Evet beyler öncelikle hepinize merhaba.
Amacım acındırma yapmak değil sadece önemli bir konuya parmak basmak istiyorum.

Beyler ben 20 yaşında çalışkan sayılabilecek biriyim.Üniversiteye kadar babamla beraber yaşadım.Ta ki o güne kadar.

Babamı bir yıl önce kaybettim.Ölüm sebebine intihar diyorlar ancak ben inanmak istemiyorum.

Hiçbir zaman annemi tanımadım Kim olduğunu bilmeden, resimlerini görmeden büyüdüm. Babam zengin sayılabilecek bir adamdı ancak çok duygusaldı.Çocukluğumdan hatırlarım, bazı geceler ağlardı ve ben yanına gittiğimde bilerek kendini yaralar(bir keresinde parmağına kegib atmıştı) canım yandığı için ağlıyorum derdi.

5 vakit takip etmese bile çoğu namazını kılardı, oruç kaçırmazdı.3 kere umreye 1 kere hacca gitti. Bunlardan neden bahsettiğimi ilerde anlayacaksınız.

Beni hep el üstünde tuttu.Ne istediysem aldı, özel okullarda okuttu.Her hatamda arkamda durdu. Hayatının son 5 yılında ise çok depresifti. Sürekli halsizdi, isteksizdi,moralsizdi. Doğru düzgün dışarı çıkmamaya, kendini eve kapatmaya başladı.

Ve o gün geldi çattı. Okuduğum üniversite eve uzak olduğu için uzun bir aradan sonra eve hediyelerle geldim. Güzel bir akşam geçirmeyi, babamla eğlenip vakit geçirmeyi planlıyordum. Zile bastım açan yoktu. Telefonla aradım cevap yoktu. Anahtarıysa üniversitede unutmuştum.

Hemen arabaya atlayıp üniversiteye gittim. Anahtarı alıp eve geldim. Kapıyı açıp içeri daldım.Ve evet babam kafasını önündeki masaya dayamış, arka planda en sevdiği müziği açmış cansız halde duruyordu.

Hemen kaldırmaya çalıştım, bağırdım çağırdım uyandıramadım .Öldüğünü anladığımda bayılmışım. Ayıldığımda hala duruyordu.Son bıraktığım halde öylece duruyordu. Ambulansı aramak istedim ama babamı zütürmelerinden korktum.

Babamı koltuğa yasladım. Koynuna kafamı koyup saatlerce ağladım. Kendimden geçip defalarca bayıldım. Zaten bir annem olmadı hiç, artık babam da yoktu ve hayatta yalnızdım.

Babamın kafasını dayadığı masada bir not buldum, açıp okuduğumda hayattan daha da nefret ettim. Sanki içim paramparça oluyordu.

"Sevgili oğlum. Hayatta tek varlığım sendin.Her zaman peşinden koştum. isteklerini yerine getirmeye çalıştım.

Seni böyle yarı yolda bıraktığım için özür dilerim.Ama artık dayanamıyorum.

Oğlum ben eşcinsel bir insanım. Kendimi bildim bileli böyleyim. Hiç bir zaman bir annen olmadı. Seni 6 aylıkken evlatlık aldım ve kendim büyüttüm.

Bu bir sınavdı benim için ve ben bu sınavı tamamlayamıyorum oğlum. Senin için yıllarca katlandım. Kendimden nefret ettim ancak katlandım.

Senden özür diliyorum oğlum. Bunu sana yapmak istemezdim beni affet. Gittiğim yerde umarım daha mutlu olurum."

Evet sözlükte dışlanan, küfredilen,öldürülmeleri teklif edilen insanlar aslında bizim yüzümüzden böyle oluyorlar arkadaşlar. insanları insan oldukları için kabul etmek yerine sürekli dışlıyoruz. Destek olacağımız yerde köstek oluyoruz ve insanlar bu hale geliyorlar. Aslında yıkıcı yerine yapıcı olsaydık ve insanları oldukları gibi kabul etseydik belki babam şuanda yaşıyordu be dostlar.

Amacım acındırma yapmak değil. Sadece toplumsal hataların yaşamlar üzerindeki yansımalarını göstermek. Sürç-ü lisan ettiysem affola.

edit:tek part olsun istedim kusura bakmayın

edit2:@27 ye bakın baban neden o zaman seni gibmemiş diyor. yani diyor ki ben baba olsam kızıma azacak kadar onursuzum baban sana neden azmamış.

edit3:@44 @53 @63 babamın hakkı size helal olmasın. inşallah ahirette görüşüp hepinizden tek tek alacağım hesabını. Aynısı size olurda akıllanırsınız inşallah demiycem çünkü acının tarifi yok.