıştım.

Odamda oturmuş isminin sadece Kaan Bahadır olduğunu bildiğim hastamı bekliyordum. Aslında hastanın diğer bilgileri de gönderilmişti. Tüm bilgileri hastamın ağzından bizzat duymak istiyordum ama yine de az da olsa göz attım...

Beyler şuku felan bişey atında bileyim kim var kim yok duvara anlatmayalım

Bilgisayarımın başında, kahvemi yudumlarken Kaan Bahadır’a ait maildeki kendisinin bileğilerine ve tedavi aşamalarına göz attım. Fazlasıyla kendimi kaptırmış olacağım ki asistanım Seher Hanım’ın kapımı çalmasıyla irkildim.

Seher odaya girdi ve Kaan Bahadır’ın geldiğini haber verdi. Uğraştığım işi aniden bırakarak içeri gelmesini söyledim.

Seher güler yüzüyle çocuğu kolundan tutarak içeri getirdi. Sapsarı saçları, yemyeşil gözleri vardı.Çok Tatlı ve güzel bir çocuktu. Bembeyaz bir teni vardı. Zayıftı fakat yüzü vücuduna göre kiloluydu.

“Geç otur bakalım yakışıklı” dedim gülerek. Kaan karşımdaki deri koltuklardan birine oturdu. Seher’e bakarak “tamam sen çıkabilirsin” dedim.

Utanıp, çekindiği belliydi. Ellerini dizlerinin üzerine birleştirmiş ,yere bakıyordu. Adını bilmeme rağmen konuşturmak için “senin adın ne bakayım?” dedim.
Gözlerini yerden kaldırarak Kaan dedi...

Yemek yiyip geleceğim. Toplanın beyler..

“Nasılsın” dedim. Hastalarıma karşı sürekli güler yüzlü olurdum. Kaan kasılarak ve çekinerek “iyiiii” dedi. Uzun bir süre sohbet ettik.1994 Sinop doğumlu bir çocuktu.

Genelde hastalarım ile ilk günden tedaviye başlamazdım.ilk günler onlarla tanışır,iyi görünmeye, güvenini almaya çalışırdım.Bu yüzden “istersen bugün tanışma faslına geçelim yarın sorunun hakkında konuşuruz”dedim. Kaan gülümseyerek”sorun değil, isterseniz bugün de başlayabilirim. Alıştım artık” dedi.

Bende başlamak istiyordum,bu durum bahane olmuştu.”peki o zaman diğer hastaneyi anlat istersen”dedim.Çocuğu biraz da yumuşatmak için “orası mı güzel burası mı?”dedim gülerek. Hafifçe tebessümden sonra anlatmaya başladı...

“3 senedir *** Hastanesin’de kalıyordum. Burada ilk günler bana çok iyi davranıyorlardı. Hele benimle ilgilenen Doktor Serap Hanım çok güzel birisiydi. Simsiyah kıvırcık saçları,Ela gözleri, oldukça belirgin elmacık kemiği ve yüzünden hiç ekgib olmayan gülümsemesiyle çok güzel bir insandı.

Beni oğlu gibi severdi. Belki de bunun nedeni hiç çocuğu olmamasıdır. Burada ilk günlerim çok güzeldi, hele ki daha önceki yaşadıklarımdan sonra cennet gibiydi. Onları aylardır görmüyordum. Fakat tedavim hakkında doktor Serap Hanım hiçbir ilerleme olmadığını aksine gerileme olduğunu söyledi ve birkaç ay sonraysa deli muamelesi görmeye başladım. Ayrıca doktor Serap Hanım’ın bana kötü davranmaya başladığını farkettim.

Anlam veremiyordum, sürekli benimle oyun oynayan, beni güldürmek için şekilden şekle giren kadın bir anda sopsoğuk, nefret edilesi birine dönüştü”.Bunları söylerken korktuğu ve çekindiği belliydi...

“Merak etme burada konuştuklarımız sadece ikimiz arasında kalacak”dedim.”Doktor Serap Hanım neden sana öyle davrandığını biliyor musun?”dedim. Birkaç saniye sustu, tekrar ellerini dizlerinin üzerine zütürerek “bilmiyorum”dedi.

Yalan söylediği belliydi. Yalan söylemese bile bir şeyler sakladığı kesindi.ilk günümüz olduğu için fazla üstelemedim. Gözlerini kaldırıp imalı imalı bana baktı. Gülerek”Merak etme, bizim aramız hep iyi olacak”dedim.

Gülmeye başladı. Aslında pgibolojik sorunu olan insanlar bu kadar çok güler yüzlü olmazlar. Hele ki 3 sene boyunca pgibolojik tedavi gören bir çocuk. Tuhaf ve garip biriydi.Bu beni ona daha fazla yakınlaşmaya sebep oluyordu.Ve tabi 3 senelik tedaviden önce yaşadıkları vardı.

Sormak istedim gerçekten merak ediyordum fakat ilk gün olduğu için üstelemek istemedim. Seher hanıma seslendim.”Kaan’ı odasına zütürebilirsiniz, bugünlük yeterli” dedim.”Hadi bakalım yakışıklı yarın görüşürüz”dedim Kaan’a.

Geldim devam ediyorum pampalar...

Hastane 3 katlıydı. Zemin katta yemekhane,2.katta doktorlar,3.katında hastalar için yatakhane vardı. Küçük bir semtte küçük bir hastaneydi.

O gün sıradan işlemleri yapıp evime döndüm. Yalnız yaşardım.11 sene önce eşimi ve 2 kızımı trafik kazasında kaybettim. Onları her gün özlüyordum.Çevre halkı beni severdi.Ne zaman görseler “Nasılsınız, Doktor Bey?”diyip yanıma gelirlerdi. Halimi hattımı,bir şeye ihtiyacım olup olmadığını sorarlardı. Oldukça iyi ve saygılıydılar.

Alarmdan yaklaşık 15 dakika önce uyanmıştım. Uykuya aşık biri değildim. Elimi yüzümü yıkayıp, hazırlandıktan sonra yola koyuldum. Hastane ile ev arası yürüme 15-20 dakikaydı. Yaşım ilerlediği için araba yerine yürüme gidip geliyordum.Bir nevi spor yapıyordum.

Hastaneye gelmiştim. Seher Hanıma selam verip odama geçtim. Birkaç saat normal hastalarla ilgilendikten sonra, Seher Hanıma Kaan’ı çağırmasını söyledim. Birkaç dakika sonra Kaan geldi...

Bazı binler olur olmadık yazı yazıyorlar. Kimseyi zorla tutmuyorum gibtirsin gitsinler. Kalan pampalarımla devam edeceğim..