ulan yine aklıma geldi gece gece ağlayasım geldi amk...

daha 12 yaşında gelişim çağında bir çocuğum. öğlen olmuş okula gidiyordum(öğlenciydim o sıralar).iki ders geçti baktım babam geldi okula dedim noldu baba ? babam demesin mi (doğulu şivesiyle)nenen hastaneye kalktı evde fenalaştı sende bizle geliyosun nenen senle konuşmak istiyor doktorlar bunun son saatleri olduğunu söyledi.ben o sıralar babama hayran kaldım bu kadar güçlü bir insan mıydı benim ise içimdem bir parça kopmuştu. herneyse hastaneye gittik işte amcalarım halalarımla selamlaştık vs. hemşire geldi çocuk bu mu ? dedi evet benim dedim kimse birşey demeden o sıralar cesaretsiz ve asosyal bir çocuktum böyle davranmamın sebebinin hüzün ve öfke olduğunu düşünüyorum. herneyse hemşire beni odaya zütürdü ve babaannem hemşireden çıkmasını rica etti hemşire dışarı çıktı babaannem eğil oğul eğil dedi ve eliyle de işaret etti.

gözlerim doluyordu beyler babaannem öksüre öksüre birşeyler anlattı ve son sözleri beni kalbimden vurdu : imam hatipler kapatılsın. ben bayılmışım beyler ayıldığımda babaannem vefat etmişti ruhu şad olsun çok kötü hissediyorum yaktım bi tane