çocuklarını acayip kıskanırdım küçüklüğümde . Çünkü benim babam küçüklükten beri benim her hareketime tav olur sinirlenir bağırır çağırırdı . Bu hayatta bir erkek çocuğunun başına gelebilecek en güzel şey arkadaş gibi bir babadır beyler dahası yok . Bir kız kardeşim var babam öpüyor seviyor kokluyor her seferde sevdiğini dile getiriyor bende tık yok dıbına koyayım . Babamın bana sarıldığını bırak güzel bir söz söylediğini bile hatırlamıyorum . illa vardır içimizde benim gibi babaasıyla arası hep soğuk olanlar . Bunun en kötü yanıda çoğu zaman babamı yanımda hissedemiyorum . Sanki haklı olsam dahi bir tak bulup kusuru bana sürükleyecekmiş gibi hissedip çoğu şeyi içime atıyorum . Yaşım 18 ama hala bir dönüm noktası bekliyorum , bir şey olacak ve babamla hiç olmadığımız kadar samimi olucaz .

Sadece içimi dökmek istemiştim illaki aramızda benim gibi olanlar vardır ama ben buna dayanamıyorum gerçekten buraya bunu yazmak kadar saçma bir şey yok ama gerçekten bu durumu kimseye anlatamam ki tek yaptığım şey içime içime atmak babam kardeşimi öperken yanımda içten içe ağlamak . Ama bunun da bir iyi yanı var yani iyi yönden bakınca çocuğum olursa her daim yanında olucam onunla arkadaş gibi olucam en iyi arkadaşı da ben olucam .

Yıllar sonra bu yazdığım saçmalığı evde oğlum sağa sola koştururken inşallah gülerek okur ve şu ana kadarki babam sayesinde edindiğim tecrübeleri edindiğim dersleri çocuğuma uygulayabilirim

Saygılarımla :/