babamı çok özledim lan

Sizin Hiç Babanız Öldü mü?
işten gelmişim yorgun argın, mutfağa gidiyorum annem birşeyler hazırlıyor..

-Anne ,babam nerde _?
-Balkonda kızım. Hava çok sıcak ,uzanıyordu .Git bi bak istersen, kaç saat oldu ,sesi soluğu da çıkmıyor zaten.
-Tamam, kaldırırım ben şimdi.

Balkona geçtiğimde babam uzanmış yatıyordu .ilaçlarını alması için kaldırmam gerekti. Hava insanı mayıştıracak ,sövdürecek cinsten ama. Sesleniyorum babama;

-Baba, kalk ilaç saatin geldi…!!

Uykusu hafiftir aslında babamın.Ama ölü gibi uzanmış sanki. Garip bir tebessüm var bir de yüzünde..

-Baba kalk hadi…

Hayır. Kalkmıyor.. Dürtüyorum bir yandan da ..Ama birşeyler yolunda değil, yolunda gitmeyen birşeyler var evet. Kıpırdamıyor sanırsın, nefes almıyor gibi sanki.

-Baba, kalksana, HADi!

Kalkmıyor. Dürtüyorum yine. Ama yok. Hiç tepki yok…

-Baba bırak oyun oynamayı allah aşkına kalk hadi.. ilaç saatin geldi diyorum . Kalk… Baba …

Babam hiç kıpırdamıyor, nefes almıyor, üşümüş bir de.Ne oluyor böyle ? Hadi ama birşey yok .. Tanrım kabus gibi. Babam ölü gibi.. Nefes almıyor, nabız atmıyor. Babam oracıkta ölmüş gibi. Cansız .Anneme sesleniyorum, çığlık çığlığayım sanki.. ANNEM KOŞUYOR, SONRA KOMŞULAR. NABZINA BAKIYORLAR. ÖLDÜ DiOR BiRi.

-Ölmedi di’mi anne? Yaşıyor babam. Anne ,baksana babam kalkmıyor ? Niye babam kalkmıyor ki anne ? Anne ,babam kalkmıyor niye? Anneeeeee ses versene n’olur yaşıyo baban desene, durma baba ölmedim ben desene, ölme’sen’e !!!

-Yok baba olmaz …Olmaz ,şimdi değil…Şimdi değil baba, sırası değil .N’olur zamanı değil.. Hadi ama! Baba, hadi kalk,bak burdayım ben .Kızın …Kapama gözlerini aç hadi.Aç gözlerini baba…Kıvırcık saçlı torunlarını seveceksin daha ,beni beyaz gelinlikle göreceksin daha ..Görmeyecek misin? Ne bu oyunbozanlık? olmaz baba, olamaz, yapamazsın. Yapamam ben .Olmaz. Hayır…Ölme e’mi sen ,ben ölürüm, yeminle ölürüm.(Ölmedim sonrasında )

Hıçkırıklar,iç çekişler, bağırışlar, ağıtlar. Bayılmışım. Uzunca bir süre aldığım ilaçlardan uyuşmuş bir şekilde gezdim ortalıkta. Boğazımda bir yumru, burnumun direği hep sızlar.. Senin adına yazdıklarım okudukça içimi dağlar. Alışamıyorum işte, kızma bana .Büyüyemedim hiç,ne zaman içim acısa sen düşüyorsun aklıma.Ama yok herkes “güçlü kız” diyor arkamdan ,ne yaşadığıma aldırmadan..

Babam o gün hiç kalkmadı, sonraki günlerde de .Sesini hiç duymadım, yüzünü de bir tek eskilerden kalma fotoğraflarda ve rüyalarımda görüyorum artık. Benim babam yok artık .Sırtımı yaslayacağım bir dağ yok artık.
Sesimi duyan var mı?
Kimse ses vermiyor sesime…

” Sizin hiç babanız öldü mü? Benim bir kere öldü kör oldum ..Yıkadılar aldılar zütürdüler ..Babamdan ummazdım bunu kör oldum . ”

Yalnızlık sırtını dayayacağın bir dağın artık hiç olmayacağını bilmek aslında..