babam anneme zarar veriyor

sıradan bi gündü. ablam erkek arkadaşında kalmaya gitmişti. bende her zaman ki gibi inci sözlükte takılıyordum. hafif müzik açmıştım. dinleyip eşlik ediyordum. annemle babam da yatmışlardı. ben geceleri genelde ürkek bir ceylan gibi olurum. çabuk korkarım ve her sesi duyarım o korkuyla. annemle babamın odasından bir ses geldi. acı çeken bir canlı vardı içerde, anlamıştım. odamın kapısını açtım, koridorda ağır adımlarla yürüyordum. sesler artmaya başlamıştı. babam sus sessiz ol diyordu. ne oldugunu anlamamıştım. acaba eve hırsız mı girmişti de babam onu dövüyordu... anlam verememiştim.

yatak odasının kapısının deliğine eğildim. o iğrenç tabloyla karşılaştım. annem ve babam çırıl çıplak. neden böyle birşey yapıyorlar anlamıyordum. babam anneme zarar veriyordu. annem babamın üstündeydi ve acı çektiğini belli edercesine çığlıklar attığı halde babamın üstünden inmiyordu. anlam veremedim, neden böyle bir şey yapıyorlardı birbirlerine? hani siz hayat arkadaşıydınız anne ve baba, hani? annem babamın boğazını sıkıyordu ve babam da annemın başını yastığa gömüyordu. insan insana bunu yapar mı?

dayanamadım. içeri daldım. baba! anneme ne yapıyorsun! dedim. babam, oğlum açıklayabilirim diyordu. annemde yatağın arkasına saklanmıştı. anne, kalk ordan gel ben seni koruyacağım dedim. koruyacağım seni anneciğim. ben yaşıyor iken kimse sana zarar veremez! canım annem! beni 9 ay karnında taşıdın sen! sen hain adam! baba dediğim adam! çık git bu evden! anneme zarar vermene göz yumamam! çık git burdan! dedim. gitti.

ama aklıma takılmıştı, neden birbirlerine zarar veriyorlardı? annem neden kendine zarar verilmesinden hoşlanıyordu? hala aklımı kurcalıyor. ve neden çıplaklardı? ayin gibi bir şey miydi bu, anlamamıştım. ağlıyorum arkadaşlar. hala ağlıyorum. intihar etmeyi düşünüyorum benim ailem bu kadar acımasız olamaz. lütfen yardım edin ne yapmalıyım lütfen ağlamaktan göz pınarlarım kurudu.