açmayınca bişeymi oldu deyip korkan ben babamın kanser olduğunu öğrendim başta kendime teselliler vermeye başladım ama bir yandan ciğerim yanıyordu hayattaki herşey saçma gelmeye başlamıştı kemoterapi süreci devam ederken her film çıkacağı zaman boşluğa düşerdim ya kötü çıkarsa diye hergün dua ediyordum ve geçen hafta okuldan eve gittiğimde kimse kapıyı açmadı annemi aradım babamı acile kaldırmışlar gittim görünce dayanamadım ağladım sonra doktorun açıklamasıyla yutkunamadım ağlayamadım babamın kanseri beynine sıçramıştı hergün dua ediyordum artık yaşamak istemiyorum allaha olan inancımı kaybetmekten korkuyorum ne kadar ağlasam bağırsam
Çare yok bir de ayrı okumak beni çok üzüyor yaşamak istemiyorum...