baba oldum çok mutluyum herkese tavsiye ederim

on yıl önce lisede talebeyken boş bir derste memelerini mıncıklayıp boynuna bir kaç öpücük kondurduğum sınıf arkadaşım leyla'yı gördüm bugün.
yüzümde şaşkınlıkla karışık bir sevinçle yanına gittim. yanında duran ve küçük kardeşi olduğunu düşündüğüm çocuğun omzuna elimi koyarak "naber leyla" dedim. kız beni görür görmez sanki bosna savaşında ailesini katledip gözlerinin önünde kocasına tecavüz etmişim gibi bir nefretle yüzünü buruşturup okkalı bi tokat attı. şaşkınlıkla ne oluyor falan demeye kalmadan, "neredeydin bunca senedir alçak adam!" diye haykırdı. hala olanlara bir anlam veremediğimi anladı ve ilave etti. "bu çocuğu sensiz bu yaşa getirdim, sen şimdi çıkıp onun omzuna elini koyarak babalık mı yapacağını sanıyorsun! şimdiye kadar nerede ne haltlar yediysen bundan sonra da aynı şekilde devam et alçak herif, görmek istemiyorum senin iğrenç yüzünü" dedi.

utancımdan keşke on yıl önce öss tercihimin ilk sırasına jeoloji mühendisliği yazsaydım diye geçirdim. ama bu işin bi açıklaması olmalıydı ve "lütfen sakin ol, gel bunu sakin bir yerde konuşalım" diyerek, biraz da şirinlik yaparak konu hakkında konuşmaya ikna ettim. uzun uzun anlattı olanları.
çocuğa bakınca onda kendimi gördüm ve içimi tarifi mümkün olmayan bir sevinç kapladı. hemen o çay bahçesinden belediyeye uğrayıp nikah için gün aldık. varlığından bile haberdar olmadığım evladıma kavuştuğum için çok mutluyum ama diğer taraftan da yıllardır bensiz büyümesinin verdiği acı yüreğimi parçalıyor.
fakat o günler artık geride kaldı.

umarım hepinizin böyle tatlı bir evladı olur.