babamdan nefret ediyorum

evet beyler ciddi bir konu babanızdan nefret ediyorsunuz değil mi? belki o yaş bilmem kaç babam bıdı bıdısı gibi bir yazı sanıyorsunuz ama değil değil işte amk benden daha iyi mi bilicen değil keşke öyle olsaydı ama değil
şimdi size hikayemi anlatayım yıl 2008 lise 2 bitmiş 3 tane zayıf var bi haftadır içimde bi korku bi tedirginlik nolucak acaba amk diyorum karne filan gibimde değil zaten anadolu lisesindeyim kim gibler karneyi sınıfı geç salla gerisini karne günü geldi çattı 13 haziran 2008 o gün işte 13 haziran yani cuma günü sabah kalktım babamla konuştum gülüştük karne nasıl diye sordu pek umursamazdı bilirdi başarılı olmasamda neler başarabileceğimi * * bilirdi. evden çıktım arkadaşla otobüse doğru gidiyorduk ezan okunuyodu ben sela mı okunuyo dedim arkadaşa o da olm mal mısın ezan lan ezan daha arada ki farkı mı bilmiyosun dedi. bende bişey demedim yolumuza devam ettik. okula vardım karneyi aldım ama içimdeki tedirginlik gittikçe artıyo hoppala noldu olm diyorum annem 2 söylenir babam zaten bişey demez tamam bitti gitti diyorum ama biliyorum başka birşey var kendime söylemek istemiyorum sadece neyse aldım karneyi en iyi arkadaşımın evine gittim hep ona gider karnedeki notları değiştirmeye çalışırdık anne baba bilirde komşulara bari ayıp olmasın maksatlı yoksa anlamıcaklar mı sanki neyse ben aşırı tedirgin olunca arkadaş yat uyu olm biraz noldu ne bu amk dedi bende tamam belki biraz iyi olurum dedim o kavrulan günde deli gibi üşümeye başladım 3 saat kanepede bi sağa bi sola dönüp kıvranıyordum en sonunda kalkıp biraz gezelim dedim arkadaşa tam çıkıcaz benim telefonum çaldı arayan dayım efendim dayı dedim nasılsın dedi iyi dayı sen nasılsın dedim bende iyiyim sağol babana noldu dedi nolmuş dayı dedim çakmadım hiçbir şey ha tamam haberin yok o zaman hadi görüşürüz dedi bende pek üstelemedim heralde ulaşamadı ondan aradı dedim sonra tam çıkıcaz bu sefer ablam aradı nerdesin dedi arkadaştayım dedim çabuk eve gel babam çok hasta dedi
beyler o an nasıl mutlu oldum varya kimse karnemi görmeyecek diye babam iyileşir çünkü önceden bi kaç ay hastanede kalıp çıkmıştı bi keresinde o yüzden neler olabileceği aklıma bile gelmiyo tam bir muallak gibi yüzümde mutlulukla arkadaştan çıktım karnemi onda unuttum diyecektim çünkü acil çağırılmıştım
eve giderken otobüsle mahallenin önünden geçerken evin önünde polis arabası gördüm anlam veremedim babam emekli polisti ve arkadaşları arada uğramaya gelirdi onlar ziyarete geldi heralde dedim
sonra merdivenleri çıkarken komşu ali abi hoşgeldin nasılsın dedi sağol abi sen nasılsın dedim ama tedirginlik hat safhada kalp krizi geçiricem artık o da iyiyim dedi babama nolmuş abi dedim sen bi yukarı çık bakalım dedi yukarı çıktım kapıda ablam karşıladı beni hoşgeldin karnen nerde dedi gülmeye çalışarak unuttum dedim tamam önemi yok dedi salona geçtik bütün komşular bizde işte o an anladım ablamın anlatmasına gerek kalmadı işte o an herşey anldıbını yitirdi beyler ne kadar bi yerleri kazanmış olsamda yaşamaya çalışıyormuş gibi gözüksemde ben o günden beri kendimi toparlayamadım o günden sonra hiçbirşey gibimde olmadı ve olamazda salonda yıkıldıktan sonra içeri gittim babam yatağında yatmış uyurken kalbi durmuş yüzünde bir gülümseme adli tıp memuru cuma vakti öldüğünü söyledi ben hiçbirşeyi anlamlandıramıyordum daha birkaç saat önce gülüşüp konuştuğunuz şakalaştığınız adam cansız bir biçimde yatağında yatıyordu annem elini tutmuş hiç bırakmamış ısıtmış bak hala eli sıcak diyor herkes ağlıyor benim ağlamamam gerekiyormuş ben hiç ağlamadım hem de hiç 16 yaşında bu dıbınakodumun dünyasında babasını kaybetmiş biri olarak ben hiç ağlamadım ve o günden beri hiç ağlamadım çünkü bu dıbına kodumun dünyasında bu dıbına kodumun insanlarına değmez hiçbir şeye değmez eğer siz babanız öldüğünde ağlamamışsanız hiçbir şey için ağlamaya hakkınız yoktur hiçbir kimse için hiçkimseye değer vermenin de anlamı yoktur çünkü siz babanız öldüğünde ağlamamışsınızdır bütün hayatınız boyunca da ağlayamazsınız hadi bakalım huur çocukları şimdi de nefret edin babanızdan
çocuğunuz olsun ve her gördüğüne dede desin sizin babanız hayatınızın, gibtiğim hayatınızın, hiç bir yerinde olmasın. ben böyle hayatın adaletini giberim. millet babasından nefret ediyor ve babaları yanında. ben bu adaleti gibeyim!

1. Örneğin babam abime arabayı verirdi. Yani abim tek başına arabayı alır giderdi ve hiçbir problem olmazdı. Aynı babam ben abimin yaşına geldiğimde arabayı bana vermedi !

2. Babam abimle herşeyi rahat rahat konuşur, istişare eder vs. Ama aynı babam bana gelince sanki karşısında 8 yaşında bir çocuk varmış gibi hep aşağılayarak ve ezerek konuşur.

Babam evin salonunda ben birşey anlatırken, herhangi birşey anlatırken dahi hemen öfkelenir. Kendi kendine öfkelenecek ve beni ezecek birşey bulur ve hemen saldırıya geçer. Ama abim rahat rahat anlatır ama bana hemen sinirlenen ve saldırı moduna geçen babam abime karşı son derece saygılı ve muhabbetkardır.

Mesela bir akşam bizim bir akrabayı dövmüşlerdi. Abime telefon etti bu akraba. Ve abim hemen bi hışımla kalkıp "Baba ben gidiyorum, bizim K.'yi dövmüşler. Bi gideyim bakiim" dedi. Babamda çok sakin bir şekilde ve abime güvenen bir şekilde "Tamam oğlum ama dikkat edin" dedi. Aynı şekilde ben desem ki "Baba ben gidiyorum, bizim K.'yi dövmüşler. Bi gideyim bakiim." desem babam der ki "Sen otur bakiim şuraya. Hiçbiryere gidemezsin sen. Nereye gidiyon sen" diye bana saldırır.

Abim araba kullanırken babam hiç karışmaz. Ben araba kullanırken ki o da şöyle babam köye giderken arabanın direksiyonuna beni geçirir ve usta bir şoför olduğum halde 9 senedir araba kullandığım halde gidene kadar ortalama her km'de 2 kere olmak kaydıyla ağzıma sı*ar. Resmen canıma okur. Canımı çıkartır. Yani ortalama 600 kere o yolda cinnet geçirir ve bana bir ergen muamelesi yapar.

Babam bana küçükken "beceriksiz" derdi. Bunu sık sık ve bütün samimiyetiyle söylerdi. Ama onun söylediğinin aksine ben çok becerikli bir adamımdır. iyi resim çizerim mesela. iyi şarkı söylerim ve sesim hiç detone olmaz. Sanatkar bir adamım yani becerikli bir adamım kısacası ama babama göre dünyanın en beceriksiz adamıyımdır. Abime ise bir kere dahi "beceriksiz" derken görmedim.

Kısacası babam abime karşı son derece onore edici [onurlandırıcı] davranışlarda bulunurken bana karşı ise son derece diktatör davranışlarda bulunmuş; gerek diktatörlüğü ve abime karşı göstermiş olduğu çifte standartları ile beni kendisinden nefret ettirmiştir.

Son durum: Odam evim gibi oldu. Odama geçiyorum ve babamla hiç muhatap olmuyorum çünkü ruh sağlığım açısından babamla iletişim kurmayı kendime yasakladım.

Size birşey söyliyeyim mi; babam beni hiçbir zaman sevmedi, çocukken de sevmedi. Ve ben de hiçbir zaman babamı sevmedim. Hatta küçükken 10 yaşında felanken net hatırlıyorum babam eve geldi mi sıkılırdım. Bütün dünyam başıma yıkılırdı. Çünkü buz gibi-sevgisiz ve diktatör bir insan ülkemi işgal etmiş gibi birşeydi bu. Bu arada ben babamın öz oğluyum. Yani bir üveylik felan yok. Hatta tip olarak babam, abim ve ben aşırı benzeriz birbirimize. Abimle ikiz gibi benzeriz zaten, ses tonumuzda aynıdır. Bir ara üveymiyim acaba ben diye şüphelenmiştim ama kesin eminim üvey değilim. Lakin biyolojik olarak üvey değilim ama sevgi ve onore bakımından üvey gibiyim.

NOT : BENiM HiKAYEM DEĞiLDiR ( BiR TANIDIĞIM )