Sabah 6 falan uyandım işe gidicem babamla aynı durakta arabayı bekliyoruz.

Aslında bu olaylar çocukluktan beri aynı.

Neyse gireim konuya. Evden çıktık ben kendimi kötü hissediyorum yürüdük yolun yarısı durağa az kalmış kustum caminin önüne sonra 10 15 adım daha yürüdüm yine kustum. babam görüyor peçete vereyim mi diyor insan bi oğlunun yanına koşar amk neyse bi 20 30 adım daha yürüdüm arsaya da bi kustum baba dedim işe gitmesem olur mu? la yok bişeyin yok işte gel dedi ulan içimden bunların nasıl bi paragöz olduğunu düşünüp saydırıyorum. anasına falan. ulan servise bindik elimdede poşetim var giysilerimi poşetimden çıkardım ona kusarım diye çıkarır çıkarmaz kustum. önümde 2 tane abi vardı yer değiştirdiler öne geçtiler bakıyorlar falan babama dediler oğlan çok kötü bak babam oralı değil son kez bişey dedi öndeki abiler babam arkasına baktı ben iniyorum doktora gitmeliyim dedim hiç bişey demedi ordan bi abi bağırdı kaptan inecek var inecek şöförde sağa çekti indim.

Eve geldim gelmez olaydım annemin o yalancıymışım, işten kaçıyormuşum gibi bakışları. Diyor furkan biz seni biliyoruz biliyor. anne bak kustum dedim 4-5 kere git ara babama sor aramadı biliyoruz yalan atıyorsun dedi Allahım sen affet dayanamadım sabahın 7:15i eve girene kadar bağırıyorum Allah belanıvı versin ne paragöz bi aile bu sene üniversite kazanıp gibtir olup gidicem yanınızdan diye söyleniyorum. bana diyor sessiz ol ev sahibi duymasın bizi yaralar.

Neyse 2-3 saat öncede sağlık ocağına gidicem anne dedim anahtarım yok ne olur evden ayrılma en geç 1 saate gelirim. gittim doktor yokmuş başka doktor bakacakmış 16:40'ta gel dedi hemen eve koştum donuyorum ölüyorum üşümekten. ve geldim evin önüne zile bastım annem yok tam 1 saat 30 dakika kapının önünde bekledim kontörüm yok ödemeli aradım. geri dönmedi şimdi internet kafeye geldim üşümemek için. yeni arıyor bak rapor al yoksa paranı vermezler diyor. daha ne diyim ben neyin var diye sormuyorlar parayı soruyorlar.