neyse dedim bundan sonra birini sevmeyim adam gibi oturup babamın yasını tutayım derslere ağırlık vereyim. rahat bırakmadı kader aradan üç ay geçti istanbulda bi kıza aşık oldum. görüntülü konuşuyoruz mesajlaşıyoruz günde 4 - 5 saat telefonla konuşurduk günü birlik dakika yapardım düşünün yani. kızla çıkmaya başladık realde bi kere bile görmedim fakat kızla hergün görüntülü konuşurduk araşırdık bi kere bile kavga etmedik 1 yıllık bi ilişkimiz oldu kızla. lise 2 nin yazında atladım otobüse gittim istanbula kızla buluştuk annesiyle tanıştım herşey çok güzeldi beyler rüya gibi dedim annesiyle tanıştım bu bişey yapmaz bana artık. kızlarda kalıyodum çünkü annesi babası ayrıydı annesi izin veriyodu oda sevmişti beni. bir hafta onlarda kaldım kıza dokunmadım asla beraber de olmadık sevişmedikte yani sadece öpüşüyorduk hepsi bu. bi gün bu bana dedesinin geleceğini bikaç günlüğüne başka biyerde kalmamı rica etti annesine sormadan dedim eyvallah kalırım ne demek. bi pansiyonda kalıyodum küçükçekmecede. normalde her gün buluşurduk bi gün buluşmadık arıyorum cevap yok mesaj atıyorum cevap yok interneti de kapalı atladım taksiye gittim evine kapıyı çalıyorum annesi açtı *** nerde dedim o bi çocukla sinemaya gitti ama merak etme sadece arkadaşı dedi. sinemanın adını aldım taksi kapının önünde bekliyodu dedim abi çok hızlı gitmemiz gerek dedim böyle böyle vay şerefsizler sen sakin ol oğul karışmak haddime düşmez ama gençsin bi kaza bela çıkmasın dedi. dedim merak etme abi alışkınım ben bunlara. gittim baktım girişte kimse yok dedim başlayan en son seans hangi salon dedi işte salon 6 mıydı neydi gittim beyler bomboş bikaç kişi var. çok heyecanlıyım böyle kalbim ağzımdan çıkıcak gözüm döndü koşa koşa indim merdivenleerden kaydım bikaç kere düşüyodum karanlıktan gözükmüyo amk en önde oturanlar var bide arkada dedim bunlar kesin arkada merdivenlerden indim sağa döndüm yine yukarı çıktım baktım uzaktan onlar karşımda ben onların solundayım baya baya. yaklaştıkça ona daha çok benzediğini gördüm. baktım oydu beyler. o an o kadar üzüldüm ki. beni annesiyle tanıştıran kız bile bana bunu yapmıştı sarılarak izliyolardı. ahmet anlatabilirim dedi. hiçbişey diyemedim saçımı başımı yola yola çıktım ordan atladım taksiye gittim eve bütün paramla jb aldım sadece 35 lira yol parası ayırdım . geceye kadar içtim sarhoş olmadan önce de dolmuşa binip otobüsle ankaraya döndüm. otobüste hem ağlıyorum hem sarhoşum müzik dinliyorum. yol ilerliyor benim yaşadıklarım film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. allahım dedim ne yaptım ben sana neden böyle oluyor neden ben birini sevemiyorum neden herkes aldatıyor

ilk terlik buydu başıma gelen. dedim shadow dik dur buda sana ders olsun bidaha ateşe çırayla yaklaşmazsın.
çünkü biliyordum ki her acı aslında bi hayat tecrübesi insanlar hatalarından ders almalı ve tekrarlamalı ki güçlü bi insan olabilsin diye düşünürdüm. diyordum ki kendi kendime benim şanssızlığıma kötü bi insan çıktı karşıma daha da olmaz böyle birini bulmam diye düşünüyordum.
ben ilkokulda babamı kaybettim. babam şizofreni hastasıydı sürekli kavga ederlerdi annemle, annemi kendisini aldatmakla suçlardı küçük halimle küfrederdim iterdim babamı. aslında severdim ama anneme laf etmesine dayanamazdım. babam bizim için sabah 10 dan akşam 10 a kadar garsonluk yapardı. hiçbir zaman izin yaptığını göredim hiçbir pazar babamla kahvaltı yapamadım. bi kere bile seni seviyorum diyip sarılamadım dıbınakoyum. çok küçüktüm gideceğini tahmin bile edemezdim. ölmeyi bayılmak sanıyordum. ölen birini duyunca üzülmezdim çünkü tepki vermezdim hayatımı yaşamaya devam ederdim. annem babam ayrıldı daha sonrasında. 3. sınıfta başladım depresyona girmeye. babamı soruyordum yoktu, eve gelmiyordu, dışarda görüşmüyorduk. önceleri ayda bir görüşmeye başladık fakat ben 4. sınıfa geçtiğimde bu olay değişti. en son buluştuğumuzda beni bi cafeye yemek yemeye zütürmüştü. sırf parası gitmesin diye yememiştim beyler aç aç kalkmıştım. sonrasında babamla bidaha görüşmemeye başladık nedenini bilmiyordum anneme soruyordum söylemiyordu liseye kadar babamla görüşmedim. yaşadığını ve bizden nefret ettiğini sanıyordum. lise 2 nin başlarıydı eve misafir gelmişti annem beni odama yollamıştı. sohbetin arasında duydum annem babamın intihar ettiğini anlatıyordu. o an nefes alamadım dünyam karardı bi anda içimde biri kalbimi dışarı ittiriyormuş gibi hissettim. gözlerim acıyordu gözyaşım damlarken belli etmedim öğrendiğimi aldım montumu çıktım dışarıya sigara içe içe geziyorum karanlıkta. babamla o buluştuğum cafeye gittim yıkılmıştı yerine bi çiğköfteci açmışlar. masa aynı masaydı ama adım gibi eminim. palmiye desenli kenarları gümüşten bi masaydı. babamla oturduğumda boyum yetmezdi. şimdi ise o masaya bakarak sigara içip ağlıyordum. acaba değmiş miydi babamın elleri beyler ? değsem hisseder miydim acaba elinin sıcaklığını ? sanki babamın eli değmiş gibi elimi gezdirdim tüm masada. çiğ köfteci farketmişti ağladığımı sormuştu kardeş aç mısın bişeye mi ihtiyacın var diye. ağlamaktan konuşamamıştım koşarak girmiştim bi ara sokağa. herkes bana bakıyodu bağırarak ağlıyodum babamdan kalan tek şey o masaya dokunma ihtimaliydi. ellerimi kokluyordum bi yandan sigara içiyordum gelmiyordu babamın o ellerinin kokusu. oturdum bi duvarın kenarına sigara içmeye devam ettim. babam nası gider nası bırakır nası yapar bu sorumsuzluğu diye kafamı vurdum duvarlara