http://vocaroo.com/i/s1Vo4KzoOKqm

Anlaticimin yoksa benmi devam edeyim *

Dinlyoruz panp hizli anlat tasagini yiyim

go go go panpa devam

Aileme geleyim. Ortalama bir Türk ailesi. Zengin değiliz. Annem ev hanımı babam memur. Gün geldi sıkışık duruma düştük. Borç yaptılar. Ama şu 20 küsür senelik hayatımda isteyip de almadıkları şey yoktur. Allah binlerce kez razı olsun tekrardan. Onların hakkını ne yapsam da ödeyemem. Sanmayın ki öyle hep ufak tefek şeyler istediğimi. Büyük şehirde yaşamanın sonucu pahada ağır şeyler de istedim. Yaşıtlarımda olmayan pek çok şey ilk veya onlardakilerin daha iyisi bende vardı. Fakat maymun iştahlı da değilim, belirteyim. ihtiyacım olmayan pek az şey aldırmışımdır. Aynı t-shirt 8-9 sene giydiğim oldu. Keza ayakkabı da öyle. Yırtılır parçalanırdı. Yenisini alalım derlerdi. Ama ben aldırış etmezdim ; Bana ne ki çevremdekiler ne derse desin. Gösteriş meraklısı da değilim çünkü durumu olan var olmayan var.

Neyse küçüklüğümden de bahsedeyim biraz. Asıl konuyla ilgisi yok ama yazasım var. Ben hep ezildim dışarda. Kaç defa dayak yediğimi hatırlamıyorum. Hani maçlarda adam olmayınca kaleye konan çocuk vardır ya. O benim işte. Pek sesim soluğum çıkmaz. Alay ederlerdi birkaç yaş büyük çocuklar benle. Baba memur olunca haliyle tayin de sık sık oluyordu. Her sene farklı bir okula gidiyorsun. Orada da dışlıyorlar seni. Çünkü hepsi birbiriyle çok yakın arkadaş. Hep beraber takılıyorlar. Kimisi çocukluktan beri… Bense kimseyi tanımıyorum. insanlara karşı zaten mesafeli ve soğuk olunca ortaya ne çıkıyor tahmin edebilirsiniz.

Dinliyoruz panpa devam

Liseye geçince daha düzenli olmaya başladı hayatım. Babam son görev yerine tayin olmuştu. Ben liseyi bitirince de emekli olacaktı ki oldu da. Lise daha iyiydi benim için. Yeni bir şehirdi yine fakat benim gibi olan çok arkadaşım vardı. Asosyaldim hala ama çok iyi de arkadaşlarım vardı. Çoğu şeyin farkına ilk seneden sonra vardım. Bu hayatta herkes yalnızdı. Bir gün yalnız kalacaklardı. işte o zaman sen elindekilerle yetinecektin. Diğer seneler çalıştım, çok değil belki ama çalıştım. 2 sene de öyle geçti. Sınav yılı gelmişti. Okuldaki eğitim sınav için yeterli değil. Önceki seneler ne kadar çalışsam da unutuluyor tüm bilgiler. Ailem de bunu bilincindeydi. Ve beni özel kurslara yazdırdılar. Bir dersanenin de sınavlarına girecektim. Ki istanbul’da yaşayanlar bilir bunların maddi külfetinin ne kadar yüksek olduğunu. Fakat annem ve babam gerçekten bu zamana kadar hep benim için çalışıp bana destek olmuşlardı ve olmaya da devam ediyorlar.

Lise 3 bitti tatil başlamadan ben çalışmaya başladım ve tüm yazım çalışarak geçti. Okul başladı ardından. Hocalar da son senenin verdiği rahatlıkla bizi sıkmıyorlardı. Sınavlar vs kolay oluyordu. Dersanenin Türkiye geneli sınavları oldu. Beklemediğim kadar iyi sonuçlar alıyordum. ilk binlere giriyordum genelde. Ama tek sebebi çok çalışmamdı. Gerçekten çok çalışmam. Zamanla yorulmaya bıkmaya başladım. Gece geç saatlerde eve geliyorum, tekrar çalışıyorum ve sabah yeniden okula. Bu süreç içinde asosyalliğim iyice arttı. Dışarı en fazla ayda bir çıkıyorum. Hep dersanede kursta ders çalışıyorum. Bu böyle giderken hasta da oldum. Ki hala çekiyorum bu hastalığın çilesini. Çok stresli bir insanım ben. Bu sene kazanamazsam diğer sene daha kötü bir sonuç alacağımı biliyorum. Çünkü dayanıksızım, çabuk yılıyorum. Bu yüzden hastalık sağlık demeden çalıştım durmadan çalıştım.

Ygs sınavı geldi çattı. Hep yüksek puanlar alıyordum fakat bu başkaydı. Burda stres vardı. Eğer iyi geçmezse sınavım ne yaparsam yapayım başaramayacağımı düşünüyordum. Ve öyle de oldu. Daha önce belirtmedim ama bende dikkat incinlığı var. En ufak şeyde yaptığım her şeyi unutuyorum. işte sınavda da bu geldi başıma. Çok ufak tefek şeylerde stresin de etkisiyle sınava odaklanamadım. istedim ama yaşayan bilir bu pek mümkün değildir. Eve geldim bakmadım cevaplara. Biliyordum kötü olduğunu. Ama bu kadar kötü olacağını tahmin etmemiştim.

Okuyan varsa ses versin yoksa yazmayayım

Devam panpa okuyorum hep

yaz panpa.

Asıl olaylar buradan sonra başlıyor. Sonuçlar açıklandı. 2 veya 3 gün hiç konuşmadım. Sadece gece yatağıma yatıp ağlamayı bekledim. Düşünmeye başladım. Neydi bu yaşadıklarım? Adalet neredeydi? Bunca emeğin karşılığı bu muydu? Derslerden uzaklaşmaya başlamıştım. Hala çalışıyordum ama günde 40-50 soruyu geçmiyordu. Hep düşünmeye başlamıştım. Sürekli. Ders çalışırken, yemekte, duş alırken… hayattan hiçbir beklentim kalmamıştı beyler bunu samimiyetle söyleyebilirim. Ölü gibiydim. Metafizik konuları düşünüyordum. Neden geldik bu dünyaya? Ölümden sonra ne var? Eğer öldükten sonra ahiret yoksa ne olacağız? Düşüncelerimiz ne olacak? Yok olup gideceksek, unutulacaksak bu kadar insan neden yaşıyor? Hayatlarını çalışmaya harcıyor? Zaten kısacık bir ömrümüz var. Onu da böyle mi geçirmemiz gerekiyordu. Daha düşündüğüm o kadar çok şey var ki anlatamam.

Bunlar olurken ağlıyordum. Tek başıma çıkamıyordum bu işin içinden. Kafayı yemek üzereydim. inancımı zaten kaybetmeye başlamıştım. inanmak istiyordum ama kafamı sürekli meşgul eden şeyler vardı. Bir süre devam etti bu. Ailem her zaman yanımdaydı bu sürede ama onların da elinden bir şey gelmiyordu ki. Benden daha çok üzülüyordu onlar.

Babam. Her zaman seviyeliydik onla. Belki de olması gereken de buydu. Ama ne kadar sevdiğimi anlatamam kelimeler yetmez. Klagib bir hayatı vardı. işe gider akşam gelir yemek yeriz televizyon izleriz. Alkolü kumarı da yoktur. Benle ne kadar seviyeli de dursa annem söylüyordu bizim için neler düşündüğünü istediğini çabaladığını. Hayatını adamıştı ben bunu biliyorum. Giymez giydirir yemez yedirir. Benim bu halime ne kadar üzüldüğünü bilmiyordum açıkçası. Ta ki o güne kadar. Beni ne kadar sevdiğini de bilmiyordum maalesef. Keşke bilseydim, bilseydim de yaşamasaydım o günü.

Kendinizi öldürmek istersiniz ya. Hani karşınızdakine bunları yaşatmak istemezsiniz. Ona bunları yaşatacağıma hiç doğmasaydım dersiniz. işte öyle bir duygu. O aralar pek konuşmuyorum ailemle pgibolojik nedenlerden dolayı. Bir gün gece olmuş derslerden eve dönüyorum telefonum çaldı. Yaklaştım diye açmadım. Eve girdim. Yazarken yine ağlıyorum. Ben babamı hiç o halde görmemiştim beyler. içmişti ağlıyordu. Onun sesini kapıda oğlum diye duymamla yüreğim parçalandı. Nasıl tarif etsem anlatamam. Ben onu o güne kadar ne sarhoş görmüştüm ne ağlarken. Ve onu ağlatan bendim. Lanet olsun bana dıbına koyayım. Doğduğum güne lanet olsun. Onu o hale getirmektense ölmeyi tercih ederdim o an. Gittim yanına hemen sarıldım ağladık beraber. Çok uzun süre sarıldık. Çok içmişti ama söylediklerinin farkındaydı. Dedi bana erken gelsen beraber içerdik oğlum. Ondan bunca yıl oğlum kelimesini duymamıştım. Ama bu söylediği yüzyıllara bedeldi. Sürekli sarıldık öptüm onu ağladık. Sıkı sıkı sardı beni. Yıllar sonra ilk defa böyle güvende böyle sıcak hissetmiştim kendimi. Keşke hep sarılsaydık neden daha önce böyle seviyeliydik ki? O an bitmesin istedim beyler belki çok klişe gelecek ama o an var ya dünyaları verseler yine değişmem. Her şey daha güzel olacak dedi. Yoluna girecek. Hep beraber olacağız. Kötü günler geride kaldı. Okurken bunlar boş laflar gibi gelebilir ama benim hayatımda duyduğum en güzel sözlerdi. Defalarca özür diledim ama o babalığını gösterdi ve özür dileyecek bir şey yok dedi bunda. Ben koskoca adamı ağlatmıştım ve özür dileyecek bir şey yoktu bunda. Devam etti bu bir süre. O bir şeyler söylemeye devam ediyordu ama ben dinlemiyordum. Sadece ona doyasıya sarılmak öpmek istiyordum. Gözyaşlarımız karışıyordu. Sonra yavaş yavaş dindiler. Annem de yanımızdaydı. Küçük çocuklar gibi ikisine birden uzun uzun sarıldım. Her şey güzel olacaktı. Güzel günler görecektik Edip Akbayram’ın dediği gibi. Ve gördüm de. Hayatımı değiştirdi o gün. Ertesi gün kafamdaki tüm soru işaretleri gitmişti beyler benim haftalarca düşündüğüm kendimi yediğim şeyler bir gecede gitmişti.

Ne yapmam gerektiğini biliyordum. Çalışmak zorundaydım. Kimse kurtaramazdı beni. Kendi ayaklarım üzerinde durmam lazımdı. Şu an yanında olan arkadaşınla bir tartışırsın çekip gider. Tek kalırsın destek olacak kimsen kalmaz yanında. O yüzden bir yerlere gelmek zorundaydım. Çalıştım çalıştım.. Gecemi gündüzüme kattım. Ama hiçbir zaman olumsuzluğa kapılmadım. Sürekli bir umudum vardı. Ne zaman çalışmaktan bıksam yorulsam babamın söylediği sözler çınlıyordu kulaklarımda. Ve başardım da. Kimsenin beklemediği benim bile hesaplamadığım bir sonuç aldım. Türkiye’nin en iyi üniversitelerinden birinde çok iyi bir bölüm kazandım. Böyle beyler. Şimdi son seneme gireceğim üniversitede. Hala dakikası dakikasına hatırlıyorum hissediyorum o anları. Tabi diyorum bazen buralara kadar gelip babamı üzeceğime, tarlada da çalışırdım bunları yaşatmamak için. Hakkını ödeyemem ne annemin ne babamın. Allah onlardan binlerce kez razı olsun. Daha da mutlu günler gelecek beyler asla üzülmeyin. Dibe batmadan yükselemezsiniz. Her şafağın ardında da aydınlık vardır. Bunları unutmayın. Ve eğer yanınızdaysa onlara doya doya sarılıp öpün onları. Haydi Allah’a emanet.

devam panpa ben okuyorum