başımdan geçen nefes kesen bir hikaye

yi anlatıyorum binler. Başlayalım.

ruh ve sinir hastalıkları hastanesine yatırılmıştım, etrafta sağa sola koştururak duvardan duvara çarpan bir ton manyak ile baş başaydım. çok zor günlerdi. öfke kontrolsüzlüğüm yüzünden ve olaylara olağanüstü tepkiler vermem nedeniyle buradaydım. eski sevgilimin, ilişkimiz boyunca yaptığı çok büyük hatalara verdiğim tepkilerdendi burada oluşum.. hiç arayıp sormamıştı, merak etmemişti. haklıydı da, kim bir ruh hastası ile uğraşmak ister ki? kim bir ruh hastasını özler ki? kim ruhsuzluğun nirnavasına taşıdığı birini üstelik bir ruh hastahanesinde ziyaret etmek ister ki?

gel gelelim burada günler maalesef sanıldığının aksine o kadarda hızlı geçmiyordu. etrafta tebeşirle yere sek sek için kutu çizip, üstünde çakıl taşlarıyla satranç oynayabilenler mi, bahçedeki bankları yan yatırıp siper alanları mı dersiniz, hasta bakıcılara özel bir şey söyleceğini vaat edip, kulaklarına çığlık atanları mı dersiniz, giydirilen o deli gömleğinden sıkılıp pierre cassi marka spor gömlek siparişi verenler mi dersiniz yoksa hemşirelere duygulanmış numarası yapıp sarılıp geri çekilirken aniden balgamı kızcağızların suratlarına yapıştıranları mı dersiniz..

6 aylık terapi sürecimde nelerini görmedim ki..
bir keresinde, kendini uzay aracı zanneden bir atmığın, sırtına zorla aldığı yaklaşık 35-40 kilo civarındaki hemşireyi, hastahanenin 3. katından aşağıya kendisiyle beraber attığını bilirim. bu atmık ölmüş fakat hemşire sırtında olduğundan kolları dirsekten kırılmıştı ve pgibolojisinin dıbına koyan o anı hiç unutamamıştı. akabinde o da mesleği bırakıp aramıza katılmıştı. ertesi gün bulduğu bir hamam böceğini kendine dost bilip arkadaş edinmiş, bütün cinsel ihtiyaçlarını onunla karşılamıştı. Hamam böceği ile ilişkileri, ben bir gün yine kafamda kurduklarımla tansiyonumun ve sinirimin doruklarında iken, "giberim lan böcüğünü, al ammına koim" diyerek böceğe, yandaki bir şizofrenin elindeki vestiyeri kapıp, iki antenin arasına var gücüm ile vurduğumda son buldu. Zavallı hemşire o günden sonra hiç kimseyle konuşmamıştı.

şuanda dışardayım fakat hala o günlerin izlerini taşıyorum. geceleri rahat uyuyamıyorum, nefes nefese, boncuk ter atmıklarıyla uyanıyorum.

Gerçekten zor günlerdi.

Not: devam edebilirmiyim bilmiyorum fakat o 6 ay bir ömür gibiydi. Anlatılacak o kadar çok şey var ki.

bir hasta bakıcı ile kısa bir sohbetimiz esnasında bana, ona birini hatırlattığımı söyledi ve bir tane sağlıklı insan ile konuşma fırsatı yakalayan ben, düşünmeksizin anlatmasını söyledim.
ne oldu ona diye sorduğumda "intihar etti" cevabını aldığımda ise kendimi bir mezarlığın inşaat temelinde gibi hissettim.
hikayesi şöyle binler;

Akıl hastanesine düşmeden önce, kız kardeşi ve annesi ile mutlu bir yaşantıları varmış. Babaları tren raylarında feci bir şekilde can vermiş, daha çocukken. Anneleri ise hayatını onlara adamış fedakar bir insan. Bu adamın kız kardeşi, arkadaş ortamı nedeni ile esrar ve hap kullanımına başlamış ve çok geçmeden müptezeli olmuş. Hemen hemen bildiğiniz klişe senaryo. Ortam tribine kaptıran, kendini özbenliğini bunlarda bulduğunu sanan bu kız, aldığı hapların etkisiyle çoğu kez zengin binlerin fantezi oyuncağı haline geliyor; kamera kayıtları, fotoğraflar vs.. Kız pgibolojikman çökmeye başladığında ve artık dur demeye çalıştıysa da, şantajlar ile tehditler ile ve "maddeyle" her defasında vazgeç-miş(tirilmiş)..

Kızın durumunun farkına haliyle varan anne ve ağabey bir bahane ile kıza sezdirmeme çabasıyla polise başvurmak için yola koyulmuşlar. Fırsat bilen kız, evde ki annesinin paralarını sakladığı yerden fazlaca para alarak, aynı bir ölünün toprağa gitmesi gerektiği gibi bataklığına gitmiş. O gece fazlaca hap, alkol ve esrar alan kız grup ciks yaparken, binlerden bir tanesi aniden cinnet geçirmiş ve kız ürküp, hakaret etmiş. kendini taşıyamayan, pgibopat, dengesiz ve kokain bağımlısı bu huurnun çocuğu, kızın boğazını kesmiş ve öldürmüş.

Ağabeyi ve annesi haberi aldığında annesi fenalaşmış. Ağabey, ne yapcağını şaşırmış, nereye gideceğini. bir tarafta akıbeti belli olmayan annesi bir tarafta feci bir batalıkta yitip giden kardeşi. Olay esnasında orada bulunan bir arkadaşı kızın dayısına, annesine ve ağabeyine oturup her şeyi ve her şeyi uzunca anlatmış.. Ağabey kardeşinin kabrine gitmemiş, odadan dışarı çıkmamış. Aileden kim geldiyse gık çıkartmamış. Dövmüşler, sövmüşler tepki yok. Ölmüş kız kardeşini bile kullanmışlar be dıbına koyim sırf konuşsun diye..
Bir gece cinnet geçirip evi yakıyor ve kılı kıpırdamıyor, 2. derece yanıklarla kurtuluyor akıl hastanesine düşüyor.. Bir hafta sonra, kendi boğazını sıkarak öldürüyor..