babam gitti hayatımız sikildi anlatıyorum

babamı hayal meyal hatırlıyorum 8 yaşındaydım birde 6 yaşında kız kardeşim vardı orta gelirli bir aileydik babam duvar kağıdı üreten bir firmada depo sorumlusuydu ben 2 inci sınıfa gidiyordum kardeşimse daha okula başlamamıştı annemse ev işleriyle ve bizle uğraşırdı babam bazen iş gereği yurt dışına çıkardı hangi ülkeye girderse gitsin her dönüşünde bize mutlaka hediye getirirdi ama ben en çok almanyaya gitmesini isterdim çünkü her döndüğünde o leziz alman çikolatalarından getirirdi tabi getirdiği gibi biterdi kardeşimle silip süpürürdük babamda bir daha yok size çikolata ne zaman getirsem hep siz yiyorsunuz daha ben tadamadım bile derdi ama sözünde duramaz yine getirirdi

böyle böyle zaman geçti ve 18 yaşına gelmiştim artık annemi çalıştırtmıyordum ve ben sinemada çalışarak bizimkilere bakıyordum. iyi maaş almasamda yetiyordu allahtan babam gitmeden oturduğumuz evi satın almıştı. bize tek bıraktığı oydu. sinemada köpek gibi çalışıyordum kendimi kanıtlamam lazım diyordum okul okumamışım vasıf yok bir gibim yok tek ekmek kaynağım burası bişeyler yapıp yükselmem lazım burda diyordum. 6 ayda ekip şefi oldum maaşım 500 lira daha artmıştı ve artık bizimkilere daha rahat nefes aldırabiliyordum. bir bombada kardeşimden geldi. lisedeyken dıbını gibtiğimin bir binine aşık olmuş sen git sigaraya başla, anneme bıraktığım maaşın yarısı çal bu bine ver. bunu öğrendiğimde cinnet geçirdim resmen. bunu dövdüm ama insan gibi değil bildiğiniz çok sağlam dövdüm. sen git bine mesaj at abim beni dövdü falan resmini çek gönder. bu olayın sabahında işe giderken önümü kesti 3 kişi dıbına koyim bana giriştiler ne olduğunu anlamıyorum vuruyorlar. ben birini yakaladım aldım altıma sadece buna çalışıyorum ağzını burnunu yamulttum bildiğiniz. sonra arkadan bir bin gel sen bıçak sok karnıma. çığlık attım resmen amk hemen kaçtı bunlar. çevredeki millet hastaneye zütürdü beni hemen evimizin arka sokağı hastane daha caddedeyken oldu bu olay.

bizimkiler geldi başıma işte kız kardeşimden ses seda yok bende bilmiyorum ki amk beni bıçaklayan huur çocuğu bunun sevgilisi olduğunu. iş yerini aramış bizimkiler allahtan insiyatif gösterdilerde 2 haftalık ücretli izin verdiler. ben hala kim olduklarını düşünüyorum bu arada taburcu olmuşum evdeyim benim bu mal kardeşim ağlayarak anlattı panpalar ikinci cinneti geçirdim. ben bu kızı yine çok sağlam dövdüm bir daha okula gibseler göndermem seni dedim telefonunu aldım elinden falan. annem zaten çökmüş babamın olayından sonra bir güzelde annem dövdü bunu. neyse sinirden duramıyordum yatakta öyle uzandım tavana bakarak ağlamaya başladım. gibilen hayatım mı olsun babamın bizi soktuğu şu haller mi olsun bu gerizekalı kardeşimin bana yaptırdıklarımı olsun sıtmayla karışık ağlamaya başladım abi okul okumamışım cahilim amk zaten benim tek umudum bu kardeşimi okutmaktı o malda böyle bir bin yüzünden heba etti kendini öyle düşünüp ağlarken uyuyakalmışım. sarsıntıyla uyandım annem ağlayarak kaldırdı beni zıpladım direk yatağımdan noluyor diye elif anneme bıraktığım bütün parayı alıp kaçmış evden telefonu yok hiç bir tak yok içim yandı bildiğiniz. ben bu kadar fedakarlık yaparken o bir bin uğruna kaçtı gitti.

yokmu okumak isteyen

sadece benim entrylerim için

http://inci.sozlukspot.co...@amucamun%20amuna%20goyam

kız 16 yaşında zaten reşit değil ama öyle bir doluyum ki bir bulsam ikisinide öldürücem o derece polisten haber geldi bulmuşlar elifi. karakola gittik komiserin karşısında oturuyor elif yüzü yerde annem arkamda bunun yüzüne tükürdü. bak biz ne durumdayız senin bu yaptığın bize revamı dedi buna tokat attı. komiser oturttu bizi elifi bursada bulmuşlar çocukla kaçmışlar oraya pansiyonda falan kalmışlar elifin para bitince çocukta kaçmış gelmiş istanbula bu malda parasız pulsuz kalmış orda mecbur gitmiş polis karakoluna. ordan getiriyorlar istanbula bunu ama gözlerine bakınca pişmanlığı görebiliyorum beyler içim acıdı o an kalktık geldik eve annem bunu yine dövücekti izin vermedim. aldım karşıma konuştum bak dedim boşu boşuna gittin çocuk senin paranı yedi noldu dedim ne geçti eline hiç birşey abi dedi sarıldı boynuma ağlamaya başladı. ulan bende dayanamadım. affet beni abi aklıma girdi falan dedi ama benim aklımı kurcalayan şey acaba birlikte oldular mı ? bişey yaptımı sana o hayvan dedim. yok abi elini bile süremedi dedi. bak doğruyu söyle dedim bişey yapamadı abi dedi gerçektende bişey yapamamış. bizimkisi bir orda aklını kullanabilmiş

annem iyice harap oldu bende iş yerinde müdürle tartıştım kovuldum. iyice yannanlara gelmiştik yani açık okuldan ilk okulu bitirdim liseye başlamıştım ve son 50 kredim vardı mezun olmama. nereye iş başvurusu yapsam lise mezunu şart diyorlar annemde çalışamaz durumda ayaklarında kireçlenme var ayakta 10 dakikadan fazla duramıyor. elifte akıllanmış okuyor ama para yokki abi kızı okula zar zor gönderiyoruz. annem bu iş böyle olmaz dedi bir telefon konuşması yaptı. malatyaya gidiyoruz annemin yanına dedi. o ana kadar anneannemin veya dedemin varlığından habersizdim. elifi okulundan aldık mecburiyetten biletler alındı gittik malatyaya. şehir merkezinde şaşalı bir eve geldik sitedeydi ama dubleksti. içeri girdik kapıyı anneannem diye tahmin ettiğim kişi açtı annem elini öpmeye çalıştı öptürtmedi elini. ben ve elif ne diceğimizi bilmeden girdik içeri bize nefret dolu gözlerle bakıyorlar. kalıcağınız odayı gösterim dedi anneannem üst katı bize ayırmışlar. o ara aşağıdan bağırtı sesi duydum dedem anneme bu binleri niye getirdin sen diye bağırdı ne olduğunu anlamadım tabii kardeşimde öyle kapının aralığına bakıyorduk ikimizde anneannem geçin yerleşin şuraya size aşağıya inin demediğim sürece burdasınız dedi

annemi zar zor ikna ettim tekrar istanbula döndük sınavlar falan derken liseyi bitirdim elifide açık liseye yazdırmıştık oda çalışıyordu. elimiz para görmeye başladı birazcık durumu düzeltiyoruz ama anneme karşı biraz soğumuştum amcasıyla evlendiğini duyunca gerçi onun amcası benim babam oluyor ama karışık işte beyler. elif 18 yaşına girdiğinde yine biri tarafından kandırılmış çok salak zaten gelen geçen kandırıyor amk sen işi bırak kaç bunla abi daha yeni iş bulmuşum güzelinden mağazada çalışıyorum beynini gibtiğimin bu gerizekalısı yüzünden işimden oldum bu sefer murat abide yok yanımda kızı aramaya koyuldum yaş oldu 20 bilirsiniz 2 yıllık askerliği tecil ettirme hakkınız var onu yaptım en azından açıktan üniversiteyi kazanıp askerliği erteleyebildiğim kadar ertelicektim. annem evde iyice harap oldu görseniz 43 yaşında demezdiniz bu bildiğin 60 olmuş ya dersiniz. o derece solmuş kadın. işi bıraktım elifi yine aramaya çalışıyordum 2 gün boyunca telefonum çaldı. tanımadığım bir numara açtım sesinden anladığım kadarıyla elifti. beni boşuna arama abi sıkıldım artık dertlerden evlendim ben mutluyum dedi. beynimden vurulmuşa döndüm lan aklını gibtiğimin gerizekalısı yine binin birine güvenip gitti bu sefer hayatını bitirdi. bir daha eve gelme dedim eğer o çocukta seni bırakırsa sakın ola bu evin yolunu tutma annem babamın olayından sonra çöktü sende iyice ağzımıza sıçtın dedim. ama nasıl bağırıyorum sokakta geçenler bana bakıyor. kapattım telefonu ağlaya ağlaya eve geldim. içeri girdim annemde ağlıyor bu salak annemide aramış sarıldım kadına nedir oğlum bu çektiğimiz bizim dedi. o an sadece ağzımdan çıkan şey sende beni bırakma anne oldu.

murat abi pastanın mumlarını yaktı hemen salonun kapısından bakıyorduk dış kapıya. bizim katın ışığı yandı gelen kişi babam değil polisti. murat abi hemen ışığı yakıp koştu kapıya annem titremeye başladı. polis '' pardon hanfendi ahmet ***'in evi burası mı '' annemin dili tutuldu konuşamıyordu. biz kardeşimle hala salonun kapısından bakıyorduk. murat abi hemen evet burası dedi. polis kafasını eğdi ve talihsiz bir kaza olmuş ahmet bey havaalanında bindiği taksiyle gelirken kaza yapmışlar. taksici kontrolünü kaybedip karşı şeride geçmiş ve bir kamyonetle çarpışmışlar babam ön tarafta oturduğu için ön camdan fırlamış elindede çikolata paketi varmış çikolatalar savrulmuş bir kenara. burayı hiç unutmam panpalar aklımda hep farklı sahnelerle canlandırdım o polisin dediği çok koymuştu lan bana. doğum gününde ölmüştü babam. annem bir çığlık attı ben şimdiye kadar korkmamıştım öyle

saat 7:50 yi gösteriyordu babam geldi gelicek evin içinde pervane olduk son hazırlıkları tamamlıyoruz. oturduğumuz apartmanın ikinci katındaydık yani giriş katı ve gelen arabalar tam karşı sokaktan gelmekteydi yani bu sokak ana caddeye bağlanıyordu ben ve kardeşim camda beklemeye başladık. taksi gelicekti ve babam içinden elinde bavul ve taksideyken bavulun içinden çıkarttığı çikolata paketleriyle olucaktı. ama saat 8 oldu babam yoktu. 8:30 oldu babam hala gelmemişti. annemler içerde mızmızlanmaya başlamıştı nerde kaldı bu adam diye annem aynur ablaya arasam mı sence ya ya da aramiyim trafik vardır belki diyordu. saat 9 oldu ama ortada babam yoktu iyice telaşlandık. birden karşı sokakta polis arabası belirdi bizim mahalleye girdi apartmanın önünde durdu. biz kardeşimle bakıyoruz ama kime geldi acaba bu polisler diyorum içimden zil çaldı içerdekiler polis arabasını görmediğinden hemen annem bağırdı bize çabuk gelin elif sen ışığı kapat kapıyı açıcam ben dedi. kız kardeşim ışığı kapattı ama ben gelenin polis olduğunu söyleyemedim. aklım ermiyordu heralde o zamanlar

yaptığı eseri bide görmeye gelmiş beynini gibtiğim almadım içeri murat abi yapma oğlum böyle dedi. bu huur girmicek bu eve dedim almadım içeri artık nasıl geçiniceğimizi değil annemi düşünüyodum. ben çalışırken ona kim bakıcaktı aynur abla perşembeleri geliyor ama kalan 6 gün nolucaktı. birikmişimizde yokki abi çalışmayayım bakim dicem ama yok dıbına koyim yok işte. murat abi serbest muhasebeciydi. başkasının ofisinde işçilik yapıyordu. konuşmuş benim için durumumu anlatmış. adamda gelsin demiş her 2 saatte bir evine gider annesini kontrol eder gelir günde 6 saat çalışsın yeterli demiş. girdik o işe allah razı olsun murat abiden adamın çok yardımı dokundu bize. her 2 saatte bir annemi kontrole gidiyordum yarım saat yanında durup yemeğini yedirip altını temizliyip iş yerine gidiyordum. zaten ev ile iş yerinin arasında 15 dakikalık mesafe var. perşembe günleri 6 saat çalışıyorum aralıksız çünkü aynur abla bizde oluyor. ondanda allah razı olsun oda çok yardım etti. hangi yabancı biri başkasının altını temizler ki abi.

ben ne zaman eve gelip anneme yemek yedirsem ve altını temizlesem kadının gözlerinden hep yaş gidiyor. bende ağlıyorum zor lan valla çok zor anneniz öyle bir duruma düşse kaçınız yaparsınız bunları bilmem. ama benim tek varlığım oydu hergün bunları tekrarladıktan sonra kulağına sende beni bırakma anne diyip öpüyordum alnından. gözlerindeki mutluluğu görebiliyordum. onu öyle gördükçe babama küfür ediyordum hep sen gitmeseydin böyle olmicaktı diyorum. sonra özür diliyorum babamdan affet beni diyorum mal mal ağlıyorum. onun yokluğunda idare edemedim ben bu aileyi elif desen gibti attı bizi annem desen yalnız bıraktı beni zaten kimsem yok arkadaşım yok hayatım yok lan ot gibi yaşıyorum. allahtan ofis sahibi adam hiç şikayetçi olmadı benden allah razı olsun millete 3 verirken bana 5 verdi her zaman insiyatif gösterdi bana. her 3 günde bir annemi ıslak sabunlu bezle temizliyordum. odaya leğen getirip saçlarını yıkıyordum. onun yatağının karşısına televizyonu almıştım ben giderken televizyonu açıyordum en sevdiği kanalı açık bırakıyordum izliyordu hep içimden işe gitmek gelmiyordu ama annemin benden başka kimsesi yoktu benimde ondan başka.

babamla annem gerçekten çok iyi anlaşırlardı severek evlenmişler. hep onlara imrenirdim farklı gözle bakardım anneme hep evleniceğim kadın senin gibi olsun ben babam gibi davranırım ona derdim. oda benim gibisini bulabilirsen evlenirsin der gülerdi hep nasıl tanıştıkları hakkında hiç bir bilgim yoktu anlatmazlardı ne zaman sorsak hep geçiştirirlerdi. hep merak ettiğim konu olmuştu bu hep aklımı kurcalamıştı. babam yine almanyaya gitmişti ve 3 gün orda kalıcaktı ve iş telaşından doğum gününü unutmuştu 3 gün sonrası yani 19 aralık cuma gününe denk geliyordu babamın doğum günüydü karşı komşumuz aynur ablalar eşi murat abi kardeşim elif ( gerçek isimler değil tabi ki ) ve annem süpriz bir karşılama yapmak istiyorduk babamın uçağı akşam 6 da inicekti eve gelmesi 8 i bulurdu ve biz tüm hazırlıkları tamamladık. tek ekgib olan şey babamdı saat 7:30 annem güzel giyinmiş, aynur abla ile murat abi televizyon izliyor, ben ve kardeşim ise mukavva kağıtlarına babam için bişeyler karalıyorduk

apar topar olay yerine gittik taksi öyle bir çarpmış ki kamyonete sol tarafı yani şoför koltuğunun olduğu yer komple içe girmiş. koltuk ile direksiyon yapışmış nerdeyse taksicide içinde sıkışmış ama o an ölmüş zaten taksici. babam ise yolun kenarına savrulmuş etraf kan gölü polisler önceden gelip babamın üstünü kapatmışlar ulan etrafta çikolataları görünce beni sıtmayla karışık bir ağlama tuttu bak yazarken yine ağlıyorum. adam yine bizi düşünmüş allah bilir elinde çikolata varken ne düşünüyordu. acaba o gülüşmelerimiz aklına gelmişmiydi ? annem çığlık atarcasına ağlıyordu murat abiler onu sakinleştirmeye çalışıyordu ben ve kardeşimse babamın olduğu tarafa gittik yere çömeldi bakıyoruz öylece. orda yatan adam babam lan benim diyorum. 8 yaşındaydım o zaman ama sanki o olaydan sonra birden 30 olmuşum gibi hissettim.

yazsana bin.
karakterleri bitirdin tabi. elif evlenip gitti, anne öldü, baba öldü, aynur abla taşındı, murat abi gitti. idareli kullan karakterleri.

ananı ne gibiyorlardır şimdi ://

"babam ön tarafta oturduğu için ön camdan fırlamış elindede çikolata paketi varmış çikolatalar savrulmuş bir kenara. burayı hiç unutmam panpalar aklımda hep farklı sahnelerle canlandırdım o polisin dediği çok koymuştu lan bana" bu ne amk adam düşmüş elinde çikolataları yerlere fırlamış ahuhahaha polisler aynen böyle söyler mi lan zaten acınız var amk.

klagib yeşilçam duygusallığı yapıyorsun, buraya gelip ağlattın diyenlerin dıbınakoyayım ne diyim daha..

yine günlerden perşembeydi aynur abla bizdeydi ve bende 6 saat çalışıyordum. murat abiye telefon geldi konuşurken tamam bir dakika bekle deyip ofisten dışarı çıktı. onu izliyordum bende elini saçlarına attı saçlarını yolmak ister gibi çekti. sonra içeri girdi ofis sahibinin odasına gitti ben olan biteni izliyorum. ofis sahibinin sadece tabi gidebilirsiniz dediğini duydum. murat abi geldi yanıma emre annen fenalaşmış aynur hastaneye zütürmüş kızma ama elifede haber vermiş sonuçta oda kızı ben sadece geliyomusun abi sende diyebildim. çıktık yola çok geçmeden geldik hastaneye yoğun bakımın olduğu koridora döndüğümüzde elif ile aynur ablayı gördüm ağlıyorlardı noldu dedim aynur ablaya cevap vermedi. işte iflahımı giben sahneyi anlatıyorum. yoğun bakımın kapısı açıldı sedyenin üstünde üstüne pike örtülmüş biri çıktı aynur abla ile elif dahada sesli ağlayınca anladım giden annemdi lan hayattaki son varlığım gözümün önünden gidiyordu. şok geçirdim lan ağlayamadım bile gittim pikenin yüz kısmını açtım karşımdaydı lan annem beyler içim yandı lan böyle içime kibrit çakıp atmışlar gibi hissettim uğruna hayatımı gibtiğim kişi beni bırakıp gitmişti amk diyebildiğim tek şey sende beni bırakma anne oldu annemde gitti, babamda, kardeşimde gitti, hayatımda gitti, çocukluğumda, okulu o sıralarda yaşayamadım ben çocukluk arkadaşım olmadı benim sevgilim olmadı. 2 senedir tek yaşıyorum beyler üniversiteye hazırlanıyorum gibtir olup gidicem bu şehirden bu sene kendimi okuluma vericem artık tek varlığım üniversite.

burda 2 sene kalabildik azınlık olarak yaşadık ve ben hala o gün dedemin bize neden bin dediğini düşünüyordum. anneme soruyorum annem ses etmiyor. anneannem bize yemek getiriyor yukarıya aşağıda bile yemek yiyemiyorduk. dedemi 2 sene içinde 2 kere görebildim sadece ve her defasında sesli sesli tartışıyorlardı annemle. bir gün artık dayanamadım anneme bağırarak anlatmasını istedim bu olanlar neydi bir tak anlamıyordum. liseyi bitirmeme 50 kredi kalmış ama dışarı bile çıkartmıyorlar beni mal gibi üst katta kalıyoruz kız kardeşimin okulu yarıda kaldı. annem kısık sesle anlatmaya başladı. 15 sene malatyada yaşadım 15 yaşımdayken birgün dedeniz bize kardeşinin geliceğini söyledi. artık bizde kalıcağını söyledi. kardeşi 19 yaşındaydı dedenize göre çok küçüktü dedeniz 34 yaşındaydı o zamanlar diye lafına devam etti. bu çocuk geldi ama ben bundan gözümü alamıyorum sanırım oda bana karşı bişeyler hissediyordu. ulan böyle anlatınca birden sinirlendim kimdi o çocuk dedim. ahmetti dedi yani annem amcasıyla evlenmiş. şok olduk kardeşimle ikimiz annem 16 sına gelince kaçmışlar bunlar istanbula dedemde annemi evlatlıktan reddetmiş. bu yüzden bize bin diyormuş

artık annemle yalnıztık elif ismini sildik attık. koymuyordu artık bu yaşadıklarım yeni bir iş buldum orda çalışıyordum. aynur abla ile annem tekrardan buluşmalara başladı perşembeden perşembeye. yine günlerden perşembe sabahçıyım saat 6 da çıkıp eve gelicem hiç arkadaş ortamım olmamıştı. sessiz bir çalışandım. kimse ile muhabbetim yoktu. saat 3 gibi telefonum çaldı aynur abla arıyodu. iş yerindede telefon yasak amk açamıyorum ama telaşlandım beni aramazdı aynur abla diye. aklımı kurcalıyorken bir daha çaldı dedim giberim noluyosa olsun. açtım telefonu emre oğlum sakin ol tamam mı anneni hastaneye kaldırdık murat abinle *** hastanesindeyiz izin alda gel dedi. depoya koştum ağlayarak montumu aldığım gibi çıktım. müdür bağırıyodu arkadan nereye diye giblemedim bile. taksiye atladığım gibi hastaneye gittim. doktorla konuştuk annem üzüntüden felç geçirdiğini söyledi. amk bildiğiniz türk filmlerindeki sahneleri yaşıyorduk sanki bitmeyen dertlere bir yenisi daha eklendi. aldık geldik eve aynur abla ile murat abi acır gibi bakıyolardı bana haklılardı acınacak durumdaydım. hayatta tek varlığım annemdi oda artık varmıydı yokmuydu belli değildi. o acınacak bakışlar esnasında kapı çaldı aynur abla kapıyı açtı gelen elifti.