Merhaba, zamanında bir inci okuru olan ben hayata karşı tutumumun değiştiği bir anıyı anlatmak istiyorum. Olay yaşandıktan biraz sonra bir gece oturup başımdan geçenleri Microsoft Word'de baştan sona yazmıştım. talep olursa çok bekletmeden beşer dakika arayla atarım. 18 yaşındayım, olaylar yaşandığında 16 yaşındaydım. Anlatmaya başlayayım;

Not: Yazıyı 2017'nin mayıs ayları gibi yazdım.

Benim babam muhasebeci(ydi) 13 Mart'ta bir gece 2'de iki polis kapıya gelip aldılar. Yataktan duyduğum yabancı sesten irkilip uyandım ve yarım yamalak açabildiğim uykulu gözlerle kapının önünde iki sivil adamı kapı kirişinde durmuş şaşkınlıkla bakan babamı babamın arkasında kapının kolunu kopartırcasına tutan annemi gördüm. iki polisin bu saatte gelmesi annemi de babamı da şaşkınlığa uğratmıştı. Babamı zütürdüklerinden sonra biz annemle balkona geçtik. Babam gidince evi bir korku ve huzursuzluk kapladı. Balkonda babamın çaresizce boynu bükük gidişini izlerken annemin dehşet içinde tüm vücudunun korkudan titreyişini fark ettim. "iyi misin?" Dediğimde sigarasından bir kez çekerek "iyiyim bir şey yok." Dedi. Uzun bir süre balkonda oturup hayretler içinde düşüncelere dalmış vaziyetteyken üşüdüğümüzü fark edip salona geçtik. Annemin tüm vücudu hala dengesiz bir biçimde titriyordu. Hayatımda annemi daha önce hiç bu şekilde görmemiştim. Polisler "ifadesini alıp geri getireceğiz." Demişlerdi, ama annem öyle bir durumdaydi ki bu işin içinde kesinlikle farklı bir şey olmalıydı. Uzun süre hiçbir şey konuşmadan korku ve çaresizlik dolu gözlerle oturduk. Artık yatmamız gerektiğini söyledim yatağıma gittim. O gece ne ben ne de annem uyuyabildik. Tek yapabildiğim tavana bakmak oluyordu. Bir şekilde gece bitmek bildi ve güneş doğdu. Kuşlar sanki hiçbir şey olmamış gibi ötüyorlardı, ama o kuşların cıvıltısı artık eskisi kadar güzel gelmiyordu bana. Yatağımdan kalktım.

Başlığın içine sıçtım ama devam ediyorum;
Babamı aldıkları zamadan birkaç saat önce halamlar misafirliğe gelmişlerdi. Olaydan sonraki gün annem ne yapacağını bilemediği için halamı aradı ve durumu anlattı. Yatağımdan bu telefon görüşmesi sesiyle uyandım. Annem telefonu kapattığında ona ne olduğunu sorduğumda "halanlar gelecek oğlum." Dedi. Halamı çok severdim. Ama hep tutarsız davranışlar sergilerdi, neyse. Saat öğlene gelmek üzereydi halamlar geldiğinde. Ellerinde poşet poşet marketten alınan erzakla girdiler içeriye. Mahçup bir şekilde teşekkür ettim. Birisi bana karşılıksız bir şey verdiği zaman hep mahçup olurum. Salona geçtik. Annem durumu anlatırken sürekli sözünü kesip yatak odasına gidiyordu. Sözde bize fark ettirmemeye yansıtmamaya çalışıyordu üzgünlüğünü. Zavallı kadın bu davranışı onu daha da parçaladı. Hayatımda gördüğüm en iyi oyuncu oldu annem birden bire. Her an gülebiliyordu, ama mecburiyetinden. insanlara karşı güçlü görünmek için gülüyordu. Ama kimse onun içindeki yangınları bilmiyordu. Halamların gelmesinden çok geçmeden dayımlar ve teyzemler geldi. Anladım ki herkesin haberi olmuş. Herkes bir destek olmak için seferberlik ilan etmiş. Dayımla annem karakola gittiler babamı görmeyi umut ederek. Annemle dayım evden ayrıldıktan sonra evde kalan kişiler ben, teyzem, teyzemin oğlu, babaannem, halam kaldı. Babaanmem halamla birlikte gelmişti. Salonda koltukta oturuyorduk halam sağımda oturuyordu. Ben de çaresizlikten sevgilime yazdım. Durumu anlattım. Kendime bir dert ortağı arıyordum. Beni anlayabilecek birisini arıyordum ve sevgilimin beni anlayabileceğini düşündüm. Bana destek olabileceğini düşündüm. Anlattıktan dört gün sonra ayrıldı orası ayrı mesele oraya sonra gelicem. Halam telefonu elimde görünce bana "bırak artık şu oyunları ders çalış biraz." Dedi. Bu cümleyi duyduktan sonra adeta delirdim.

Benim babamı elimden almalarından daha 24 saat geçmemiş ve ben o pgibolojiyle ders çalışmayı mı düşünecektim? Babamı düşünmekten başka bir şey yapamıyordum. Halamın o cümlesi üzerine telefonu duvara fırlattım ve ayağa kalktım. Bağırarak "NE DERSMiŞ YAHU iKi GÜNDÜR AYNI TERHANE. BENiM BABAMI ELiMDEN ALMIŞLAR BEN ŞU ANDA SAĞLIKLI DÜŞÜNEMiYORUM SEN BANA DERSTEN BAHSEDiYORSUN!" Dedim. O da ayağa kalkarak "Benim üstüme mi yürüyorsun?" Dedi. Karşımdaki halam olduğu için yine de saygıda kusur etmemeye çalışıyordum. Ama sinirden küplere binmiştim. Gözüm dönmüştü. Karşıma çıkan ne varsa, koltuk sandalye, puf, masa her şeyi alt üst ediyordum. Kuzenim ve teyzem beni sürekli tutmaya çalışıyorlardı ama başarısız oluyorlardı. Bu sırada sürekli halam bana laf atıp beni daha da tahrik ediyordu. Ben de ona sürekli "Benim babamı almışlar seninle mi uğraşacağım!" Diyordum. En sonunda koridorda sinirimden tişörtümü yırttım. Tişörtüm adeta bir yelek olmuştu üzerime. Kuzenim ve teyzem beni sıkıca tuttu. Kuzenim "oğlum bak böyle yapma lütfen yahu lütfen diyorum!" Diyerek sürekli beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Teyzem ağlamak üzereydi. Beni sürükleye sürükleye odama zütürdüler. Odama girdiğimde dahi sinirden çok yüksek bir sesle bağırarak etrafımda ne gördüysem vuruyordum. Hayatımda ilk defa bu kadar kendimi sinirli gördüm. Tam odadan içeri girdim arkadan halam "ARTIK SENiN BiR HALAN YOK!" Dedi. Ben de hiç durur muyum hemen ardından "BENiM ZATEN HiÇ HALAM OLMADI!" Diye bağırdım. Teyzem salondan odama kadarki serüvenimizde halama sürekli "Yeter!" diyordu ama halam dinlemiyordu. O cümleyi kurduktan sonra paltosunu aldı, dışarı çıktı ve evinin yolunu tuttu. Annem inanılmaz bir şekilde tesadüfen halam gittikten tam beş dakika sonra geldi. Bizi halamla o halde görse halamı oracıkta öldürebileceği konusunda herkes hem fikirdi. Halam hayatımda gördüğüm en gaddar bir kişi olmuştu birden. Sevdiğini birden kaybetmek insanı öyle bir pgibolojiye sokuyor ki hayatımda daha önce görmediğim kişilikler görüyordum. Aslında belki de hep böylelerdi ama sadece göremiyordum, sadece bakıyordum. Annem gelmeden önce teyzem ağlayarak bana baktı