büyüyünce giyersin

Kelimelerin yetmediği falan yok.Sen dolduramıyorsun içlerini. Büyük duruyorlar üzerinde, hele bir de benim yüklediğim anlamlar gelince üstüne. Kelimelere değil sana. Sen hiçbirini taşıyamıyorsun.Ve sana taşıyamayacağın anlamlar yükleyip, seni bu anlamda tüm bunlardan mesul tuttuğum için özür dilerim, kabahat benim. Senin harcın değilmiş önüne koyduklarım.Üzerine oturmuyorlarmış.Bu yüzdenmiş katlayıp dolaba kaldırmaların. Erkekliğin bu kadarmış. Senden adam olursa, olmayan kalmazmış. Yine de ben biliyorum. Hakkında yine haklı çıkacağım, biliyorum. Yaptığın çocukluklar geçecek. Eskittiğin ne varsa, 'ben bunu giymem’ deyip üzerinden çıkarıp attığın her ne varsa, başka bir elde kıymetlenecek. işte sen o vakit geri açacaksın sandığı. Arayıp duracaksın. Neredeydi kahrolasılar. Daha dün buradaydılar. Şurada duruyorlardı işte ya. Yana yakıla arayacaksın. Ama çoktan değerlenmiş olacaklar, hani seni sen yapanlar. Onları kendileri yapacak askılıklarda can bulacaklar.Sen başka birinin üzerinde gördüğünde ‘ah, bu benimdi’ diyeceksin ama hiçbir zaman olmadığını adın gibi bileceksin. Evet onlar senindi ama sen onların değildin.O bir kere kullanıp çıkardıkların, dolaba tıktıkların, hem aidiyet hem sahiplik hissedecekleri, hissettirecekleri bedenleri öyle ya da bulacaktı. Sen tek kaybedendin, hep öyle kalacaktın. Büyüdüğünde anlayacaktın. Şimdi oyalanmalıydın. Hani şu çok küçükken babanın aldığı yere sürüp bıraktığın bi’ yere çarpmadıkça durmayan son sürat giden oyuncak arabalar gibisin. Çarptığında, büyüyeceksin çocuk. Gerçek bir erkek olduğunda, seni adam yerine koyan bir kadına koca olacaksın. Büyüyeceksin de, ah şunu kendini küçültmeden yapabilseydin. Beceremedin.