babanızın baba olduğunu anladığınız anlar

ben babamın babalığını çok gördüm, şanslı sayıyorum kendimi bu yüzden burdaki yorumları okuyunca. size babamın baba olduğu anlardan şöyle en güzelinden bi tanesini seçip anlatmayı isterdim ama seçemem ne yalan söyleyim. ben babamın adamlığını gösterdiği günü anlatıcam size.

beni anneannemin annesi büyüttü, yani böyle söyleyince çok yaşlı gibi duruyo biliyorum ama işte zamanın şartları, erken evlendirme falan o kadar da abartılı bi yaşta değildi 86 yaşında vefat etti. benim asıl anneannem odur, orjinalinin hiç kıyağını görmedim desem abartı olmaz onun yanında. ben küçüklüğümü geçirdim onunla, yeri ayrıdır. hani babamın da öyle anne tarafına çiçekler beslediğini söyleyemem ama onun için de o kadına büyük bi vefa hissi vardır. hep der anneni de geç beni de, bizim en zor zamanımızda o kadın kalktı köyünden geldi sana burda baktı oğlum bunu sen anlamazsın diye. hakikaten de anlamam. bende daha baba olacak adamlık yok, hele ki babamı bildikten sonra.

21 mart 2012'de kaybettik anneannemi. sabah, annem işe gitmeye hazırlanıyo ben yatıyorum daha vizelere var diye. kardeşim var bi de, annem geçerken kreşe bırakıyo onu şimdi kreş de baya yakın. bi yardım et diye kaldırdı beni, ben de söylene söylene kardeşimle ilgileniyorum annem hazırlanırken. neyse annem çıktı evden, 5 dakika oldu-olmadı ben geri yattım. anahtar sesine uyandım, annemden hıçkırık sesi geliyo belli. noluyo demeye kalmadı, fırladım yataktan kapıya ama annem ayakta duramadı, yattı yere ağlamaya başladı. elinde açık kalan telefonu aldım, arayan yengem. o da ağlıyo, sormadım artık anladım... ölümünden 1 hafta-10 gün falan önce ankaraya gelmişti, yıllardır da gelmezdi. orda hava daha soğuk diye bizde kalsın istedik, sonra yapamadı ankara'da, geri gitmek istedi. bi de yaşlı inadı vardı, sormayın gitsin. dayanamayıp göndermiştik, 3. gün dolmadı telefonu geldi işte... bizi görüp öyle gitti anlayacağınız, toprağı bol olsun.

babamı aradım, ilk güvencem, ilk aklıma gelen, ilk haber vereceğim adam. haberim oldu dedi, dayım aramış onu da. o da arabayla gitmiyo işe, tasarruf olsun diye. otobüse atlayıp gelmiş hemen, annem daha kendine gelememiş telefonları açıp konuşacakken yeniden ağlama anlarında, babam geldi. bana sarıldı, anneme sarıldı, kardeşim falan evde geziyo öyle... yardımcı oldu anneme ufak bi valiz hazırlayıp yola çıktık. gittik köye. daha köye girer girmez zaten annem ağlamaya başladı ki yolda da çok ağladı. köydeki evin önüne durduk, cenaze arabası cenaze yıkama aracıdır bilmem nedir. babam arabayı hayatının en dandik park edişiyle kenara çekti, bizi indirdi sonra gitti düzeltti. geldi, ne köy ne tanımadık adam ne büyük dinledi, bağırdı. ölmedi lan işte diye bağırdı, oğlumu canımı büyüttü ulan o ölmez diye bağırdı. allah-kitap bırakmadı desem yeridir de. çöktü, ağlamaya başladı. yanına giden ben oldum. ben şerefsiz adi herifin tekiyim, o gün gözümden tek damla yaş dökülmedi. hala da dökülmüş değil, duygusuzun allahıyım ben. adam o yaşında, beni büyüten kadın lan o diye herkesin içinde yıkıldı, ağladı da ben onu toparlamaya çalışan adam rolünü oynadım.

daha sonra da çok ağladı, gizli gizli ağladı, boş bulduğu ilk odaya girdi ağladı, annem kadar ağlamıştır belki, bilmem. duygusal adamdır. benim gibi duygusuz bi evladı var, sövse yeridir. babam adamdır. hiç gitme be müdür hayatımdan.

bunu yazarken az önce içerde hapşurdu, ikimizde de polen alerjisi var. şu başlıkta şunları yazarken evin içinde öyle bi bağırmışım ki "iyi yaşa baba" diye... ne siz sorun, ne ben söyleyim.

son olarak da, babasını erken yaşta kaybetmiş her panpama allah rahmet eylesin diyorum, ya da inançsızsan nasıl kabul ediyosan öyle et. babanın yeri ayrı. çok ayrı. ağlayın, içiniz açılır. benim gibi duygusuz bi it olmadığınızı düşünüp sevinmenize bile yol açarım belki.