"yirmi yaşımdayken, gecenin üçünde evden çıkan ve şehirde öyle dolanan bir oğlu olduğu için annem elbette ki ümitsiz bir durumdaydı. hiçbir şey yapmayan ve okuyan bir oğlu olduğu için. ama bunun hiçbir anlamı yoktu : kısacası tam bir başarısızlık örneğiydim. çok şey vaat etmiş ve hiçbir vaadini yerine getirmemiş bir tiptim. size bunu söylüyorum çünkü...
neyse, göreceksiniz.

dolayısıyla, yirmi yaşındaydım ve evde annemle benden başka kimse yoktu. saat öğleden sonra ikiydi; hep saati belirtiyorum, çünkü hayatın olağanüstü anlarında saat önemlidir, kendinde değil, ama benim için önemli-, hatırlıyorum, kendimi kanepenin üzerine attım ve 'artık dayanamıyorum!' dedim. ve bir ortodoks papazının eşi olan annem, bana şöyle dedi: 'böyle olacağını bilseydim kürtaj yaptırırdım!' söylemem gerekir ki bu sözler, beni bunalıma sokmak yerine, bir kurtuluş gibi oldu. bana iyi gelmişti. çünkü hakikaten sadece bir kaza olduğumu anladım. hayatımı ciddiye almak gerekmiyordu. kurtarıcı bir sözdü bu. yalnız, yine de kürtajın ailelerde kabullenilmediği bir dönemdi, gizli saklı birşeydi. şimdi bu şeyler normal. ama yine de, bunu bana bir papaz karısı olan annemin söylemesi; annemin çok zeki bir kadın olduğunu da hemen hemen bu dönemde anladım. bundan önce hor görüyordum onu. onu takdir etmeye başlamama iki şey neden oldu : bir gün bana sadece bach'ı sevdiğini söyledi (ben de onu büyük bir müzisyen olarak görüyordum); bir de kürtaj üzerine o sözü."

e.m.cioran

Panpa tutar inş.

şimdi yaptıramıyomu acaba annene sorsana kürtaj olmazsa ötenazi tavsiyemdir panpa