Konuşmayı beceremeyen asosyal bin olmayı benmi istedim ? Asosyallik hayatı bir zindana çeviren şey. bazen yaşanmamış bir hayat demektir. kibirli bir abi buna neden olabilir mesela ya da onun fen lisesini kazanıp senin kazanamaman... en yaygın neden ailenin devamlı "bir şeyi de başar" diye sitemde bulunması, daha ilkokuldayken -belki gerçekten beceriksizsindir ama- bir meyve soymaya çalışsan, "şu bıçak tutuşa bak, tutuşunda meymenet yok ki" diye çıkışılmasından tutun da, eve bir şey alınacak olsa "seni kandırırlar, abin alsın." denilmesine kadar onlarca belki de abartısız yüzlerce aşağılanmanın ardından okulda söz alıp konuşamaz, fikir beyan edemez; en arka sırada oturan sessiz sakin bir çocuk olur çıkarsın. özgüvensizliğinden ergenliğe girmeye bile korkarsın, bazen nasıl yürüdüğüne bile şaşarsın bu özgüvensizlikle. tabi bilmezsin özgüven ekgibliğinin ne olduğunu adını koyamadığın bir üzerine birileri işiyor hissi işte, dedim ya adını koyamazsın. etrafından geçen tüm insanlar sana küfür ediyormuş, yaşamanız suçmuş gibi.

Kaç yaşına geldim içimi dökecek tek dostum sizlersiniz , Ailem daha nekadar kötülük yapabilirki bütün geleceğimi gibtiler işte.

Herzamanki gibi yine giblenmeyecek zaten bu yazılarım. Benim tek istediğim bu lanetin içinden kurtulmak.

Hadi kalın sağlıcakla

Edit1: beyler yanlış anlaşılma olmuş ben burda ailemin, insanın karakterinin belirlendiği zamanlarda abimle beni her fırsatta aşağıladığı , hiç derdimizi sormadığı için ve özellikle babamla adam gibi bir samimi muhabbetimiz olmadığı için(bir kere oğlum dediğini duymadım anlayın işte) asosyal olmamdan ve bir şey yapacağım zaman kararsız kalıp geleceğimin gibilmesinden bahsettim. Bu arada iyi bir ünide 2. Sınıf makine mühendisliği okuyorum.