başıma gelen herşey için onu suçluyorum

bir hışımla girdim içeriye. üzerinde pijamaları vardı ama saçı yapılmıştı. "lütfen sakin ol" dedi. gözleri kan çanağı olmuştu. cevap vermedim sadece bakıyordum. içeri doğru yürümeye başladı, ayakkabılarımı çıkarmadan peşinden gittim. oturma odasına girdi koltuğa oturdu, yanındaki boşluğa baktı. ayakta durmakta zorlanmama rağmen oturmadım. karşısında dikildim.
"anlat" dedim yüksek bi sesle. "sessiz lütfen" dedi sesimi bastırmaya çalışarak daha sonra sessizce yere bakarak devam etti "zaten bugün yeterince rezil oldum"
başını yere eğmiş yere bakıyodu. arada bi kaç damla düşüyordu yere. sessiz sessiz ağlıyordu. önemsemedim "eeee?... " dedim.

"sen bilgisayarda deryaya sorduğun zaman ben saçımı yapıyodum derya orçun sana bişeyler diyo dedi ve okumaya başladı yüksek sesle dediklerini. odada kalabalıktık. bana ettiğin hakaretleri herkes duydu. rezil oldum." dedi.

"hala rezil olmayı mı önemsiyosun dıbına koyim yaaaaaaaaa sen" dedim bağıra bağıra.

"orçun... dışarı çıkalım. deryanın kuzeni yoldan geldi uyusun içerde. dışarda konuşuruz dedi"

önden onu beklemeden çıktım apartmanın dışına ardımdan geldi, apartmanın önünde ayakta duruyorduk. apartman ana cadde üzerinde olduğu için insan trafiği hayli yoğundu. "telefonu çıkardım cebimden " dıbına kodumun kızı bir mesaj bekledim sadece lan." elimde telefonu sallaya sallaya bağırıyordum "ne diyeceğimi bilemedim" diye mırıldandı başı öne eğik. yoldan geçen herkes bize bakıyordu. "çok mu zordu lan bir mesaj atmak desene bin!" diye bağırıp fırlattım telefonu yere. darmadağın oldu telefon ama inanın o an umrumda bile değildi o. gizem hıçkırıklarını tutamayıp artık ağlamaya başlamıştı. "saçını da yapmışsın gördüm elbise de alınmış duruyodu kanepenin üzerinde gidiyosun galiba akşam partiye ha? naaapacaksın, kendini gibtirecek başkasını mı bulacaksın ha? cevap versene o r o s p uuuu!" diye bağırmama rağmen yüksek sesle konuştum, ağzımdan tükürükler saça saça. artık yoldan geçen insanlardan bir kaçı durmuş acıyan gözlerle bizi izliyodu. "söz vermiştim" dedi. ne dediği ağlamasından zor anlaşılıyordu. sinirden kuduracaktım. dudaklarımı ıssırıp etrafımda volta attım. cama çıkmış bizi izleyenleri gördüm. "gibtir git o zaman huur gibtir giiiiiiiiit" avazım çıktığı kadar bağırmıştım bu sefer. ağlaya ağlaya içeri koştu ben se deli dana gibi ortalıkta bağırıp duvarları trafik tabelalarını yumrukluyordum.
ellerim kan içinde kaldı. apartmanın baktığı ara sokağa girdim kaldırıma oturdum kapşonumu kafama çekip ağlamaya başladım...

alt kata inerken kapının kapanma sesini duydum tüm dünya etrafımda dönüyodu indim merdivenleri 2şer 2şer apartmanın kapısını açtım. önce dışarıya baktım biraz. sonra çıktım kapsonumu geçirdim kafama. o an yerde sim kartımı gördüm eğilip aldım. ve yolda yürümeye başladım.

ben duruyorum ve dünya yalpalaya yalpalaya altımda kayıyor gibiydi. suratımda hiç bir ifade yoktu, ağlayamıyordum da, acı da gitmişti, hiç bir şey düşünemiyordum. sadece dünya ayağımın altından eve doğru kayıyordu. yolda 2 kere kustum kenara kolumla ağzımı silip devam ettim. ne kadar süre geçti ya da nerdeyi bilmiyordum ama silik bi ses duydum "orçun... " diye gittikçe arttı ses. arkama dönüp baktım.

birsendi bu yanında bir erkek kol kolalardı. kapşonum inik olduğu için eğilerek suratıma baktı ve korkarak "iyimisin?" dedi. durdum.
kafamı kaldırdım. "sanırım değilim" dedim. bi damla yaş kendiliğinden gelen kelimelere beraber kurtuldu ağzımdan birden arkamı döndüm ve hızla uzaklaştım. birsen o an yanındaki çocuğun kolundan çıkıp yanıma gelmeye çalışmıştı. ben hızla uzaklaşırken de bir kaç kez "orçun" diye seslendi.

anahtarı kapı deliğine değdirmemle kapı açıldı. herkes hepbir ağızdan "ne oldu" diye soruyordu. elimle ittirdim yarın konuşuruz diyip odama girip ardımdan kapıyı kitledim. koltuğa oturup sabaha kadar ağladım, arada neye ağladığımı bile unutuyordum. nasıl unutacaktım. hala odamın heryerinde onun eşyaları vardı. saat öğleye gelirken gözümü açık tutacak takatim kalmamıştı. zırlamayı da kesmiştim. uyumak için yatağa geçtim. kafamı yastığa koyduğum anda son kez o içime doldurduğum o koku yumruk gibi karnıma oturdu. uyuyamadım. geceye kadar boş boş camdan dışarıyı izledim. sonra yataktan çarşafı yorganı yastıkları fırlatıp boş yatakta sızdım.

daha sonraki 1 haftam yaklaşık böyle geçti. 1 haftadan sonra zırlamayı kestim. 1 ay evden dışarı adımımı atmadım. mertten gizemin ailesinin yanına gittiğini öğrendim. 1 ayın sonunda arkadaşlar beni zorla dışarı çıkarmaya başladılar. yalandan bi sevgili buldum. ben ailemi ziyarete gittiğim sırada gizem gelmiş bize benim poşetlediğim eşyaşları da zütürmüş fln fln...

işte böyle binler. bu olayın üzerinden 1 yıldan bir kaç ay fazla süre geçti. bazen denk geliyoruz. ve ben hala içten içe parçalanıyorum. ama artık o ne hissediyo bilmiyorum...