Kolay gelsin güzel arkadaşlarım bi kaç şey anlatmak istiyorum. Ben 18 e yeni girdim 1 ay oluyo, babam 2 yaşımda vefat etti. Üstünden 16 yıl geçti ve anneme öyle büyük bir saygı duyarım ki hem küçük bi çocuğu hemde kızını ciddi anlamda 16 sene boyunca yokluğunu bile hissettirmedi ta ki ben 18 e gelip ehliyet almak isteyene kadar. Her küçük erkeğin hayalidir aslında yaşı farketmez, araba kullanmayı babası öğretsin ister insan çünkü baba o senin hayatındaki gölgen, senin hayatında her şeyi bilen, sana en doğru yolları gösterebilecek kişi, kısaca önüne çıkan her yolda tarifin olucak insan. Ben pek hissedemedim bu duyguyu belki o konuda eksiğim var ama onun yapması gerekenleri annem yapmıştı bana.

Neyse çok uzatmadan sadete geliyim, kuzenimden araba kullanmayı öğretmesi için rica ettim sağolsun beni kırmadı, sarıyer taraflarını bilen bilir orda kullandım biraz sonra bi yokuşa çıkarttırdı arabayla beni yokuşun ilerisinde bi virajdan döndüm ve dönmemle frene basıp arabayı stop ettirmem bir oldu. Karşıma 7-8 yaşlarında bir çocuk ve elinden tutmuş babası vardı. Adamın bacağına dokunucak şekilde son saniye basmıştım frene haliyle duraksadım. Dona kaldım öyle, sonra adam yaklaştı yanıma geldi ve " bir şeyin var mı oğlum, iyimisin" diye sordu, biraz durduktan sonra cevap verdim "özür dilerim abi bi anda oldu kusura bakma lütfen" dedim ama adam öyle bi iyi niyetle yaklaştı ki tekrar sen iyi misin diye sordu sonra oğlu geldi yanına elinden tuttu ikisine de baktım ve belki de görüp görebileceğim en güzel kareydi hayatımda. Rica ettim arabaya bindiler kuzenim sürücü koltuğuna geçti ve yokuşun sonuna kadar bıraktık. Hayatımda babamın yokluğunu hissettiğim tek gün 18 ime girdiğim gündü.