babamın çenesi durmuyor beyler

@11 şuan canım küfretmek istemiyo, yerimi doldurduğun için şuku panpa.

okudum amk üzüldüm lan allahtan benim babamla olan ilişkilerim çok iyi sevdiğimiz herşey aynı babam çeker hep benim nazımı.. 10-11 yaşıma gelene kadar benim yanımda ağzından tek kelime küfür çıktığını bile duymadım hala benim yanımda kimseye küfretmez bazen ciddi olaylar olduğunda telden falan nadiren yani. neyse en azından dedenle anlaşıyormuşsun ona şükret amk dedende öyle olsaydı...

@8 panpa gerçekten avazım çıktığı kadar bağırıyorum kavga ederken, faydası var mı? hayır. evden uzaklaş diyorsun da 6 yıldır dışarda okuyorum zaten.
@9 bilemiyorum panpa, ama bence hiçbir babanın yapmaması gerekiyor bunu.
@10 yok panpa.

@10 gibtir git lan yersiz yersiz espri yapma cabaları gibkafalı

ama ozetledım kendımce galba baban senı kucuk goruo panpa daha comez znnedıo glba aynastaynım amk

@6 teşekkür ederim panpa. gerçekten teşekkür ederim.

@2 bütün sülalene 100'lük Johnnie Walker şişesi sokayım bin kurusu adam içini dökmüş efendi gibi anlatıyo züt lalesi

okuyun demedim. ben sadece anlattım.

ilk 3 satırı okuyavıldım mına koyim

kusura bakma panpa ama insaniyet ndıbına bile o yazıyı okumam

fazla saksodandır

beyler gerçekten artık dayanamıyorum, 6 yıldır evde değilim, dışarda okuyorum, sadece tatilden tatile uzun süre görüşüyoruz ve bu tatiller içersinde yan yana durupta kavga etmediğimiz bir an bile yok. bazen bakıyorum insanlar babalarıyla arkadaş gibi, babaları çocuklarına küfretmiyor, bağırmıyor, aşağılamıyor. çocuklarının dediklerine, fikirlerine saygı duyuyor, onları dinliyorlar. bazen dertleşiyorlar. ben bir gün babamla dertleşmeye kalktım, olmadı, olmadı çünkü benim dertlerim ona göre çok küçüktü. önemsizdi.. benim babamın bu yaşıma kadar bir fikrime bile değer verdiğini görmedim. araba alıcaktı, baba bak bu araba da var daha iyi olabilir dedim o çocuk heyecanımla, bakkaldan peynir almıyosun dedi artis artis. aile içi sorunlarda, sus be dıbına kodumu çocuğu dedi ve geçti. ev alıp taşınıcaz, fikrimi soran bile olmadı. taşındık. sadece karar verdiler ve taşındık. beni yine dinlemeselerdi de, bir sorsalardı gönlüm olurdu be. taşındğımız yerde dedem yoktu ve babamla aynı sofrada yemek yemek zorundaydım. inanın 3 yıl boyunca 30 kere beraber otumamışımdır sofraya. çünkü yemek yerken bile çenesi hiç durmadı. kolunu oraya soktun, gerizekalı, dıbına kodumun çocuğu vs.. dedemle büyüdüm, derdimi dedeme anlattım, dedemle gezdim, araba kullanmayı dedemle öğrendim, dedeme ilk sevgilimi anlattım, dinledi. arkadaşlarımı dedemle paylaştım, dinledi. babamla gezmek istedim, dedene git dedi, biraz ısrar ettim, küfürler eşliğinde dedeme dönmek zorunda kaldım. ve bugün karşısına geçip durduğumda tüm bunlara rağmen benden "saygı" bekleyen bir babam var. bağıra bağıra karşılıklı kavga ederken "saygısız evlat, babası değilim sanki" diyebilen, "elalemin çocukları" diye söze girip arkadaşlarının çocuklarından övgüyle bahseden bir babam var. yine de mutluyum, babam var. nankör de gelmek istemiyorum, biliyorum ki onun varlığı yeter. ama canım çok yorgun, ama kalbim çok kırık. yaşım büyüdü, aramı düzeltip sevgiden bir duvar örmek istedim, buz gibi tepkisiyle hevesim kaçtı. çünkü sevgi gösterilerime dahi küfürlerle dolu karşılık aldım. keşke demekten kendimi alamıyorum, keşke dedem beni yarı yolda bırakmasaydı. her şey daha farklı olabilirdi... keşke en baştan başlayabiseydim ya da.. babam da ben de tüm bu olanları unutabilseydik aynı anda... keşke...