başarısız bir intihar girişimi

upupupupup

gördüğün gibi kimse hikayeni giblemedi

upupupuppuup
yapma panpa

yani yaşamanda kimsenin gibinde değil ama anlat

evet ilk çıktığım kız hariç ben hep terk edildim somut olarak. ama aslında ilk dediğim de benden uzaklaşmış olmasaydı onu da terk etmezdim. ben aşkın birgün yok olup gideceğine inanmayan bir insanım. öyleki çok zor aşık olur ve birilerine ona aşık olduğumu ender söyleyen biriyim. ilişkilerde çok dürüstüm. bana sorulan her soruya olduğu gibi cevap veririm. kendimi ne yalan yere büyütürüm ne de mütevazi olurum, ne onu kendime bağlamaya çalışırım ne de kaybetmekten korkarım. kaybetmekten korkmak derken aslında ben kaybetmekten çok korkarım da o an yalan söylemektense beni olduğum gibi kabul etmesi daha güzel yani temel daha sağlam olur die düşündüğümdendir beklide. oysa bana nice anlatılan şeylerin çoğunun zaman içinde yalan olduğunun farkına vardığım oluyordu. herkes gibi ben de bana yalan söylenmesinden hoşlanmam ama benimki biraz aşırı bir hoşlanmama olacak ki gözlerimi kararta biliyor. oysa ben sinirlenen bir adam değilim. çok rahatım hep bu rahatlığım sebep oldu ayrılıklarıma ya da yaşana bilecek ihtimallerime.

umudumu düşlerimle besliyorum. sürekli bir şeylerin hayalini kuruyorum. ben kendimi hayallerimle ifade ediyorum ve rüyalarıma bazen saçma da olsa büyük anlamlar yüklüyorum. göçüyorum bazen gerçek hayattan hiç doğmamış hissediyorum kendimi ya da doğmamış olarak hayal ediyorum. düşünebiliyor musunuz kocaman bir boşluk. ölümden çok farklı bir şey çünkü ölünce nereye gideceğimiz hakkında söylenen o kadar hikaye var ki ölünce yalnız olmayacagını düşünüyor insan ve ölüm ne kadar korkutsa da bir gün yeniden dirilme teselli ediyor. ama doğmamış olmak apayrı bir şeydir. kocaman bir boşluk ve nereden geldiğin hakkında hiçbir hikaye yazılmadıysa eger sen kendini toprak olarak da düşünemiyorsun artık. çünkü uzayın herhangi bir köşesi seçilmemiş doğmamışlar için. ve ben hep karanlık görürken o halimi aslında karanlıktan da öte bir şey olması soluğumu soğutuyor.

bi ara okurum bu saatte beynim algılamaz zaten okusamda olsun sen yinede yaz dostum

biri ses versin ben devam edeyim okuyan var mı?

bir rüzgarın saçıma dokunması beni umutlandırır ya da ayagımı vurduğum bir taşın kımıldaması. ben umudumu düşünebileceğiniz en ufak ya da saçma bir şeyden bile yaratabiliyorum. benim sabrım buradan geliyor. benim sabrım babamınkine benziyor, sinirim de oyle. babam az konuşan öz konuşan bir insandır. ben ne kadar geveze biri olsam da sabrım onunkine çok yakın . babam sinirlendiğinde eline geçen çanak çömleklerin hepsini bahçeden toplarız benim sinirim de öyle ama toplanan çanak çömlekler yerine genelde kalp kırıntılarım olur. çuknku ben sinirimi kendime en yakın hissettiğim insandan çıkarırım çoğu kez. eğer onun kaynaklandığı bir sinirse bu o zaman daha feci parçalarım kalbimi

öldüğün bir intihar girişimi de başarısızdır yeğenim...

@11 onu kimse bilemez öldükten sonra olacaklar ona karar verir öldükten sonra ne olacagını ölmeden kimse bilemez

on çocuklu bir ailenin dokuz numarasıyım ama on numarası olarak bilinirim. bunun nedeni dört dörtlük bir insan olmam değil; nedeni benden üç yaş küçük olan kardeşimin doğduktan sonra bana gösterilen ilginin de ona yüklenmesi ve küçükken bastırılmış bu duygularımın büyüdükten sonra dışa vurulmasıdır. o 15 yaşına kadar annemin kucagında otururdu şimdi o olgun ve annemin ona gösterdiği ilgiden rahatsız olurken ben annemin kucagına uzanır saçımı okşamasını isterim her zaman. annemin bana gösterdiği ilgi beni onun karşısında üç yaşımdaki o halimi geitirir bana. hayır insan üç yaşındaki durumunu hatırlayabilir. ben hatırlıyorum çok iyi hatırlıyorum. bana bigiblet alınmadı kardeşim adına ikimiz için alındı hatırlıyorum. kardeşim dogdugunda ben bahçede babamın kucağındaydım onu da hatırlıyorum. haber geldiğinde benden üç yaş büyük olan abim havuza düşmüştü babamın kucagından o sebeple inmiştim yeni bir kişinin aileye katılmasından dolayı değil. zaten bu durum babam için hiç farklı bir durum değildi. söyledim ya onuncu cocuğu gelmişti dünyaya o bu konuda tecrübeliydi. ama kardeşim büyüdükçe ben içime kapanmaya başlamıştım. kerdeşimi her zaman çok seviyordum. çünkü benim sadece bir kardeşim vardı. onun sa 5 tane abisi vardı onun bu sevgisi beşe bölünüyordu yani. biri ona bulaştığında ben aslında o bulaşan cocuktan korkuyor olsam bile gider cocuga dersini verirdim. ve aslında isteyince herkesi püskürte bileceğimi öyle öğrenmiştim onun sayesinde.

yok mu amk bi okuyan ben bunları kendime anlatıyorum sanırım

bi ses verin beyler ben ölmedim lan buradayım

burdayım panpa ben dinliyorum sen anlat

hah tamam kimse yok sandım amk yaa yine yalnız kadım diye çok korkmuştum neyse devam ediyorum panpa

hayallerimdeki sevgililerimi bir kenara atalım, hiç sevdiğimi bile söylemediğim kızları da. çok beğendiğim ama sevgilim olsun diye hiç caba sarfetmediğim yani aslında duygusal bağ beslemediğim ama sırf güzel olduğu için yollara çıkıp geçişini beklediğim ya da gizli gizli gözlediğim kızları bir kenara atalım. güzelliğine türlü türlü betimlemeler yükleyerek kuzenime anlattığım kızları da bırakalım. on yedi ay sabrettikten sonra sevgilim olmasına ikna edebildiğim ama üç ayda beni terk eden eski sevgilimi de bırakalım. aslında bu sevgilimi anlatırsam bundan önce anlattığım bütün yazılar kadar yine yazmak zorunda kalabilirim ama anlatmayacagım. çünkü ben onu çoktan eskittim içimde.

ben size son sevgilimi anlatacagım, benim bu yazıları yazmama asıl sebep olan kişiyi. o benim için bir varoluş sebebiydi ama ben bunu kabullenemiyordum. yaşadığım coğrafyanın ve yaşadığım terk edilişlerin bana yüklediği kişilikten dolayı elimden kayıp gitmesine sebep olduğum son sevgilim.

yaşadığım yer kültürlerine sımsıkı bağlı ve bu yüzden gelişmeyi kabullenemeyen insanlarla dolu bir yer. burada her ne kadar okullarda edebiyat dersinde anlatılmasa da büyük bir aşk hikayesi var. “mem û zîn hikayesi" buradaki en önemli nokta ve benim konuyu açma sebebim bunların aşkına engel olan ve böylece bu aşkın efsaneleşmesine istemeden yarnımcı olan beko isminde fitneci bir kişinin bu topraklarda yaşamış olmasıdır. düşünsenize böyle büyük bir aşkın yaşadığı topraklarda nasıl olur da böyle bir insan yaşamış.

yaşadığım coğrafyada aşklar gizli saklı yaşanır. orada bütün aşklar yasaktır. kimse sevgilisini kimseye anlatmaz ve sevgiliyle buluşmalar nadirdir. ama sevgisi sağlamdır. gözden ırak olduğu için gönulden ırak olmuyor hiçbir sevgili. onları birbirine bağlayan o uzaklıklardır. ben sevgilimi kolumun altına alıp dolaşamazdım sokaklarda. sabah gün henüz aydınlanmaya başladığında uyanır okula gider gibi çıkar sevgililerin buluşabilmesi için o saatte açılan cafelere giderdik. günler önceden masa ayırtılırdı çünkü o kadar gelen vardı ki o kafelere. her ne kadar zor gibi görünse de dışarıdan aslında bu bizi birbirimize daha çok bağlardı ve bu oradaki aşkların en güzel yanı olur her zaman.