Bastık gidiyoruz kızın evine. Yolda bütün acil durumda yapılcakları konuştuk. “Uyurken gelmezler di mi bak” dedim onuncu kere. “Kapıyı kitlemiyorum bile. Senelerdir hiç girmediler bu gece mi giricekler” diyo. Neyse eve gelmiştik. Diz kapaklarım benle irtibatı koparmıştı. Kalbim aç kapıyı diyen bir adam gibi vücuduma vuruyodu güm güm. Heralde aç kendini heeeey, kendine gel, girme o eve diyodu. Bendeki de g.t. Analı-babalı eve giriyorum ya resmen. Hem de ilk kez buluştuğum bir kızla. Özlem kapıyı öyle bir açtı ki kapı bile duymadı. Aferim lan. Parmaklarımızın ucunda odaya girdik. Ben o kadar korktum ki parmak ucu değil, uçmuş bile olabilirim. Yalnız uçarken yolda salonlarını hafif kadrajıma almışım. Az gördüm. Bende travma etkisi yarattı bu görme. Gördüğüm kadarıyla babası TV bakıyodu. O adamla aynı evde olma hissi, ıyyyyy biraz şoka soktu bünyemi. O bir saniyelik görüntü gözümde kaldı gitmiyo.

Oda mı? Ev yani? Aynı evde ikimiz bir fidan olarak? “Anan-baban nerde” dedim. “Evdeee. Ya bizim ev çok büyük. Benim odama da kimse girmez. Kapım hep kapalıdır. Anlamazlar merak etme” dedi. Şöyle bir risk haritasına baktım. Risk büyük. Ama eve taksi yapsam büyük saplıycak: 50 TL. Dinsiz bir taksiciye denk gelirsem: 70 TL. Valla gözlerim gidiyo, ben bi uyuyakalırım adam bana ist turu attırır. Bi de kız tamam konuşuyo monuşuyo ama mankenlik ya. Bu fırsatı düşünüp düşünüp ilerde kendimi jiletlemek istemiyorum. Geliyorum lan. “Tamam. Ama konuşmayalım o zaman ki içeriye ses gitmesin tamam mı” dedim. Ok.

Oo tutacak hikaye

Özlem karşımda bütün gücüyle konuşuyordu. Konuştuklarını anlamıyor, sadece genel bir “car car car” sesi duyuyordum. Verimsiz bir ilk buluşmanın sonuna geldiğimi anlıyodum. Yayında ve yapımda emeği geçenlere teşekkür edip kalkıcam. Saatime baktım, bütün otobüslerim bitmiş! Eve nasıl dönücem ben diye Allah’la konuşmaya başladım. Şimdi taksiye binsem nefes alıcak param kalmaz sonra. Oh senin ev yakın, sen konuş. Oh ağlıyo bi de. Ağlarsın tabi, ev yakın. Bi sn! Bi baktım ağlıyo Özlem kişisi. Sebep? Duygusal bi şey mi anlatıyodu acaba? Hiç de dinlemedim, nasıl teselli edicem. “Boşver önemli bi şey değil. Eve git yat dinlen, geçer” dedim. Aslında burada “Sus artık yat zıbar” demek istiyodu şair. Saatine baktı bu nihayet. “E sen? Senin otobüsün kalmamış” dedi. Günaydın anladın bravo şak şak şak. “Bak ne güzel konuşuyoruz ya zaman fişekleme geçmiş” dedim. Bu dedi ki “O zaman gel odamda devam edelim. Sen eve gidemezsin bu saatten sonra.”

Özlem karşımda bütün gücüyle konuşuyordu. Konuştuklarını anlamıyor, sadece genel bir “car car car” sesi duyuyordum. Verimsiz bir ilk buluşmanın sonuna geldiğimi anlıyodum. Yayında ve yapımda emeği geçenlere teşekkür edip kalkıcam. Saatime baktım, bütün otobüslerim bitmiş! Eve nasıl dönücem ben diye Allah’la konuşmaya başladım. Şimdi taksiye binsem nefes alıcak param kalmaz sonra. Oh senin ev yakın, sen konuş. Oh ağlıyo bi de. Ağlarsın tabi, ev yakın. Bi sn! Bi baktım ağlıyo Özlem kişisi. Sebep? Duygusal bi şey mi anlatıyodu acaba? Hiç de dinlemedim, nasıl teselli edicem. “Boşver önemli bi şey değil. Eve git yat dinlen, geçer” dedim. Aslında burada “Sus artık yat zıbar” demek istiyodu şair. Saatine baktı bu nihayet. “E sen? Senin otobüsün kalmamış” dedi. Günaydın anladın bravo şak şak şak. “Bak ne güzel konuşuyoruz ya zaman fişekleme geçmiş” dedim. Bu dedi ki “O zaman gel odamda devam edelim. Sen eve gidemezsin bu saatten sonra.”