aşkın sabreymeye vakti vardı

nerelerdesin panpaaa

beklemedeyim

reserved

ilk defa haşam öyküsü okuyoruz beyler tetikte olalım

o yazdığı kağıdı atmamıştım. buralarda bir yerde saklamıştım biliyorum. onu bulup aynısını yazacağım. o kağıtta yazılanların yüzde doksanı aklımda ama yinede o kağıdı bulup aynısını yazmak istiyorum belki bir de capsini koyarım.

şimdilik bu kadar. kağıdı bulmak için yarın sabah eve gideceğim. sadece o kağıdı bulmak için.

ben aklımdan geçenleri bir bir incelerken mesut seslendi. sıra bendeydi. başvuru için içeri girdim. şaşkın bir yüz ifadesiyle bütün hayatım boyunca her gördüğümde bana o günü hatırlatacak baygın bir fotoğraf çektikten sonra kayıt işlemim tamamlanmış oldu.

çıkıp bilardo salonuna doğru yol aldık. mesut elimdeki kağıdı sorunca tehlé'nin gönderdiğini söylemek istemedim. çünkü henüz ne yazdığını bilmiyordum. nasıl bir ruh haliyle cevap vermem gerektiğini bilmiyordum. ikinci defa sordu aynı kağıdı. cevap vermek zorunda kaldım ve kimden geldiğini söyledim. bunun üzerine mesutun cevabı şuydu "para mı koymuş içine?" ne dediğini anlamadım. "ne saçmalıyorsun ağlum ne parası" dedim. mesut: "ne parası olacak şu borç meselesi" (bu espri benim aklıma geldikçe sesli gülerim. bazen sokakta hatırlayınca rezil olmamak için telefonumu çıkartıp kulağıma zütürürüm sonra yaptığım bu saçmalık da eklenince kahkahalarla gülerim.)

tehlé göndermişti. bir mesaj mı bir mektup mu ya da bir kağıt mı? nasıl istiyorsanız öyle algılayın. ama kesinlikle hoş olmayan şeyler yazmıştı. öyle hissediyordum. kağıdı açıp bakmaya çakiniyordum. hem ne yazdığını merak ediyordum hem de okumak istemiyordum.

şöyle kağıdı açıp sadece ne kadar yazdığına baktım. neredeyse bir a4 kağıdını dolduracak kadar yazı vardı içinde. sanırım bu kağıdı daha önceden hazırlamıştı. iyi de bu kağıdı neden yazdı. her şey kütüphane kapısında dağılırken eve gidip beni neden düşünmüştü. iyi ya da kötü beni neden bir mektup yazacak kadar umursamıştı. neydim ki ben onun için. onu bu kadar koşmaya heveslendirecek ne yaptım da üçüncü kattan koşarak inip tekrar koşarak çıkmıştı.

herkes sınıflarına girmişti koridorlar yine bomboş kalmıştı ki birden koşan bir öğrenci farkettim. tehlé idi bu hızlıca dışarı çıktı. niye böyle koştuğuna anlam yüklemeye çalışıyordum ki dışarıdaki kuzeni gülçinin yanında aldı soluğu. benden çok uzak olduğu için orada ne yaptığını göremeden hemen geri döndü ve hızlıca yanımdan geçip yukarı çıktı. böyle bir davranış sergilemesi beni derin düşüncelere gömerken arkamı dayadığım kapının açıldığını ferkettim. içeriye doğru bir göz attım. içerde bir masa bir koltuk vardı. kulallanılmayan bir odaya benziyordu. mesutu da çağırıp içeri geçtim. koltuğa oturduğumda mesut sıra bana geldi deyip müdür yardımcısının odasına geçti. ben oturup az önce koşan bir varlığı düşünüyordum. biraz sonra kapıdan içeri gülçin girdi. canavar görmüş gibi birden toparlandım. çok sinirli görünüyordu. ne söylemeye geldi acaba diye düşünmeme fırsat vermeden masaya bir kağıt fırlatıp gitti.

on dakikalık tenefüsün bitmesiyle mesut yanımda beliri verdi. 'gördün mü onu' dedi.
ben : evet birazdan yine göreceğim.
mesut: sana baktı mı? nasıl bakıyordu? sinirli miydi?
ben : daha çok borçluymuş gibi bakıyordu.
mesut: ne borcu oğlum ne saçmalıyorsun?
ben : bilmem ben öyle hissettim bak işte yine geliyor bir de sen bak.
mesut: bakmıyor ki bu tarafa
ben : dedim ya borçlu gibi bakıyor diye
mesut: ne alakası var amk. ya kız sana bakmıyor diyorum.
ben : gibme kafamı mesut. sen yokken bakmıştı bi defa ben orada gördüm o borcu.

ben bütün bu paranoyaların içinde kayboluverirken bir grup kızın bana aşağılayıcı gözlerle baktığını farkettim. bunlar tehlé'nin selena dizisinden fırlamış kıvılcım ve saz arkadaşları gibi duran şapşal kendini beğenmiş kezbanlardı. tehlé bunların içinde o kadar kolay farkediliyordu ki, bütün o mahlukatlar tehlé'nin hizmetçisi gibi duruyordu.

işte yine farkediliyordu. onca bakış arasına onun bakışları beni benden ediyordu. bana ne sert bakıyordu ne de şefkatle. o bana bir başka bakıyordu. ya pişmandı yaptıklarından ya da sadece yaşanmaması gerektiğini düşünüyordu o kötü durumun. bütün grup dışarı çıktı ve ben yine yalnızlığımı farkettim mesut hala yanıma gelmemişti.

müdür yardımcısının kapısına geldiğimizde baya kalabalık bir grupla karşılaştık. orada bulunan herkes aynı amaçla gelmişti. öss başvurusu. bozuk bir sistemin köleleri haline gelen gencecik insanları gördüğümde içimdeki ışığı yokladım. ne kadar gerçektim acaba. kendimle ne kadar tutuşuyordum. hali hazırdaki bu sistemin bir parçası olmayı biz seçmemiştik ama değiştirmeyi her dilediğimizde içimizde bir ses hayır derdi. tıpkı boynunda tasmasıyla sahibinin ekmeğine yönelmeye çalışan bir köpek gibi. artık tasmayı çıkarsanız da onun içinde bir ses hayır diyecektir. biz bu sistemin zorunlu taraftarlarıydık. çünkü bizim başka taraflar görmemiz engellenmişti.

kapıda beklemeye koyulurken tenefüs zilinin sesini işittik. öğrenciler çıkmaya başlamıştı. ikişerli beşerli yedişerli gruplar halinde okula bir arı kovanı havası katarak merdivenlerden iniyorlardı. işte, mesut'un sevgilisi de gelmişti. onlar bir köşeye çekildiler ben sap gibi ortada kaldım. müdür odasına girmeye yeltendim kalabalığın beni içeri alması imkansız gibiydi.

'o kalabalıkta kimsenin farkında bile olmasanız. kendinizi çok tuhaf hissedersiniz. aslında kimsenin sizin varlığında bile haberi yokken siz herkes size bakıyormuşçasına; acaba nasıl dursam, hangi tarafa baksam, saçım başım düzgün mü, keşke ayna olsa karizmatik duruyor muyum gibi paranoyalara düşersiniz. işte o gün ben bunların hepsini tek tek yaşadım.'

okula vardığımızda herkes dersteydi. ne hikmetse gülçinlerin beden eğitimi dersine denk gelmiştik. bu durum hoşuma gitmemişti. çünkü gelip de benimle o gün hakkında bir şeyler konuşması beni rahatsız ederdi. benim olduğum yöne baktı. ben onun seslenmesini beklerken hiç tepki vermeden başka tarafa dönmesi, tanımıyor ayağına yatması çok zoruma gitmişti. onun bana bir şeyler söylemesini ne kadar istemesem de gelip bir şeyler söylememesi de beni rahatsız etmişti. bu defa neden beni giblemediğini sorgulamaya başladım.

'ne tuhaf varlıklarız biz. daha neyi istediğimizi bile tam olarak bilemezken dünyanın yönünü değiştirebileceğimizi zannederiz. ufalanamayacak beyinleri göklere sığdıramayan bir soydan ibaretiz hepimiz.'

gelmişti arkadaşlarım. bir şey sormadılar. olayı zaten biliyorlardı. tekrar hatırlatıp üzmektense konuyu hiç açmadan. buraya neden geldiğimi bile sormadan oturup muhabbete başladılar. o gece eve giderken güneş yüzünü göstermek üzereydi. eve gittiğimde yatağıma uzanır uzanmaz uyumuştum.

öğlenden sonra mesut'un sesine uyandım. odamda baş ucumdaydı ve öss başvurusu için gitmemiz gerektiğini söylüyordu. başvuru için her ne kadar tehlé'nin lisesine gitmek istemesem de oraya gittik. çünkü mesut'un sevgilisi de aynı lisede okuyordu. çabucak hazırlanıp yola koyulduk. yolda sadece tehlé'yi görmemek için umut ediyordum. neden öyle düşündüğümü anlamıyorum ama onu görmek istemiyordum. onun haklı çıkması benim haksız çıkmamın göstergesi oluyordu. ve sanırım böyle bir durumda haksız çıkmak gururuma dokunuyordu.

kapıyı açtığımda tehlé'nin yüzü bana dönüktü ve "pislik" dediğini duydum. benim duyduğumu anlayınca kızarıp arkasını döndü ve gitti.
artık umudum kalmamıştı. arkasından sadece bakmakla yetindim. ve onu bir daha elde edemeyeceğimi anlamıştım ya da öyle düşünmüştüm. akşam dershaneye gitmedim. içimden gelmedi çünkü. gitsem gülçin dır dır konuşup kafamı gibecekti. ders çalışmaya çabaladıkça onun haklı olduğu gelecekti aklıma. ben onun nazını çekemezdim. beni uyarmıştı. bilardo salonuna gidip boş boş oturdum. saat gece onbir olunca bir sigara almak üzere salondan çıktım. aslında maksadım sigara almak değildi. sadece biraz yürümek istemiştim. kendimi düşünüp cadde cadde yürüdüm. telefonum çaldığında saat bire geliyordu. arkadaşlarım cafeyi kapatmış eve gideceklerdi. onları da yanıma çağırdım. parktaydım. nehir kenarındaki parkta sallanan ağaç yapraklarında onun gözlerini çiziyordum. ara sıra küçük bir dalga ayağımın dibindeki kayaya vurunca onun sesini duyar gibi oluyordum. ve nehrin karşı tarafındaki karanlık benim içimi ısıtıyordu.
oydum işte ben. zifiri bir sessizlik. kimseler yoktu orada. 'körler ülkesi'nin karşı kıyısı gibi sanki. insanlar oraya sadece avlanma amaçlı giderlerdi. oysa orası, o karşı kıyı nelerini vermezdi ona el uzatana. ne çok dilemişti kim bilir sadakatli bir kaç sakini. orası sanki bendim karanlık, sessiz ve kimsesiz.

tehlé: bak ona sormazsan sana cevap vermem
ben :tamam sormuyorum sen de cevap verme
tehlé: giderim bak bir daha yüzümü göremezsin.
ben : tamam git ya git seninlr mi uğraşacağım. (ne kadar sinirlendiğimin farkında değildim. bu sözler ağzımdan o kadar kolay çıkıyordu ki. sanırım insan ne kadar severse sevsin gururunu o sevginin ayakları altında ezdirmez.)

ters ters bakıp arkasını döndü ve kütüphanenin kapısını sert bir şekilde kapattı. bütün kütüphane bana dönmüştü. onlar dışarı çıkmıştı orada görünen sadece bendim. ne yapacağımı bilemeyip arkalarından dışarı çıktım.

belki de canı oyun oynamak istemiştir diye düşünüp küçük kıza doğru yavaş adımlarla yaklaştım. ona sadece evet demesini söyledim. kız şaşkın bakışlarla bana bakıyordu. ona evet de diyordum sadece evet de. ama kız hiçbir şey söylemiyordu. kızın konuşmayacağını anlayınca doğrulup omuzlarımı silktim. tehlé ye doğru dönerken tehlé, "evet mi dedi o" diye sordu. hemen gözlerimin içi parladı. aslında kız bir şey söylememişti ama bende evet dediğini onayladım. "tamam" dedi tehlé, "o halde diğer kıza da sor."
bunu duyunca biraz şaşırdım. ve o aynı cümleyi ikinci defa tekrar edince sinirlendim ama sinirimi belli etmeden, "olmaz" dedim. "küçük olanın kalbi temizdir. ona sorduk onayladı. büyüğüne sormaya gerek yok." dedim. tehlé oyuncan zevk almış olmalı ki diğer kız çocuğuna sormamda ısrar ediyordu. ama ben sinirimi artık gizleyemeyip "dalga geçmek için kendine başka bir oyuncak bul." dedim.
sinirler iyice gerildi.

dinlemedeyim

buna benzer devam eden konuşmamız yaklaşık yarım saat sürmüştü. o benim onu çekemeyeceğimi. onu elimde tutamayacağımı düşünüyordu. bense her şeye rağmen onu seveceğimi söylüyordum. bu konuşmalardan sonra bana bir soru yöneltti.
"peki ama sevgilin olursam ne olacak. yani ne değişecek senin için." buna cevabım çok sıradan olmuştu. "dünyalar benim olur" bu cümle onu biraz etkilemiş gibi gelmişti bana çünkü gamzeleri görünmüştü yine. ama o arkadaş kalmada hala diretiyor ve gitmesi gerektiğini söylüyordu.

ben ondan sadece ana evet demesini istiyordum. ayağa kalkmıştı. arkadaşız diye ısrar ediyordu. ama ben onu brakmaya hiç niyetli değildim. çünkü bu fırsatı yakalamışken, onu böyle mutlu görmüşken ona bu eveti söyletmeliydim.

en sonunda ısrarıma dayanamayıp bir bahis oynadı. orada ders çalışan iki tane kız çocuğu vardı. biri 6-7 yaşlarında diyeri 12-13 yaşlarında. küçük olanı işaret ederek "git şu kıza sor o evet derse ben de evet diyeceğim" dedi. ortaya böyle saçma bir bahis attı. ona baktım o sırada bizim yanımıza gelen gülçine baktım sonra küçük kıza baktım. böyle acımasız bir oyun olamaz dedim. eğer hayır derse benim hayatım söner.

karşı karşıya oturduk. gülçin de hemen onun yanına oturdu. ortamı yumuşatmak için espriler yapmaya çalışıyordum ama onun bakışları hiç humuşamıyordu. sonunda gülçine bir işaret vererek olay yerinden uzaklaştırdım. şimdi baş başaydık. o an sanki sadece ikimiz nefes alabiliyorduk. artık hiç konuşmuyorduk sadece ona bakıyordum. bir süre sonra bakışları yumuşamıştı.

tehlé: ee söyle bakalım neden bu kadar geç kaldın. (çok şaşırmıştım o kadar rahat konuşmuştu ki sessizlik birden kaybolmuştu.)
ben : inan bana sadece bir yanlış anlamaydı. yoksa geç kalma imkanım olabilir mi? hem bu arada çok güzel olduğunu ve sana hergün daha fazla aşık olduğumu söylemem gerekiyor sanırım.
tehlé: sadece güzel olduğum için mi seviyorsun. ya çirkin olsaydım.
ben : böyle bir cevap veremem sana çünkü senin güzelliğinden fazlasıydı beni sana bağlayan. tamam seni tanımıyor olabilirim. ama bu seni sevmeme engel olmaz. güzelliğine gelince. ben seni başkasının gözünden hiç görmedim. balki o kadar abartılacak bir güzelliğin yoktur ama şuan benim gözümde senden güzel bir varlık yok bu hayatta.
tehlé: peki ya benimle sevgili olduktan sonra soğursan. çünkü ben çok şımarık büyütüldüm. dayanamazsın bana. çok efendi sessiz bir çocuksun. beni kaldıramazsın. (ilk defa kendisinin şımarık olduğunu söyleyen bir kız görmüştüm. sanırım gerçekten de en güzel kızı sevmiştim.)
ben: senin benim sevgilim olman bana ömür boyu yetecektir. ondan ötesi hiçtir benim için.

evet yoldayım şuan. birini durdurup halk kütüphanesinin nerede olduğunu soruyorum. benim orada hiç işim olmamıştı o yüzden nerede olduğunu bile bilmiyordum. ama yakındım. ve kapıya doğru yürüdüm. kapıyı açtığımda önümde lise kıyafetiyle arkası bana dönük iki kız vardı. kızlardan biri ayaktaydı. ama gözüm diğer kızdaydı. bir kız eğilmiş çizmesini bağlıyordu. saçları o kadar uzun ki çizmesini bağlamasına engel oluyordu.
ayaktaki kız bana döndüğünde tam sevinecekken kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. çünkü bana çok sert bakıyordu. sanırım çok geç kalmıştım ve onlar kalkmıştı. ama nasıl olur alt tarafı yirmi dakika geç kalmıştım. ve tekrar aşağı baktığımda. daha sert bir bakış bana dönüktü.
evet sanırım bunlar üçte değil on bir buçukta gelmişlerdi. bunu hissedebilmiştim. tehlé bir şey söyleme gereği duymadan kapıya doğru yöneldi. kolunu tutup nereye gidiyorsun ne oldu diye sorduğumda çok sert bir cevapla karşılaştım. "dört saattir bir beyefendiyi bekliyoruz. gelmeseydi de biz evimize gitseydik" dedi.
kabahatim olmadığını sadece bir yanlış anlaşılma olduğunu yalvara yalvara anlatmaya çalıştım. ayakta beş dakika kadar ısrar etmeye çalışırken birşey demesi için gülçin'e de işaretler veriyordum.
sonunda beş dakikasını bana ayırması için ikna etmiştim. ve hemen köşede bir masaya oturduk.