+2
birileri başlık açmış babamı şöyle seviyorum yok böyle seviyorum bana şunu yaptı yazmış. Alın benden de size baba(!) hikayesi;
10 yaşlarında filanım abimle birlikte okuldan eve geldik. Annem kapıyı biraz geç açtı ve yüzünü bize göstermeden hemen içeri girdi. Ne oluyor diye bizde abimle annemin yanına gittik. Baktık ki annem elinde bi zarf hüngür hüngür ağlıyor. Ne oluyor anne noldu filan diye abimle telaşlandık, korktuk. Annem yok bişey çocuklar hadi odanıza gidin filan deyip bizi susturmaya çalısıyordu. En sonunda abim annemin elindeki zarfı kaptı ve yırttı içerisinden 9-10 tane resim çıktı. Resimde babam ve kucagında bi kadın denizde çektirdiği fotoğraflar var. Ve ben hayatımda denizi ilk defa o resimde gördüm. Bize param yok deniz sizin neyinize derdi. çalısıyorum yok şu şehirde yok bu şehirde işim çıktı der günlerce gelmezdi. Pazar günleri komşular piknige giderdi, evde kebaplar yapardı. Biz ise evde oturur pilav salataya talim ederdik. Şu an bu satırları yazarken bile ellerim titriyor. Şimdi nezaman deniz görsem aklıma o günler ve annemin ağlayışı gelir. Sonra noldu diye soracaksınız, hiç bişey ! Annem ( <3 ) bu üç cocugu kaynanama görümceme bırakıp gidemem dedi ve katlandı. Aradan yıllar geçti bi şekilde araları düzeldi bizimkilerin. Ama ben babamla 1 ay aynı evde kalsam hiç konuşmam. nasılsın, iyiyim okadar... şimdi arasıra arkadaşlar, annem filan bana neden babanla konuşmuyorsun diye soruyor. Susuyorum! hiç diyorum, Hiç...
özetsiz...
